Trollen bestaan

Maandag 7 september

Trollen bestaan

Even bekruipt mij het gevoel dat de tocht door Noorwegen ten einde komt, aangezien ik om 9:00 uur in Kristiansund in de bus stap naar het vliegveld. Niets is minder waar! Het officiële startpunt van de Fjordruta  ligt namelijk op een steenworp afstand voor de uitgang van de luchthaven. Van hieruit worden vooral binnenlandse vluchten uitgevoerd en verder stijgen regelmatig grote helikopters op die voor materiële bevoorrading van de booreilanden zorgen. Ik sta oog in oog met de eerste markering van mijn route, zet de teller op nul, maak de telescoopstokken op maat en duik al snel het eerste bospad in. De komende twee uur bevind ik me nog op het eiland Nordlandet. Het direct al klimmen met de 15 kg wegende rugzak is weer even wennen. Soms tientallen meters omhoog, even later hetzelfde aantal meters weer naar beneden. Het is gelukkig droog, al zijn de weersvoorspellingen voor de komende dagen niet geweldig. Bij het afdalen richting de aanlegsteiger van de ferry zijn enkele stukken zo steil dat ik gebruik moet maken van touwen die als hulpmiddel aan de rotsen en bomen bevestig zijn. Wachtend op de boot in Seivika, is er geen enkele mogelijkheid om ergens plaats te nemen in de wachthuisje of iets dergelijks. De automobilisten blijven lekker in hun auto zitten en lopers zijn er blijkbaar zo weinig dat in enige accommodatie niet geïnvesteerd wordt. De boot vaart twee keer per uur, dus de wachttijd valt reuze mee. Weinig passagiers, geen kosten, wel gelegenheid om een wrap te bemachtigen in een lege restauratie zonder personeel. Zelf pakken, zelf afrekenen en in je eentje nuttigen. Na een tocht van een half uur zet ik voet aan wal op het eiland Tustra. Nog 1 1/2 uur te gaan naar mijn eerste hut, gelegen temidden van de bossen. Het eiland kent geen steden. Met een paar hele kleine nederzettingen langs de weg heb je de bewoning gehad. Op mijn route kom ik het laatste uur geen woning tegen, enkele druppels geven aan dat de weersomslag komende is. Het is nog niet de moeite om een jas of regenjack aan te doen. Ik stap enigszins vermoeid door in de hoop de hut tijdig droog te bereiken. En jawel, ineens verschijnt tussen de bomen het bordje: Trollstua (stua = woonkamer). Nog een tiental meters stijgen en daar staat mijn privéverblijf. Zoals te verwachten moet ik de hut ontsluiten met de algemene DNT-sleutel die ik al jaren als lid van de vereniging in bezit heb. Volgens het gastenboek ben ik de eerste bezoeker sinds 1 september. Na enige worsteling met de houtkachel krijg ik de fik erin en loopt de temperatuur al snel op van 11° naar 20 °C. Alle standaard voorzieningen zijn aanwezig dus het huishouden kan beginnen. Kaarslicht, een enkel lampje op basis van een zonnepaneel, een proviandkast, gas en water en ruim voldoende bedden om een keuze uit te maken. Na een goede stevige maaltijd en volop drinken ga ik tijdig onder de wol. Het wordt hier momenteel met het bewolkte weer tegen 20:30 uur in het bos toch echt al donker. Mijn overnachting in Trollstua brengt me automatisch bij het begrip trol uit de Scandinavische sagen. Dit bovennatuurlijke wezen waar deze hut naar vernoemd is, komt natuurlijk in allerlei spannende verhalen terug. Daarnaast is de trol sinds het digitale tijdperk ook een opkomend fenomeen in de computerwereld. Een trol is daar een persoon die berichten plaatst in een internetomgeving (of reisblog) om voorspelbare emotionele reacties uit te lokken als woede, irritatie, verdriet of scheldpartijen. 
Citaat: “ Een veel voorkomende waarschuwing en preventiemiddel tegen trollen is om de trollen niet te voeren. Omdat trollen een reactie proberen uit te lokken, is het een goed idee om geen reactie te geven op trollen en ze te negeren. Wanneer gebruikers wel reageren, wordt de trol aangemoedigd om daar vervolgens weer op te reageren en dus nog meer te trollen”. 
Met mijn verblijf in Trollstua en het regelmatig versturen van een actuele blog (trol) hoop ik met de inhoud van mijn verhalen niet in de categorie trollen te belanden. Op eventuele reacties van lezers zal ik zeker reageren, maar dan als aanmoediging om ook de komende dagen verslag te blijven doen van mijn reiservaringen.