Leven met de zes en de negen (Biesboschpad deel 9)

Biesboschpad, traject 24, 25 en 26.

99, 66, 96 of toch 69. Het bereiken van de eerst genoemde leeftijd is wel een erg hoog gesteld doel. Dat is maar voor een enkeling weggelegd. Het lijkt me verstandig nu in ieder geval de dingen te doen die momenteel kunnen en elk jaar later moeten we maar zien of alles lukt zoals het nu gaat. Zesenzestig jaar verleden, daar kan ik op terugkijken en dat levert mij een tevreden en voldaan gevoel op. Zesennegentig, van dat getal kan ik gezien de realiteit van de dag de cijfervolgorde dan toch maar beter omwisselen. Het is vandaag inderdaad 69 jaar geleden dat ik in Pladju (Indonesië) het eerste daglicht mocht aanschouwen. Vandaag op 12 mei geen concurrentie met Moederdag of viering van verjaardagen van kleinkinderen en geen coronabeperkingen zoals de afgelopen twee jaar. Laetitia en ik besluiten gezien het mooie weer er een dag op uit te trekken. Na mijn laatste belevenissen in Zuid-Noorwegen pak ik hier in de nabijheid van ons “thuis” het traject van het Biesboschpad weer op. Het wordt even puzzelen welk deel we vandaag gaan lopen. Bepalende factoren zijn: hoe komen we er en er ook weer vandaan, wat is een afstand die voor beide aantrekkelijk is en waar kunnen we halverwege dat traject “uit” lunchen. Normaal gesproken liggen we onderweg ergens lekker in de berm met ons eigen lunchpakket en thermosflessen koffie en water, vandaag koppelen we natuurlijk een feestelijk tintje aan deze wandeling.

De eerste voetstappen zetten we vanaf de kerk in Meeuwen. Via de Dijksteeg zakken we af naar het zuiden tot we de dijk langs de Bergsche Maas bereiken. Met een verfrissende tegenwind volgen we het dijkpad richting Dussen. Koeien die net uit de veewagen gelost zijn huppelen dartel met ons mee richting het volgende veerooster. Wat Laetitia betreft gaan zij de andere kant op dan wij, maar daar dacht het jongvee anders over. Samen een stukje richting Dussen.

De Bergsche Maas moest destijds de oplossing worden voor de veelvuldige wateroverlast waarmee grote delen van Brabant in de 19de eeuw te kampen hadden. De oorzaak was dat de Maas geen “eigen” monding had, maar een zijrivier was van de Rijn. In 1883 werd bij wet geregeld dat de Maas ter hoogte van Heusden zou worden verlegd en een uitgang zou krijgen in het Hollands Diep. Met de Bergsche Maas kreeg de Maas een stukje terug van de loop die hij volgde vóór het ontstaan van de Groote Waard en die nog te herkennen is als het Oude Maas ten westen van Drongelen (zie kaart 26).

We passeren de aanlegplaats van het Capelse Veer. Een autoveer dat af en aan de Bergsche Maas kruist voor degene die niet via de erfenis van de Moerdijkbrug bij Hank het water wil overbruggen. Het blijken hier gratis overtochten te betreffen, dit alles op grond van de “Wet tot het verleggen van de uitmonding der rivier de Maas” uit 1883. Daarin werd bepaald dat “tot behoud van de gemeenschap met, en tot herstel van de gemeenschap over de nieuwe rivier’ de overtocht kosteloos moest blijven.

Na 5 kilometer stroomafwaarts met de scheepvaart opgelopen te zijn, verlaten wij het water en zien hoe de waarschijnlijk voormalige steenfabriek werkend met klei plaats heeft gemaakt voor de gigantische betoncentrale van de firma Schellevis. Hun producten, bestaande uit een varia aan tegels en overig bestratingsmateriaal draagt vast niet bij aan de vergroening van ons land en het “tegelwippen” dat in diverse gemeenten zo gestimuleerd wordt. Wel zullen de nodige optrekjes in ons land “verfraaid” worden met materiaal afkomstig van deze producent. Een heerlijke lunch op het terras van “Bij Janne, voorheen de Koppelpaarden”, biedt ons ruimschoots energie voor het vervolgtraject. We moeten immers door naar Hank voor een bus en een fietsje. Waarom deze combi? Dat lees je later!  

Kasteel Dussen trekt onze aandacht gezien de rust die daar heerst. Dat het er nog staat hebben we te danken aan burgermeester J.J.H. Snijders (1872-1953). Hij redde het van de sloop door in 1936 te pleiten voor herstel. De gemeenteraad besloot toen de ruïne voor een bedrag van 15.000 gulden te kopen met het doel er het gemeentehuis in onder te brengen. Sinds 1997 doet het kasteel geen dienst meer als gemeentehuis maar is nu een geliefde trouwlocatie. Ook vandaag, een mooiere datum kan je niet uitkiezen, staat hier een stel te trappelen om elkaar om 15.00 uur het “ja-woord” te geven. Na een korte inspectie in het kasteel of alles op orde is voor dit huwelijk geven wij het pand vrij en vervolgen onze route richting de polder.   

We passeren een aantal historische boerderijen voordat we in het open veld belanden tussen de uitgestrekte akkers en weilanden. Onze grootgrutter AH blijkt hier zijn toeleveringsbedrijven te hebben. Of alle gewassen in dit droge voorjaar tot volle wasdom willen gaan komen is de vraag. De grond ziet er kurkdroog uit ondanks de waarschuwing langs de weg dat we moeten uitkijken voor modder!?

Twee minuten voor tijd komen we aan bij de bushalte naar Breda. Timing! Laetitia neemt hier tijdelijk afscheid van de feesteling en de 69-jarige pendelt op het fietsje terug naar Meeuwen, nee, hij fiets door naar Drongelen om vanaf daar traject 26 nog terug te lopen om vervolgens de auto op te pikken in Meeuwen. Vlak voor Drongelen passeer ik langs de Bergsche Maas nog de ooievaar op haar nest die hier waarschijnlijk haar laatste stop heeft voor ze doorvliegt naar Utrecht waar het kinderkamertje helemaal klaar staat voor het afleveren van ……?

Alles weer verzameld, auto en fietsje, wordt ik solo overgebracht via het Drongelense veer richting Waalwijk.

Na deze heerlijke verjaardag in de buitenlucht op mijn eerste dag in de leeftijd van 69 jaar, keer ik terug naar nummer 68 waar wij al ruim 10 jaar met veel plezier wonen. Dat getal huisnummer 68 verandert niet jaarlijks, maar volgend jaar hoop ik op deze dag weer in staat te zijn buiten samen met Laetitia te genieten van het moois wat ons land te bieden heeft, maar dan gekoppeld aan de leeftijd van 70 jaar.

Ook Laetitia kijkt terug op deze dag:

Wat geef je iemand die 69 wordt? Wij zijn niet zo van de fysieke cadeaus, een beleveniscadeau is zeker op deze leeftijd vaak van grotere waarde.

Wat is dan leuker dan samen een stuk van het Biesboschpad lopen, het project dat Ronald tot nu toe grotendeels alleen heeft gelopen. Met de belofte van een gezellige verjaardagslunch ben ik daar uiteraard voor te porren. Vooraf nog wat gehakketak over de lengte van het te lopen traject en daarna gaan de logistieke radertjes in Ronald’s hoofd draaien: met de auto naar Hank, daar bij de bushalte aan de Rijksweg het kleine vouwfietsje aan het fietsenrek vastgeketend, vervolgens met de auto door naar Meeuwen, bij de kerk geparkeerd, dan de route lopend zien te bereiken, het beoogde stuk route van zo’n 11 km gezamenlijk lopen tot aan de bushalte (en onderweg dus die heerlijke lunch in Dussen), vervolgens Laetitia met de bus (2 minuten voor vertrek stonden we bij de bushalte) naar huis, Ronald met het vouwfietsje naar Drongelen, hij loopt vervolgens weer een vervolgstuk van de route van Drongelen naar Meeuwen (zo’n 5 km), vervolgens de auto bij de kerk oppikken in Meeuwen en het fietsje weer ophalen in Drongelen en dan op huis aan. Kun je het nog volgen?

En dat dan op een prachtige, zonnige dag. Een groot gedeelte van de dag hebben we langs het water van de Bergsche Maas gelopen. Het was heerlijk, rustig en de natuur is wat mij betreft op zijn mooist in deze tijd van het jaar.

Een prachtige verjaardagsdag!