Alleen maar niet eenzaam

Dinsdag 16 juli

“Alleen maar niet eenzaam” 

Na een heerlijke nacht in Vekne Hyttetun, geboekt via Booking.com is de slotdag van mijn tocht aangebroken. Terwijl de trein mij vanuit Oppdal via het schitterende Noorse landschap in zuidelijke richting voert, is Laetitia in noordelijke richting onderweg naar Oslo. We gaan elkaar treffen op vliegveld Gardermoen en zullen dan samen nog ruim twee weken doorbrengen in het door ons geliefde Noorwegen. We gaan daar vast nog veel mooie momenten met elkaar beleven, maar die zullen niet gedeeld worden via deze reisblog. 
De maanden van voorbereiding gaven mij al veel voorpret. Een tocht uitzoeken, topografische kaarten bestellen en bestuderen, inlezen, paklijst maken, reisdata bepalen enz. Dat kost me nog geen overmatige fysieke inspanning. De afgelopen dagen echter wel. Ik wist globaal wat me te wachten stond. Er waren zware momenten bij, tegen de grenzen van mijn kunnen aan, maar ik heb ook nu weer ervaren dat doorzettingsvermogen de mens ver kan brengen. Ik begon de tocht onvoorwaardelijk. Het glas, beter gezegd mijn drinkkom was half gevuld. Door alle indrukwekkende momenten raakte hij voller en voller. Zelfs enkele momenten tot het randje gevuld, maar door het “rots-hoppen” klotste hij regelmatig ook weer half leeg. De bodem is gelukkig nooit in beeld geweest. 
Zittend in de trein brengt mij dat resumrend weer op de uitzending van Stine Jensen. De melancholie van de Noren kwam weinig tot niet tot uitdrukking tijdens mijn ontmoetingen. Misschien lag dat aan het mooie weer en de lange zomerse dagen. Volgens Stine verstaan de Noren de kunst van het  terugkijken. Kierkegaard sprak de woorden “je begrijpt het leven achteraf, maar je moet voorwaarts leven”. Hoe doe je dat? "Simpel, door in de trein te gaan zitten met je rug tegen de rijrichting in". Dat doe ik vervolgens ruim 300 kilometer lang tijdens mijn reis van Oppdal naar Stange. 

Het avontuur zit erop. Het nagenieten gaat beginnen. Ik heb veel energie gestoken in dit avontuur, maar het zou nooit zo’n succes geworden zijn zonder alle meevallers. Ik ben daarom dankbaar voor:
    •    de conditie opgedaan tijdens de trainingen bij atletiekvereniging Sprint,
    •    de kwaliteit van alle goede adventure-materialen  die ik in de loop der jaren heb aangeschaft bij Bever,
    •    het feit dat de “First Aid”-kit op één moment na dicht mocht blijven. Een sluitspeld werd nodig om mijn broek op te houden,
    •    het geweldige Noorse topografisch kaartmateriaal,
    •    het mooie weer dat mij op één dag na heeft vergezeld,
    •    het feit dat ik mijn belevenissen met veel volgers heb mogen delen. Jullie reacties waren hartverwarmend,
    •    de vrijheid die Laetitia mij gegeven heeft om dit avontuur op mijn eentje aan te gaan.

De tocht heb ik helemaal alleen afgelegd. Ik was inderdaad alleen, maar niet eenzaam, want eenzaamheid is het niet meer genoeg hebben aan jezelf en daar was zeker geen sprake van!