Waanzin of bevlogenheid

Zaterdag 7 maart

“Waanzin of bevlogenheid?”

Na een inleidend interview gisteravond met Christian Berrum, destijds crewlid bij de opnames in 1979/1980 en de nodige foto/filmbeelden is de kop eraf. Enthousiast gemaakt, trekken de fans en ik zich voor de nacht terug in de loopgraven. De beide hotels liggen op afstand gezien min of meer ingegraven in de kolossale hoeveelheid sneeuw die de afgelopen maanden gevallen is. In mijn tweepersoonskamer van het DNT-hotel probeer ik in slaap te vallen, hetgeen bemoeilijkt wordt door het mitrailleurgeronk vanuit het bed boven mij. Weggedoken onder de deken en met oordopjes in kom ik de nacht veilig door. 
De vroege zaterdagochtend nodigt alle Outdoorwaanzinnigen uit om snel uit de veren te komen en de carpe diemgedachte in praktijk te brengen. De meteo voorspelt prachtig zonnig weer bij een temperatuur van -10 °C (gevoelstemperatuur -17°C), maar in de middag zal het weer drastisch omslaan richting wind en veel sneeuw. De komende dagen beloven opnieuw alle sporen van langlauflatten, sneeuwschoenen en oorlogvoering uit te wissen. Om 9.00 uur sta ik gepakt en gezakt klaar om een solotocht te ondernemen richting de Klemsbu-hut. Na anderhalf uur klimmen neem ik een pauze op een sneeuwvrij rotsblok dat binnen mijn bereik ligt. Kopje thee, chocolade en volop genieten van alle passanten op de latten, die al dan niet zwaar bepakt met rugzak of zelfs met bagageslee op weg zijn naar een volgende bestemming. Aan hun gezichten af te lezen is er totaal geen sprake van waanzinnig gedrag, eerder van bevlogenheid. Vol enthousiasme schuiven zij de rechter en vervolgens weer te linker langlaufskineen halve meter omhoog in de door de leider gespoorde loipe. Er passeren families met kinderen van alle leeftijden. Sommigen al op hun eigen skietjes, de jongste dik ingepakt ergens verstopt in de slee. De Noren zijn echte buitenmensen! Nu een uurtje afdalen en zien dat in de verte het wolkendek dreigt binnen te schuiven. De weersomslag zet in. Terug bij Finse 1222 zijn de eerste tekenen van de Star Wars koorts waarneembaar. De pakken van de figuranten zijn uit de koffer gehaald en opgepoetst voor het naspelen van de Empire Strikes Back. Als buitenstaander van de Star Wars ideologie is het lastig onderscheid te maken tussen waanzinnig gedrag en bevlogenheid. De Duitse familie met hun kindsoldaat noemde zichzelf dubbel gestoord. “We lopen in de kou uren op sneeuwschoenen door meters hoge sneeuw en we gaan voor 100% op in de Star Wars wereld. Ach, niemand heeft last van ons, we doen immers niemand werkelijk kwaad”. Dit alles zien en horen maakt het vanaf de zijlijn opgaan in dit buitenaardse spektakel tot een verrassend gebeuren. 
Oorlog voeren heb ik altijd al ervaren als een waanzinnige tijdsbesteding, maar zolang het beperkt blijft tot een spel op de ijsplaneet Hoth hoef ik me over deze mensen hier verder geen zorgen te maken. Sterker nog, kennisnemen van deze happening beleef ik als een humoristische bergervaring op 1222 m hoogte.
Het zal voor mij hoogstwaarschijnlijk wel bij Star Wars Episode V blijven. De film thuis eenmalig gezien hebbend, deel ik in ieder geval geen 5 sterren toe. Dat durf ik hier niet hardop te zeggen. Wat mij betreft is elk schot er één teveel. 
Op weg terug naar mijn DNT-verblijf ontwaakt de voorspelde striemende wind en sneeuwstorm mij uit de droomwereld van de buitenaardse planeet Hoth. 
Morgen opnieuw toch mijn hang naar het Outdoor, of zoals een bekende winkelketen in zijn reclame adviseert: “Buiten begint bij Bever”, hier voor mij: “Buiten begint in Finse”.