De Outdoor Waanzin

Woensdag 4 maart

“De Outdoor Waanzin”

De winter kriebelt al sinds eind september in mijn tenen en bij het uitkomen van de nieuwe winterreisprogramma’s lachen de beelden van de besneeuwde  berglandschappen mij reeds toe. Een eerste blik op de mij zo vertrouwde SNP-website leidt mij direct naar een nieuwe bestemming, reisnummer 500085, 8 dagen naar Noorwegen Skarvheimen, “sneeuwwandelen in een arctische wildernis”. Na enkele weken wikken en wegen of dit wel de nieuwe uitdaging gaat worden besluit ik definitief in te schrijven.  De reis laat maximaal 15 deelnemers toe en vanaf 6 gegadigden is het doorgaan van de reis gegarandeerd. Ik ben in de ogen van de Noorse schrijver Are Karvø de derde ingeschreven waanzinnige outdoorganger. Ik heb nog vijf maanden de tijd om te wachten op nog eens minstens drie andere actieve wintergangers. Zoals de winter in Nederland in die periode niet loskomt, zo blijft het ook wachten op nog minstens 3 arctische Outdoor-liefhebbers die met elkaar 8 dagen op 1200 m hoogte op de Noorse Harddngervidda willen bivakkeren. Zelfs de uitkering van de 13e maand weet geen mens in Nederland of België warm te krijgen voor een goed georganiseerde koude beleving. Sterker nog, de angst slaat toe bij mijn twee andere potentiële reisgenoot en de reis wordt op 27 januari gecanceld bij gebrek aan belangstelling. Is er nu niemand onder die ruim 17 miljoen landgenoten die in de week van 7 maart mee wil of durft om de echte winterbeleving te delen? Groter is rond de feestdagen in Breda de belangstelling voor “Winterwonderland” of anders wel voor Intratuin waar de kunstsneeuw  over bijna alle producten is neergedaald. Ik geef toe, door zo het wintergevoel dicht bij en in huis te halen verlaag je wel je “footprint” op het milieu, maar ik kan de verleiding om de sneeuw live op te zoeken niet weerstaan en besluit zelfstandig mijn reis naar de Hardangervidda te organiseren. In de winter zonder een reisorganisatie op pad gaan heb ik niet eerder gedaan, maar zoals Pippi Langkous al zei: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. 
Hoe zit het nu met die Outdoor Waanzin? Vorig jaar verscheen van de Noor Are Kalvø de Nederlandse vertaling van zijn boek “Hyttebok frå helvete”, getiteld “De Outdoor Waanzin”. Hij beschrijft daarin hoe hij constateert dat hij bijna al zijn jeugdvrienden heeft verloren aan de natuur. Zijn maten, waarmee hij voorheen vooral plezier had en in de kroeg zat, zijn als dertigers en veertigers ineens natuurmensen geworden. Zelf snapt Are daar helemaal niets van en besluit de stoute schoenen aan te trekken om zijn vrienden terug te zoeken. Het resultaat is een geestig boek, waarin hij de uitdaging aangaat om tochten te gaan lopen in de Noorse natuur in de hoop de bevlogenheid van het “buiten zijn” te hervinden. Uiteindelijk moet ook hij, doorweekt van de regen, uitgeput en met voeten vol blaren, twijfelachtige trekkersliederen zingend in een stinkende berghut constateren dat een mens alleen door de natuur in te trekken kan inzien hoe klein hij is. Zo erg als Are het Outdoor-gebeuren beleeft en beschrijft is zeker niet mijn ervaring. Ik neem aan dat het SNP dit boek niet heeft aanbevolen bij al haar bekende cliënten en dat dat de reden is dat men zich collectief niet heeft ingeschreven voor deze tocht. Ik heb het boek met veel plezier gelezen en weet dat de bevlogenheid voor het Outdoor-gebeuren ook op andere gronden gebaseerd kan zijn. Al mijn vorige zomer- en winterreizen in Scandinavië hebben dat bewezen. Zo klein als ik ben (toch 1.80 m) duik ik de komende week die grote Outdoor-wereld in. Geen Waanzin maar bevlogen Zin van top tot teen.