Via St. Olav naar de klippfisk

Vrijdag 4 september/zaterdag 5 september/ zondag 6 september

Via St. Olav naar de klippfisk

Mijn lichaamstemperatuur is 37,2 °C, ademhaling gaat zonder problemen, geen kuchen of hoesten en het supergezonde ontbijt bij Gemma smaakt opnieuw prima. Mijn smaakpapillen kunnen probleemloos het verschil waarnemen wanneer ik een hap met meer appel, peer of sinaasappel nuttig. En dat lukt al voor de 10e dag sinds mijn aankomst op het quarantaine adres. Reden temeer om het vervolg van mijn plannen in Noorwegen uit te gaan voeren. Na een afscheids-“kaffe og kake” in Hamar en uitgezwaaid te worden door Gemma en kleindochter Amelie maak ik 6-zituren vol in de trein naar Trondheim. Het is een raar idee dat het landschap waar ik vier jaar geleden ruim een maand lang, stap voor stap doorheen gelopen heb, nu in een kwart dag aanschouwend achter het raampje van de trein aan mijn netvlies passeert. Trondheim roept geweldige herinneringen op. Zeker bij het bereiken van de Nidaroskathedraal, destijds het eindpunt van mijn ruim 600 km lange pelgrimstocht vanaf Oslo. Bij mijn aankomt in 2016 op het Domplein zag het hier zwart van de toeristen ter gelegenheid van de Sint Olavsfeesten. Vandaag sta ik hier helemaal alleen op zaterdagochtend in alle vroegte. De enige passant die de absolute leegte en stilte doorbreekt vraag me eerst in het Noors, en daarna in het Engels waarom op de stenen zuil  “0 km - Nidaros” vermeld staat. Ik leg hem uit dat Trondheim in het verleden de naam Nidaros droeg en dat dit het eindpunt is van de Sint Olavspelgrimsroute. Na mijn trotse opmerking dat ik de hele route vier jaar geleden solo gelopen heb, neemt hij het verhaal over door te vertellen dat hij 22 jaar geleden vanuit Nederland naar Santiago de Compostela gefietst is met zijn toenmalige fietsmaatje. Als snel blijkt dat hij gewoon een landgenoot van mij is en zetten we het gesprek voort in onze moerstaal. De terrassen zijn leeg, nog geen koffie verkrijgbaar, toch nemen we plaats en vertellen ronduit over de reden van onze aanwezigheid in dit Noorwegen waar wij als Nederlanders eigenlijk op dit moment niet echt welkom zijn. Hij is koerieren en hoeft blijkbaar nergens in quarantaine (?) en laat zich over de hele wereld vliegen om vanuit Nederland met spoed kleine producten snel naar hun benodigde bestemming te brengen. Zijn missie is nu om drie rollen superdun folie zo snel mogelijk af te leveren bij een gigantisch grote kippenslachterij ver buiten Trondheim. Het productiesysteem ligt daar namelijk stil door het ontbreken van deze folie. Een vreemde wereld waarin wij leven! Gisteren is hij vliegend aangekomen en vanavond keert hij terug naar Schiphol. Afgelopen week heeft hij binnen Nederland ook al een paar duizend kilometer met zijn auto gereden voor allerlei spoedbestellingen. Trots constateert hij dat de teller van zijn  opeenvolgende auto’s de 1.000.000 km gepasseerd is. Ach en dan vertel ik dat mijn missie voor de komende 10 dagen een wandeltocht langs de Fjordruta vanaf Kristiansund is. Met zijn woorden: “nog nooit van gehoord” en elkaar een goede reis toewensend nemen we afscheid van elkaar onder de toezichthoudende ogen van alle heiligenbeelden die vanaf de kathedraalgevel op ons en het Domplein neerkijken.

Vanaf de 63ste breedtegraad (NB) waarop Trondheim zich bevindt, vervolg ik na deze hernieuwde kennismaking mijn aanlooproute naar de westelijker gelegen havenstad Kristiansund. Tegen 12:00 uur begeef ik me naar het regionale busstation, waar de luxe touringcar staat warm te draaien die vervolgens een select gezelschap waaronder ik, in ruim vier uur naar de plaats van bestemming zal brengen. Een tocht vol landschappelijke afwisseling. Door tunnels en langs meren, bossen, akkers, rivieren en de eerste fjorden, rollen de wielen van de bus voor mijn zicht op minimale afstand langs de vangrails. Schadeloos brengt de chauffeur na drie uur “sightseeing” de bus tot stilstand bij de slagboom voor de ferry die ons aan de overzijde van één van de fjorden zal brengen. Tijdens diverse tussenstops van de bus verlaat regelmatig een enkeling het voertuig. Alleen op verzoek van de reiziger, zowel in de bus als bij een halte, wordt de rit onderbroken. Bij aankomst in Kristiansund, niet te verwarren met Kristiansand dat praktisch op het zuidelijkste puntje van Noorwegen ligt, bereik ik het eindpunt van deze rit en zoek ik mijn weg naar het onderkomen voor de komende twee nachten. De één meter onderlinge afstand houden kost hier geen enkele moeite. Überhaupt iemand tegen het lijf lopen is hier een uitdaging. Niet alleen rust, maar ook ruimte is hier ruimschoots voor iedereen voorhanden. Kristiansund met zijn 25.000 inwoners is voor Noorse begrippen een behoorlijke stad die echter bij niet veel Noorwegen-bezoekers op de bucketlist staat. De stad is gebouwd op vier eilanden die als een klaverblad in het water liggen en door bruggen onderling verbonden zijn. Kristiansund kreeg in 1742 stadsrechten en is groot geworden door de houthandel en de visserij. De kabeljauw, de “klippfisk” werd hier gedroogd en gezouten op de rotsen langs de kust. Het beeld van de oude vrouw met de kabeljauw in haar hand, de “klippfiskkjerringa” getuigt van het verleden. De opkomst van de olie- en gasindustrie en het toerisme levert heden ten dagen nieuwe bronnen van inkomsten op naast de eeuwenoude visserij. Vanaf de uitkijktoren “Varden” heb ik op de vroege zondagochtend een schitterend uitzicht over het kustgebied en de stad. Via de verrekijker in de toren krijg ik het inmiddels niet meer permanent bewoonde visserseiland  “Grip” in beeld, dat 14 km voor de kust ligt. Ik vermaak me deze dag met wat rondkuieren in stad en ommeland en wacht op de afgesproken ontmoeting met een zekere Roar Halten, “daglig leder” van het KNT, Kristiansund og Nordmøre Turistforening, die verantwoordelijk zijn voor het onderhoud van de Fjordrura en de daaraan gelegen berghutten. Ik heb een zeer plezierig onderhoud met hem en ik krijg de nodige achtergrondinformatie en tips mee voor de tocht die morgen gaat beginnen. Nu de rugzak definitief indelen, lekker slapen en morgen uiteindelijk echt aan de wandel.