Baas boven baas

Woensdag 11 maart

“Baas boven baas”

De Bergensbanen vervoerde me gisteren over een afstand van 39 km van het arctisch Finse naar het winterse Geilo. Ondanks de heftige sneeuwval en het enorme pakket sneeuw dat er al opgestapeld ligt, weet de machinist van de NSB (Norges Statsbaner) weer op de minuut nauwkeurig te arriveren en te vertrekken. Tijdens de rit is er niets van de omgeving te zien. Terwijl de locomotief met enorme snelheid en de grote kracht van de sneeuwschuiver de sneeuwvoorraad op het enkelspoor verpulvert, raast de ontstane stuifsneeuwmassa aan beide zijden langste de ramen van de wagon voorbij. Het zicht komt tijdelijk terug  bij een stop op het station van Haugastøl en Ustaoset. Eenmaal in Geilo, sneeuwt en waait het nog steeds. Er is hier iets meer bescherming van bomen en bebouwing. In 10 minuten spoor ik met mijn bergschoenen als sneeuwschuiver een pad richting Hotel Geilo. Zoals gezegd, de arctische omstandigheden zijn voorbij, maar met een afname van 400 hoogtemeters beland ik hier in een optimaal wintersportgebied. De outdoorgangers maken hier plaats voor wintersporters. Hotels, appartementen en privéhuizen zijn hier in overvloed. Restaurants, winkelcentra en diverse sportzaken bieden de bezoekers hier volop de gelegenheid hun Noorse kronen te besteden. Ook ik wordt overgehaald tot aankoop van een nieuwe muts, de oude ben ik in de storm gisteren kwijtgeraakt. Tevens een nieuwe outdoorbroek in de “sale” gekocht, goed voor de volgende zomertocht in het Noorse fjordengebied. Geilo prijst zich op de internationale kaart aan als het wintersportgebied bij uitstek. Als skigebied met 39 alpine-pistes, 20 skiliften en zo’n 220 km aan langlaufloipes kan het massa’s Noren en buitenlandse toeristen vermaken. Toch is het beeld anders. Lopend door het centrum, wandelend langs het bevroren/besneeuwde meer en uitkijkend op de pistes is er bijna geen mens te bekennen. Deze leegte kan hier niets met het Corona-virus van doen hebben. Naast het verzoek steeds weer handen te desinfecteren is hier de paniek nog niet uitgebroken. Wel is de harde wind al enkele dagen de spelbreker voor de alpineskiëers. De stoeltjesliften hangen leeg en bewegingloos (nou ja) aan de kabels te wachten op betere tijden. De zon roept vandaag de mensen wel naar buiten, zo ook mij. Zo nu en dan dus stuifsneeuw happen of tijdig omdraaien als je weer zo’n poedervlaag op je af ziet komen. Ouders met kleine kinderen die nog genoegen nemen met de sneeuwspeeltuin weten de weg naar de Vestlia-piste wel te vinden. Verder liggen de hogere afdalingen er maagdelijk wit bij in een soort van quarantaine toestand. Zijn wij de weergoden dan echt niet de baas. Een bezoekje aan de moderne kerk van Geilo en het opsteken van een kaarsje kan daar denk ik weinig aan verbeteren. Ondanks alle voorzieningen en  technische hoogstandjes wordt de mens ook nu geconfronteerd met de grenzen van zijn mogelijkheden. 
Als invloedrijke moderne filosoof schreef Friedrich Nietzsche ooit: 
“We zijn zo graag in de vrije natuur omdat die geen mening over ons heeft”. Maar hij, die natuur, blijft ons wel de baas!