Maarten van Rossumpad 3, kaart 9 en 8

Alle goede dingen bestaan in drieën. Na de twee voorafgaande dagen blijkt het ook vandaag schitterend weer te worden. Reden om tijdig op te staan en het wandelproject voor de derde en voorlopig laatste dag voort te zetten. De zon schijnt opnieuw, de Waal stroomt nog steeds en mijn batterij is na een heerlijke nacht slapen in mijn tentje weer opgeladen. Inpakken dus en wegwezen!

De logistiek van vandaag is: met de auto naar Varik, wandelend tegen de richting in naar Waardenburg, met de buurtbus terug naar Varik en met de auto naar Breda.

Het rivierdorp Varik straalt een enorme rust uit. De Dikke Toren aan de dijk, reeds aanwezig sinds de 15de eeuw, is één van de drie kerktorens die ik in dit kleine dorp tegenkom. Het schip van de kerk moest in het verre verleden wijken toen de rivierbedding hier werd verlegd en de loop van de dijk veranderde. De toren is altijd een baken geweest voor de passerende scheepvaart en de boeren en arbeiders werkten op het luiden van de torenklok. Voor mij is klokslag 10.00 uur het signaal om in zuidelijke richting af te zakken naar Heesselt.

Een bloemrijke berm scheidt mij van de begraasde weilanden waar de roodbonte koeien nog (h)eerlijk mogen grazen.

Koos van Zomeren herinnert ons met zijn gedicht “Doe maar gewoon” aan de tijd zonder de megastallen en de momenten waarop de fietsers met weer en wind hard trappend over de dijk hun bestemming bereikten. Of de dichter en de maker van het kunstwerk mogelijk ook agrariërs zijn en in deze turbulente landbouwtijd “hun koetjes op het droge hebben” is de vraag. Deze koe houdt zijn hoeven voorlopig droog!

Vandaag is het niet meer de Bommelerwaard maar de Betuwe waar ik mijn stappen zet. Voor Flipje van het fruit had ik vanuit Varik de andere kant op moeten gaan richting Tiel, maar ook hier overheersen binnendijks de fruitboomgaarden. Peren, appels, kersen en pruimen hangen sierlijk aan hun takken te groeien en te rijpen.

In de stalletjes langs mijn route worden de kersen al volop aan de man gebracht. Verser kan niet! Na de “zwevende koe” gepasseerd te zijn duik ik de Heesseltsche Uiterwaarden in. Dit natuurgebied van bijna 100 ha geeft een goed beeld van hoe dit landschap er vroeger in de tijd van Hendrik Marsman uitgezien moet hebben.

Het is een combinatie van een oude rivierarm onder de dijk, weilanden met wilde begroeiing, plassen, moerasbos en grienden. Als eenling dwaal ik door een landschap dat tevens door alle maatregelen in natte tijden volledig mag vollopen met het overtollig rivierwater. Nu droge voeten en een concert van vogelgeluiden, zowel in het moerasbos als rondom de plassen (zie/luister videobeelden). Infrastructureel heeft men aanpassingen gemaakt waardoor de natuurliefhebber zich een pad kan banen tussen al dit moois door.

Bij Opijnen neem ik afscheid van het zicht op de uiterwaarden en de Waal. Het volgende stuk natuurreservaat Rijswaard laat ik uit respect voor de natuur letterlijk en figuurlijk links liggen. Nou, het is meer respect voor mezelf, aangezien de temperatuur flink oploopt en ik iets meer behoefte aan schaduw krijg. Er is vanaf hier binnendijks de variant “hoogwaterroute”, die ook nog eens langs twee kastelen voert. Dit is uiteindelijk geen verkeerde keus. Schaduwrijk tussen de fruitbomen en via mooie bomenlanen richting kasteel Neerijnen.

Het kasteel zelf is aan een grondige renovatie onderhevig, de bijgebouwen staan er prachtig bij. De aangrenzende kasteeltuin Neerijnen is een walhalla voor rustzoekers, maar ook voor allerlei insecten en vogels. De kerk vormt het decor achter deze bloemen- en kruidenpracht.

Het tweede kasteel, kasteel Waardenburg, is minder toegankelijk voor de wandelaar. Veel begroeiing ontneemt het zicht op dit historische bouwwerk. Bordjes met verboden toegang doen mij besluiten het kasteel de rug toe te keren. Mocht ik alsnog besluiten een juridische opleiding te gaan volgen aan de Academie voor de Rechtspraktijk die hier momenteel huist, dan gaat de voordeur mogelijk nog voor mij open.

Voor dit moment ben ik voldaan met alle indrukken van de afgelopen drie dagen. De Buurtbus brengt mij terug naar Varik en vanaf daar is het retour naar Breda. Het duurt maar even voor de rust van het rivierlandschap verwisseld wordt voor de aaneengesloten rij voertuigen die op de Nederlandse snelweg van A naar B gaan. Ik sluit aan en sluit tevreden terugkijkend op deze dagen dit wandelproject Maarten van Rossumpad af. Misschien morgen toch maar eens kijken naar “de slimste mens”.