Luchtje: 4711, code: blauw, vlucht: 1147

Luchtje: 4711, code: blauw, vlucht:1147

Na een stormachtige start van de dag, bereik ik via enige NS omzwervingen onze nationale luchthaven Schiphol. Vandaag geen blokkades bij afgesloten bruggen door te sterk uitgezet metaal bij temperaturen boven de 35 °C. Nee, nu is de stormachtige wind de spelbreker bij ons openbaar vervoer. De zo luxe en snelle HSL verbinding tussen Breda en Schiphol laat even geen reizigers toe. Windkracht negen is deze trein net even iets te veel bij het passeren van de Moerdijkbrug. Zodoende niet in amper 53 minuten van A naar B(eter), maar sightseeing langs 10 stations met in- en uitstappende bemondkapte treinreizigers om Schiphol “light” te bereiken. Sinds mijn laatste landing op Schiphol, 17 maart jl. tijdens het begin van de intelligente corona lockdown is er op de luchthaven voor het zicht niet veel veranderd. Lege aankomst- en vertrekhallen en voor mijn gevoel meer fysieke en materiële aanwezigheid van KLM- blauw dan de bekende krioelende massa zakenmensen en vakantiegangers. Ik blijk te behoren tot de selecte groep initiatiefnemers die de reis toch aandurft en voldoende vereiste voorzorgsmaatregelen genomen heeft.

Noorwegen een zomer lang overslaan is niet mijn keuze. Voor donderdag 25 juni jl. stond mijn reis naar Oslo in de agenda. Helaas waarde het coronavirus in die tijd nog dusdanig in Europa rond dat onze blauwe luchtvaartmaatschappij op dat moment nog bijna alle vliegtuigen aan de grond liet staan. Nederland en Noorwegen hielden hun eigen onderdanen het liefst binnen hun eigen grenzen. Mijn alternatieve uitdaging werd de tweedaagse wandeltocht door de Betuwe onder de reisblogtitel “Noorwegen code oranje, groen licht voor Buren”. De nodige lezers heb ik destijds met mijn reisbeschrijving op het verkeerde been gezet. Vragen als: “waar blijft hij na de eerste dag”, “ik kan Buren nergens vinden op de kaart voor Noorwegen” en “ben jij nu alweer in Breda, je bent toch op meerdaagse tocht door Noorwegen” enz. werden gesteld. Van uitstel komt in mijn gedachten geen afstel, dus nieuwe plannen worden gesmeed zodra Europa zijn grenzen voor reizigers mondjesmaat gaat openen. De berghutten van het DNT gaan weer open voor hun leden, wel is een reservering van de hutten vooraf noodzakelijk. Mondkapjes zijn niet verplicht en de veilige onderlinge afstand is slechts één meter. Alles in kannen en kruiken, KLM-voucher wordt ingezet voor de vlucht naar Trondheim en voor de terugvlucht vanuit Oslo. Trein, bus en logies staan opnieuw gereserveerd. Nu alleen aan de hand van de paklijst zorgen dat de inhoud van de rugzak de grens van de 15 kg niet overschrijdt. Kortom, klaar voor een volgende uitdaging.

Alarm! Alarm! 15 augustus, Noorwegen krijgt in de gaten dat het aantal corona besmettingen in Nederland weer oploopt en ziet ons als Nederlanders even liever niet hun land in komen. De poortjes van de douane blijken slecht voor je open te gaan indien je corona negatief getest bent en bij binnenkomst in Noorwegen eerst 10 dagen in quarantaine gaat. Deze uitdaging ga ik aan. Na onderling overleg ben ik eerst 10 dagen van harte welkom op mijn quarantaine adres in Stange. Opnieuw mijn KLM flying blue tickets omgezet. Nu eerst naar Oslo en terug vanuit Trondheim vliegen. Alle reserveringen aanpassen en op zondag 23 augustus met de auto door de coronateststraat bij het Bredase NAC-stadion. Ondanks alle kleurcodes die via de verschillende media rond vliegen: rood voor reizigers van en naar Spanje en Parijs, geel voor Nederlands verkeer in verband met windkracht negen, springt voor mij het licht op blauw, nu de melding code negatief uitgebracht is door de GGD. 

De hallen en gangen op Schiphol zijn praktisch leeg. Enkele van de toch al spaarzame vluchten van vooral buitenlandse luchtvaartmaatschappijen worden gecanceld in verband met de storm, maar KLM jaagt zijn “blauw” inmiddels weer graag het luchtruim in. Het personeel van de taxfreeshops staat wat duimen te draaien bij gebrek aan klandizie. Zelfs ik word door de charmante dames van de parfumafdeling belaagd met een verstuiver corona loze “frisse” lucht. Het doet mij als “niet-gebruiker” denken aan het luchtje in de auto vroeger, wanneer wij met mijn ouders op vakantie gingen naar Spanje. Mijn moeder meende ons te moeten verfrissen tijdens de lange warme rit met doekjes “4711”. “Eau de Cologne, ook wel bekend als “Kölnisch Wasser”. Ik ontwijk het aanbod van de lieftallige dames met hun spray-nevel, aangezien mijn angst voor de aerosolen groter is dan het beoogde doel om mijn lichaamsgeur te verdrijven. Het grapje: “nee sorry, ik heb vandaag geen interesse voor 4711, ik ga nu voor 1147” landt bij de jonge verkoopster duidelijk niet. Haar moeder gebruikt vast geen “Kölnisch Wasser” en alle vluchtnummers van de KLM heeft ze terecht ook niet paraat. Met een kop koffie begeef ik me naar de gate D86 waar ik ruim twee uur later moet inchecken voor de “Blauwe kiekendief” (Boeing 737-700). Verder weg moeten lopen op Schiphol vanaf de centrale vertrekhal kan je je bijna niet voorstellen. Via lege pieren en stilgelegde loopbanden bereik ik het uithoekje van één van de armen van onze internationale luchthaven. Er druppelen gespreid tijdens het twee uur wachten ongeveer 50 medereizigers richting de slurf.  Ruim voor vertrek zet ik via de KLM-app mijn zitplaats nog even om naar de economy-comfortzone. Mijn voucher heeft nog steeds ruim tegoed, dus voor € 14,40 extra, gun ik mezelf een geheel corona-proof zitplaats. Zoals je op één van de foto’s ziet ben ik rondom omgeven door lege stoelen. De steward en stewardessen zijn van top tot teen in blauw gehuld. Met hun mondkapjes op in de verbleekte kleurvariant van het KLM-blauw is de communicatie tussen reiziger en dienstdoener teruggebracht tot een minimum. De piloot waarschuwt vlak voor “take off” dat we gezien de windkracht 9  extra snel hoogte gaan maken om het effect van de storm op het vliegtuig zo gering mogelijk te maken. Oké, “fasten seatbelt” en bijna volledig achterover gedrukt in mijn stoel zitten we in een mum van tijd boven het wolkendek en vliegen vervolgens binnen 1 1/2 uur zonder enige turbulentie naar het zonnige, windstille Gardermoen. Nu nog de route langs de sinds 15 augustus aangescherpte grenscontrole. Voor ik de vraag voorgelegd krijgt bij de douane wat ik als Nederlander in dit minimaal besmette Noorwegen kom doen, schuif ik mijn ID plus een A4’tje onder het spatscherm door met daarop in Google-Translate-Noors dat ik direct doorreis naar mijn quarantaine adres waar ik 10 dagen zal verblijven. Met een paar aanslagen op haar toetsenbord en een blik op een kalender geeft de grensbewaakster mij vrije toegang tot het mooie Noorwegen. Bijna lege bagagebanden, taxfree afdeling open maar geen bezoekers, horeca praktisch alles dicht en de centrale aankomsthal spookachtig leeg. Binnen 10 minuten zit ik in de trein naar Stange. Slechts één hoestend Noors echtpaar zes rijen achter mij, verder geen medereizigers in de lange lege coupé. De rijk getatoeëerde conducteur neemt genoegen met het zien van mijn praktisch onleesbare kaartje dat uit de machine is gekomen, waarvan de cartridge sinds het uitbreken van het corona-virus waarschijnlijk niet meer is verwisseld. Op het stille station van Stange staat Gemma op mij te wachten. We rijden linea recta naar haar huis en zij meldt mij dat ze voor de komende 10 dagen inkopen gedaan heeft en solidair met mij de quarantaineperiode ingaat. Zo lief!
Tegelijkertijd heeft ze de nodige klusjes die in en rond het huis in die tijd uitgevoerd mogen worden. Ik hoef me waarschijnlijk niet te vervelen. We mogen volgens de coronaregels wel samen wandelen, fietsen en zwemmen in het Mjøsameer als we maar alle contact met derden vermijden. Wij vieren onze herontmoeting met een heerlijke maaltijd op het buitenterras onder een strak blauwe hemel. Weercode blauw houd ik erin tot en met vrijdag 4 september. Dan springt het stoplicht, als er zich tot die tijd niets vreemds voordoet, op groen en verplaats ik me met de trein naar Trondheim en vervolgens met de bus richting Kristiansund. Daar begint op zondag 6 september mijn solo-tocht langs de Fjordrura. Tot die tijd gaat nu ook mijn blauwe KLM-balpen in quarantaine!