De os loopt los

Woensdag 10 juli

“De os loopt los”
 
De POLO heeft zijn diensten vanaf Breda tor Stange (nabij Hamar) voortreffelijk bewezen. Totaal 1060 kilometer op de teller. Na het laatste traject Oslo - Stange mag de motor een weekje afkoelen tot ik terug ben van het Dovrefjell-avontuur. Ik laat me vanaf hier gedurende de nacht verder verplaatsen naar het startpunt van de bergtocht door de NSB, de Noorse spoorwegmaatschappij. Overstappen in Lillehammer (Olympische Winterspelen). Om 01.00 uur bevind ik me op een uitgestorven station. Lillehammer slaapt! De 40 minuten wachttijd overbrug ik met het zetten van een kopje koffie. Om 01.40 uur rolt de nachttrein perron 1 binnen. In alle wagons zijn de lampen gedoofd en bij het in het duister vinden van mijn gereserveerde zitplaats tref ik een reiziger aan die in diepe slaap is. De trein zit, nee hangt tot bijna de laatst beschikbare stoel helemaal vol. Twee plekjes zijn vrij en ik besluit me daar te installeren. De conducteur blijkt zich er verder ook niet druk over te maken nu hij ziet dat iedereen een plekje heeft. Mijn treinreis duurt uiteindelijk tot 04.21 uur. Kongsvoll ligt zo afgelegen op de fjell dat de gemiddelde treinreiziger op weg naar Trondheim er niet over denkt hier uit te stappen. Volgens de dienstregeling op de NSB-app blijkt de trein in Kongsvoll alleen te stoppen wanneer de conducteur op tijd aan de machinist doorgeeft dat er één of meer passagiers zijn die dit station als eindbestemming hebben. Vandaag zijn dat er twee, ik en toevallig nog een andere Nederlandse avonturier. Vroeg in de morgen stappen we uit op het verlaten station van Kongsvoll. Het is al volledig dag! Ja, wat doe je dan op het tijdstip dat je normaal gesproken nog een paar keer lekker omdraait in je bed. In de trein heb ik weinig geslapen, de zon komt al boven de bergen tevoorschijn en vorst aan de grond maakt het gras glazig wit. Ik besluit na het nuttigen van een stevig Adventure Food ontbijt in het wachtlokaal van het station direct maar de eerste stappen te gaan zetten van de 16,5 kilometers die vandaag te gaan zijn tot de eerste DNT-berghut Reinheim op 1341 meter hoogte. Ik open het klaphek dat toegang geeft tot het westerlijk deel van Dovrefjell-Sunndalsfjella Nasjonalpark. De tocht zal niet geheel vrij van gevaren zijn. Al snel barricadeert een bord met de tekst “Advarsel Moskus” oftewel “Warning Muskox” mijn pad. Ik bevind me in het enige gebied in Noorwegen waar de muskusos populatie nog voorkomt. Deze imposante prehistorische diersoort, maatje van de mammoet, loopt hier nog vrijelijk rond. Wanneer zij zich bedreigd voelen door de mens heb je kans dat ze de aanval inzetten. Bij een eventuele ontmoeting met de muskusos dien je deze op een minimale afstand van 200 meter met een grote boog te omzeilen. Na ruim een uur gewandeld te hebben mag/moet ik het waarschuwingsadvies direct toepassen. Langs het pad staan twee ruig behaarde ossen te grazen. Ze kijken mij op ruime afstand wat schaapachtig aan en nemen verder geen notitie van me. Na eerst toch enkele foto’s gemaakt te hebben neem ik de grootst mogelijke boog om het tweetal heen. De rivier, parallel aan het pad, vormt de beperking om de genoemde 200 meter afstand tot de ossen  in acht te nemen. Goed dat Laetitia er niet bij is want dan zouden we voor 07.00 uur weer terug op station Kongsvoll zijn.
Veel wandelaars blijken wel over de muskusossen te lezen maar komen ze vervolgens nergens tegen. In de toeristencentra worden er speciale muskusos-safari’s aangeboden.  Verder lopend krijg ik al snel heel in de verte zicht op Snøhetta, de één na hoogste bergtop van Noorwegen. Een soort Mont Blanc voor de Noren. Morgen ga ik de klim naar de top aan. De Reinheimhytte waar ik nu slaap ligt aan de voet van de Snøhetta. Prachtig uitzicht met nog op veel plaatsen sneeuw. 
Het was vandaag een serieuze en stevige eerste etappe. Moe en voldaan duik ik tijdig in mijn bed, wetend dat de muskusos-populatie geen lidmaatschap bij het DNT heeft kunnen afdwingen en dus elders een overnachtingsplaats zal moeten zoeken. Wij liggen hier inmiddels met een grote diversiteit aan natuurzoekers in de hut. Als sluitstuk schuift er een groep van 15  personen binnen. Acht jonge kinderen met ouder en DNT-gids. Een 4-daagse fjelltoer georganiseerd door DNT-Oslo. Pannenkoeken eten en aan het volume te horen nog niet moe van het lopen. Leuk om waar te nemen. Een vleugje werkweek heimwee komt even boven. Maar ik kan zonder nachtdienst de deur van onze slaapkamer sluiten!