Bijna 11 uur steentijdperk

Donderdag 11 juli

“Bijna 11 uur steentijdperk”

Tegen 07.00 uur zijn de eerste kinderstemmen te horen. Zij, maar ook ik hebben op dit tijdstip blijkbaar voldoende energie in de nacht opgedaan om er vandaag weer stevig tegenaan te gaan. Het wordt voor mij vandaag de dag van het grote avontuur. De beklimming van de Snøhetta. De top hiervan, de één na hoogste van heel Noorwegen ligt op 2286 meter. Ik wil hem niet alleen vanuit de lagere delen van dit gebied aanschouwen. Ik wil op de top staan! Die wil kost wel 900 hoogtemeters klimmen en vervolgens afdalen naar de volgende hut. Er blijkt vandaag niemand uit mijn hut die richting te vertrekken, maar de vrouw die achter blijft verzekert mij dat ik met dit prachtige weer niet alleen op de top zal staan. Vanuit een andere aanlooproute zal er op een gegeven moment een stroom dagjesmensen in beeld komen. Vanaf de E6 bestaat de mogelijkheid met een pendelbus naar de Snøheimhytte, een hut volop accommodatie, gebracht te worden. Dan hoef je dat stuk alvast niet meer te lopen. Vanaf daar lopen toeristen een stevige dagtocht naar de top en terug. Voorlopig klim ik stap voor stap langs de noordelijke rustige route. Al snel is er niets meer dat op een herkenbaar beloopbaar pad lijkt. De hele Snøhetta bestaat uit ontelbaar veel rotsen en keien van allerlei vorm en formaat. Het is een kwestie van opperste concentratie om op de juiste wijze van rots- op rotsblok te stappen. Na elke 100 meter klimmen trakteer ik mezelf op een drink- rustpauze. Al verder klimmend sta ik oog in oog met een Noorse jonge vrouw die hier haar noodgedwongen eindrust en keerpunt aangeeft. Het plan van haar is uiteraard ook de top te bereiken maar haar trouwe en aandoenlijke viervoeter heeft een blessure aan één van zijn poten opgelopen. De hond zit braaf op de rots naast het vrouwtje bij te komen van de inspanningen en kijkt met droeve blik zijn basin in haar ogen. Ze nemen hun rust en gaan retour dal. Ik vervolg mijn klim en moet hier en daar over de resterende sneeuwvelden. Door de hoge temperatuur en het tijdstip van de dag begint de sneeuw wel papperig te worden hetgeen het belopen niet vergemakkelijkt. Ik ga er bijna in geloven dat de 15 kilo van mijn rugzak bij zo’n steile klim ineens 30 kilo is geworden. Nog geen 300 meter voor de top komt het spoor van de dagjesmensen samen met mijn spoor. Het gaat even lijken op de drukte bij de aanval op de top van de Mount Everest die laatst in het nieuws was. Iedereen wil er geweest zijn. Niet alle kandidaten die ik hier aantref weten precies wat  ze te wachten staat. Schoeisel en hoeveelheid drinken en proviand laat bij sommige mensen te wensen over. Uiteindelijk na heel wat zweetdruppels komt de top in zicht. Een robuuste metalen koker met bijbehorend bouwsel markeert de top. Ooit had deze locatie een militaire functie maar daarvan is inmiddels geen enkele activiteit meer waar te nemen. Nog steeds volle bak zon. Na alle fotoshoots keert iedereen volgens de eerder beklommen route terug naar Snøheimhytte vanaf waar de bussen ze zullen terugbrengen naar de E6. Vanaf deze hoogte zijn met dit uitzonderlijk heldere weer 360° rondom alle andere toppen, al dan niet bedekt met sneeuwresten, tot in de verste verte te zien. Mijn vervolg van de expeditie belooft nog een spectaculaire afdaling van bijna 1000 meter te worden. Rotsblokken, keien, kiezels, stenen, hoe je het maar wilt noemen. Geen 100 meter herkenbaar pad. Wel constant binnen gezichtsveld de aanduidingen van DNT met de rode T op opstaande rotsen. Wat ben ik blij met de twee wandelstokken. Ze vangen steeds een flink gewicht op bij het landen op de volgende kei. Een eventuele stappenteller zou hier vandaag op hol geslagen zijn. Er komt geen eind aan. Vanaf het moment dat ik de hut zie is het nog zeker anderhalf uur te gaan. Sommige delen van het lichaam geven aan “stoppen ouwe” maar mijn reactie daarop is “geen optie, doorgaan”. Wat ben ik blij met het gele merkteken Vibram in de zolen van mijn bergschoenen dat garant staat voor de stevigheid. Al sta ik op het puntje van een rotsblok in de vlucht naar de volgende hopelijke plattere steen, zelfs dan voel je niets door de zolen heen. Zonder deze schoenen is deze afdaling niet te doen. 
Zwaar vermoeid en toch tevreden kom ik bij de wat drukker bezette Åmotsdalhytte aan. Een leeg bed wacht op mij. Snel naar het meer om wat op te frissen na deze heftige en avontuurlijke dag. De wandelgids spreekt van 12 km en 8 uur tochtduur. Mijn horloge geeft an: 13,3 km en bijna 11 uur onderweg. Als klapper van de dag vraagt mijn kamergenoot of ik ook vis wil. Ze hebben hier vandaag op het meer volop gevist en iedereen zit vis te eten. Ik denk ”lekker” en zeg “graag”! Dat is iets te voorbarig gedacht . Mijn bevestigende antwoord resulteert in een bord met daarop een rauwe vis van 25 cm lengte. De kop is eraf, de ingewanden zijn eruit, de rest mag ik zelf doen. Il zie dat iedereen met klaarmaken van zijn vis bezig is, maar ik besluit mijn ontvangen vis terug te leggen op de plank met de nog te distribueren slachtoffers van de dagvangst. Snel voor mezelf een hap met mais, noodels en makreel in tomatensaus gemaakt. Vol bord voor ongeveer 3 personen heb ik voor 2/3 leeggegeten en daarna lekker naar bed. 
Na de prehistorische beleving van gisteren, het steentijdperk van vandaag morgen dan toch maar een dagje 21ste eeuw.