De brug naar een groene toekomst

Maandag 8 juli

“De brug naar een groene toekomst”

Het is de wind die mij om 05.00 uur wekt. Ja, het is al voor dag en dauw licht hier op deze breedteligging en dat zal de komende week alleen nog maar vroeger worden in de Dovrefjell. Op zich heb ik daar met het slapen geen last van. Zodra mijn oogluikjes gesloten zijn is het in mijn beleving nacht en kan ik rustig in slaap vallen. Waar ik ‘s nachts geen filter voor gevonden heb is het geluid van de wind. Zowel het geflapper van het tentdoek als het ruisen van de bladeren aan de bomen boven mijn tentje doet mij gedurende mijn nachtrust herhaaldelijk herinneren aan het gegeven dat ik min of meer buiten lig. Even lekker omdraaien, blik op mijn horloge en beseffen dat de nacht mij nog enkele uurtjes gunt. De optie oordopjes heb ik overwogen, maar dan mis ik bij een eventuele regenbui ook het getik van de regendruppels op het tentdoek,  waar ik meestal stiekem van lig te genieten zolang ik weet dat ik niet naar buiten hoef. Rond 08.00 uur heerst en nog een soort van weekendrust op de camping, maar naar mijn beste weten is het toch maandag. Voor mij in ieder geval reden genoeg om op te staan. De stevige windvlagen die over het fjord komen aanrollen functioneren als een perfecte droogmachine. De condens aan de binnenzijde van het tentdoek verdwijnt als sneeuw voor de zon, in dit geval als druppels door de wind. Wassen, ontbijten, inpakken, afrekenen en wegwezen. De teller hoeft vandaag maar 330 kilometer aan de reeds gereden afstand van gisteren toe te voegen. Het Deense glooiende landschap wordt leger en leger. De weg rustiger. Niemand heeft echt haast. De truckers hebben hun halteplaatsen van het weekend weer verlaten en doen mee aan het spel van ruimte geven en ruimte nemen. De instelling van de cruisecontrol wisselt tussen de 110 en 115 km/uur al naargelang de signalering langs het parcours daar opdracht toe geeft. De tocht gaat vandaag van windmolen naar windmolen. Links, rechts, overal doemt in het landschap de witte imposante driewiek op boven de graan- en aardappelvelden. Of het de schoonheid van het landschap aantast weet ik zo niet te zeggen. Vanaf de snelweg valt de horizonvervuiling wel mee, over al dat asfalt voor en achter me hoor je ons ook niet klagen. Bij het zien van de laatste serie windmolens geplaatst op de strekdam in het Kattegat heb ik nagenoeg de camping bereikt waar ik mijn tweede nacht in Denemarken zal doorbrengen. Voor 148 Deense kronen heb ik recht op 80m2 grasgrond voor mijn tentje en auto. Met 15m2 was ik tevreden geweest maar dat arrangement komt niet voor op de prijslijst van de camping. Vandaag is het dagje Denemarken een etmaal van zon, wind en wennen aan de rust. Na de rit van 330 km heb ik zelf nog genoeg energie voor een wandeling van 10km langs de kustlijn bij Frederikshavn. Ik verdiep me na het eindeloos aanschouwen van de witte wieken in de liefdesgeschiedenis tussen Denemarken en de windmolens die al begon in de jaren zeventig. De oliecrisis kwam destijds overal in Europa hard aan, echter in Denemarken nog net iets harder bij gebrek aan eigen grondstoffen voor de energie-opwekking. Dat gevoel van afhankelijkheid en de wens tot zelfvoorzienend zijn heeft geleid tot miljarden investeringen in alternatieve energieprojecten. Een land met 7300 kilometer kustlijn, waar bijna altijd een stevige westenwind landinwaarts blaast, vond zijn oplossing in deze duurzame groene energie. Molen na molen wordt uit de grond gestampt en de discussie over esthetisch verantwoord of storend in verband met geluidsoverlast of niet vindt hier blijkbaar minder plaats dan bij ons in Nederland. Om de dag gevuld met energie af te sluiten stop ik de stekker van de oplader van de iPhone in het stopcontact van het toiletgebouw. Hopelijk groene stroom, zeker een groene tent, groene slaapzak en groen gras onder de tent. Ik ben klaar voor de oversteek naar Oslo en hoop dat de Stena Line morgen de wind mee heeft!