Heimwee gevolgd door de vossenjacht

Het is 5 november 2021 als ik voor de eerste keer mijn stap over de drempel zet in het Wood Hotel in Brumunddal. Dat is het moment waarop ik nieuwsgierig wordt naar hoe het mogelijk is om ruim 85 meter hoog te bouwen met bijna slechts hout als bouwmateriaal. Het verblijf daar bevalt me zo goed dat ik samen met Laetitia in september 2022 besluit weer voor enkele nachten onze intrek te nemen in dit duurzaam gebouwde 18 etages hoge bouwwerk. Inmiddels is mij duidelijk, hoe het haalbaar is om met hoofdzakelijk hout hier het hoogste houten gebouw ter wereld te bouwen. Ik geloof dat de Japanners al bezig zijn nu “iets” hoger in hout te bouwen, maar daar heb ik nog geen resultaat van gezien en zal ik ook zeker nooit gaan bezoeken.

Tijdens mijn rondgang langs alle ruimtes van de houten toren zie ik hoe de houtconstructies het inderdaad mogelijk maken dat er tot op 85 meter hoogte mensen veilig in kunnen wonen, werken en recreëren. Het  latere bezoek aan één van de grootste Noorse houtverwerkende industrieën, Moelven Limtre, van waaruit veel bouwmateriaal is aangeleverd, geeft vertrouwen in de kwaliteit en duurzaamheid van hout als bouwmateriaal.

Zondag: Ik besluit uit een soort van heimwee ook nu een nachtje te gaan slapen ergens op hoogte in het Wood Hotel. De weersvoorspelling is prima, gegarandeerd zon de hele dag en bijna geen wind. De temperatuur blijft overdag rond de -8 graden Celsius. Ik verlaat mijn “schrijvershol” in Stange en ga via de E6, die ze nog druk aan het schoonschuiven zijn na de stevige sneeuwval van de afgelopen dag en nacht, richting Brumunddal aan het Mjøsameer.

Het geeft me een gevoel van een beetje thuiskomen wanneer ik bemerk dat zowel de receptioniste als het bedienend personeel me herkent. Je zal zeggen dat is een goede tactiek van je gasten benaderen maar na hun opmerking dat ik destijds toch een artikel over hun hotel gepubliceerd heb in een verenigingsblad blijkt het toch een gemeende herkenning.

Destijds gaf de manager van het hotel mij mee: “het verwerken van hoofdzakelijk het natuurlijke element hout in dit gebouw heeft positieve impact op hoe mensen hun omgeving beleven. Natuurlijke elementen bevorderen positieve emoties”. Zodra ik binnen ben en zie hoe ook werkelijk in alles het hout is verwerkt besef ik opnieuw dat haar uitspraak gerechtvaardigd is. Ik zie hout, ik voel hout, ik ruik hout. Niet alleen de gasten blijken hier van te genieten, het feit dat er in het personeelsbestand geen herkenbare veranderingen plaatsvinden bewijst de goede werkbeleving.

Al ruim voor de inchecktijd wordt mij een kamer op de negende verdieping aangeboden. Deze keer niet zoals voorgaande twee keer aan de Mjøsa-zijde maar nu met uitzicht op de stad Brumunddal met het glooiende landschap op de achtergrond. Nu dat witte stadslandschap volop beschenen wordt door een winters zonnetje heeft dat ook zijn charme. Dat het hotel echt van top tot teen is opgebouwd uit houtconstructies blijkt wel op mijn kamer. De brede dikke schuin geconstrueerde gelamineerde balken vormen een bepalend element in mijn kamer.

Ook nu neem ik een kijkje op het uitzichtplatform 18 en 19 hoog. Het panorama aan zowel de Mjøsa- als aan de stadskant is indrukwekkend. Vanaf hier kan ik al mooi bepalen welke route ik dadelijk buiten ga lopen om de omgeving nog beter op me in te laten werken.

Voldaan van het buiten zijn schuif ik tegen 19.00 uur aan bij de dis. Het is zeer rustig in het restaurant maar uit aan mij toevertrouwde informatie blijken de zaken weer goed te gaan na de coronaperikelen. Ik verwen mezelf met een heerlijk volle maaltijdvissoep. Na afloop heb ik nog een plezierig gesprek met de baas Øyvind van de Frisch’s keten waar dit Wood Hotel een onderdeel van is. Twee jaar geleden heb ik voor het eerst contact met hem opgenomen i.v.m. het tot stand brengen van mijn artikel in het blad van de Vereniging Nederland-Noorwegen. Ik heb de uitgave van de betreffende Kontaktlinjen met de foto van zijn hotel op de voorkant bij me. Hij is erg trots op zijn Wood Hotel maar heeft ook al weer plannen om zijn horecaketen verder uit te breiden. Toevallig is hij vanavond in Brumunddal om wat zaken te bespreken en na ons gesprek vervolgt hij zijn route terug naar Dombås, 200 km. noordelijker gelegen.

Na een laatste blik naar buiten tussen de schuine spanten van mijn kamer op etage 9 door, zie ik dat de stad Brumunddal en de E6 er stil bijliggen. Ik sluit me daar vermoeid en voldaan bij aan.

Maandag: Geen verse sneeuw gevallen, afwisselend mistig en zonnig en inmiddels een schoon geschoven E6. Ik rij terug naar Stange. Twee beloften gedaan: 1) de poes Millie waar ik voor zorg verwacht nu na 24  alleen zijn wel weer zorg en aandacht van me, 2) Alba de hond van Gemma haar dochter en familie ziet mij ook graag komen voor een boswandeling. Zo gezegd, zo gedaan! Na een uiterst vriendelijke ontmoeting met Alba sjouwen we samen aangelijnd het bospad op richting het Mjøsameer. Wat mij verbaast is dat zelfs dit pad door een sneeuwschuiver bereden is. Het pad gaat eigenlijk nergens anders heen dan naar een paar hutten langs het meer die overigens in de winter meestal niet bewoond zijn. Al snel wordt het mij duidelijk. Ik bereik de eerste 4-Wheel-Drive en Alba begint te blaffen. Niet veel verder staat gecamoufleerd langs het bospad een jager met geweer over zijn schouder. Ik spreek hem aan en vraag naar zijn reden van aanwezigheid en of ik me wel op veilig terrein begeef als ik doorloop met Alba. Geen probleem zegt hij.

Samen met meerdere jagers zijn ze bezig met een vossenjacht. Nu herinner ik me uit mijn onderwijsloopbaan ook vossenjachten maar die vonden plaats in de binnenstad. Op verschillende plekken bivakkeerden dan collega’s in de meest bijzondere uitdossingen en de leerlingen gingen op pad om ze te vinden en een stempel te scoren in de hoop in aanmerking te komen voor de hoofdprijs. Dit spel hier in het bos heeft totaal andere spelregels. Op meerdere plekken langs het pad rondom een redelijk groot bosperceel staan de jagers in camouflagepakken opgesteld. Voorzien van alle luxe zoals telefoon, Garmin GPS en natuurlijk een jachtgeweer communiceren ze met elkaar. Er wordt een hond het bos in gestuurd en die heeft de instructie zoek de vos of ander verscholen wild en jaag dat richting de rand van het bos. Op de achtergrond hoor ik geblaf en ik begrijp van de tweede jager die ik tref op mijn pad dat dat een goed teken is. Ik loop nieuwsgierig door, heb geen jachtgeweer en vertrouw op mijn beschermende metgezel Alba. Geen jachtobject te zien maar wel aan het einde van het pad de volgende jager bij zijn 4-Wheel-Drive. Hij gaat mij uitgebreid uitleggen hoe de onderlinge samenwerking werkt en toont op zijn Garmin waar de jachthond Lizzu zich momenteel in het bos als opjager/drijver bevindt.

Zelf heeft hij zijn hond Milo in de bench van zijn wagen zitten. Hij trekt zijn telefoon uit zijn jas en toont trots de foto’s van de drie vossen die hij met zijn hond Milo de afgelopen tijd gescoord heeft. Alba snuffelt wat aan Milu en wordt er niet warm of koud van. Plots krijgt de jager na het in de verte horen van een schot een bericht via zijn “oortje” door en zegt dat hij snel naar de andere jagers moet rijden en weg is hij. Ze hebben blijkbaar prijs. Lizzu heeft een prooi richting het pad opgedreven en één van zijn collega’s heeft het leven aan het betreffende dier ontnomen. Ik loop rustig door tot één van de leegstaande hutten aan het meer en geniet samen met Alba van dit rustieke plekje. Ieder zijn hobby.

Op de terugweg kom ik de jagers niet meer op dezelfde plekken tegen. Wel hebben ze zich verzameld aan de rand van het bosgebied en nemen afscheid van elkaar. Ik ben nog net op tijd om te weten te komen wie deze keer de vossenjacht gewonnen heeft en wat de hoofdprijs inhoudt. Vol trots opent jager 2 de achterklep van zijn 4-Wheel-Drive. Over de volle breedte van de bak ligt daar netjes het slachtoffer van deze drijfjacht. De vos heeft zich vandaag niet uit de tent laten lokken. Het is een witte sneeuwhaas die ondanks zijn winterse camouflagevacht dit spel niet heeft kunnen winnen. Lizzu en zijn/haar maatje kijken vanachter de tralies toe en zijn zich van geen kwaad bewust.

Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van het slachtoffer van deze vossenjacht. De haas kan niet langer last hebben van heimwee naar zijn hol en ik denk terug aan die teleurgestelde collega op school die zo goed verstopt zat tijdens de vossenjacht dat niemand hem had gevonden. Hij zat namelijk in café Het Voske op de Grote Markt van Breda en daar mochten de leerlingen niet naar binnen!