Rijdend, na 700 km los van Oranje.

Zondag 7 juli

"Rijdend, na 700 km los van Oranje"

Dit keer geen Intercity Direct van Breda naar Schiphol om vervolgens door het luchtruim richting Scandinavië verplaatst te worden. De jubileumvlucht richting Gardermoen met de 100 jarige KLM gaat dit keer aan mijn neus voorbij. Ik heb besloten het traject van ruim 1000 km dit keer met de auto af te leggen aangezien er na mijn bergtocht nog een langer verblijf in Noorwegen aan gekoppeld wordt waarbij wij (Laetitia en ik) wat meer bagage en mobiliteit op prijs stellen. Aangezien er dit keer geen bagagelimiet geldt leverde dat vanuit onze Noorse vrienden direct wat verzoeken op tot het importeren van Nederlandse handelswaar. 
Onze VW POLO mag vandaag een ruime 500 km zijn thuisland doorkruisen. Muziekje aan, cruisecontrol op 115 km/uur en mee in de stroom richting Denemarken. De meeste lotgenoten kiezen eerder de twee buitenbanen en schuiven met snelheden van 120 tot 150 km aan mij voorbij. In de buurt van Osnabrück komen ook de snelheidswijzers van de Tesla’s, Audi’s, BMW’s en Volvo’s niet meer boven mijn leeftijd uit. Het verkeer loopt volledig vast en er bestaat even geen verschil meer tussen de “kruipers” en de “jagers”. Het gevarieerde arsenaal aan vooral Poolse, Letse, Litouwse en enkele Nederlandse en Duitse vrachtauto’s zorgt voor de totale overbevolking van de parkeergelegenheden langs de snelweg. Het is immers zondag. Eenmaal Hamburg gepasseerd ga ik het gevoel van leegte ervaren. Dat is uiteindelijk één van de redenen waarom ik Noorwegen weer gekozen heb als reisdoel. Het loopt tegen 17.00 uur. Onze leeuwinnen gaan de arena in Lyon in. Geheel tegen mijn gebrek aan belangstelling voor voetbal in heb ik deze keer zelfs alle wedstrijden van onze leeuwinnen gevolgd. Vraag mij geen namen van mannelijke profvoetballers maar die van Sarina, de van Veenendaal, Bloodworth, van der Gragt, Martens, van de Sanden enz. liggen voor op mijn lippen. Luisterend naar de NPO-app via iPhone en autoradio levert mij rijdend op de Duitse autobaan nog een goed gevoel als het elftal na 45 minuten met 0-0 de theepauze ingaat. Maar net op Deens grondgebied komt de grote teleurstelling. Eerst de 1-0 en later de 2-0 voor de VS. Na ruim 700 km gereden te hebben verlaat ik de E45 ranceen ga ik op zoek naar een camping. De voor mij totaal onbekende nederzetting Åbenrå heeft een heel rustige en lege camping aan de Kleine Belt, gelegen tussen Jylland en Fyn. Het voetbalhoofdstuk sluit ik af en de oranje ING-handdoek met de tekst “wij houden van oranje” laat ik nu toch maar in mijn tas. Bij een wereldkampioenschap had hij aan mijn tentje mogen hangen. Geen rondvaart door de grachten, dan ook geen eerbetoon aan mijn tent! 
Ik lig hier nu tevreden in mijn donzen slaapzak, luisterend naar de wind die ruist door het gebladerte van de bomen met op de achtergrond het klotsend geluid van de golven aan de oever van het Åbenråfjord. “Ze” hebben helaas verloren! Met Oranje zijn we even klaar en nu gaan “we” verder met ons Nederlandse succes in het geel bij de Tour? Het voetballen is klaar, we blijven in Frankrijk en duiken enkele weken in de "Tour de France”. Ik neem voorlopig letterlijk afstand van de internationale sport aangezien de media mij enkele dagen niet zullen kunnen informeren wanneer ik eenmaal in de Dovrefjell rondloop!