“Wanderlust” voor Bo, Zac en mij

Maandag 14 september

“Wanderlust” voor Bo, Zac en mij

(Vergeet vooral niet enkele stukjes mee te lopen via videobeelden en het slot te lezen!)

Confucius citeerde ook: “alles heeft zijn schoonheid, alleen ziet niet iedereen dat altijd”. Met die uitdaging elke schoonheid te zien, open ik vanochtend om 6:45 uur het gordijn van mijn slaapvertrek. Zal het droog zijn of niet. Wel een wezenlijke vraag want binnen drie kwartier wil ik vertrekken vanuit de hut richting het dal. Een tocht van vier à vijf uur met aan het einde een flinke afdaling van 432 meter naar het fjordniveau, gelijk aan zeeniveau, dus 0 meter hoogte. Het rijkelijk gevallen hemelwater van de afgelopen dagen is vast nog niet op het 0 meter niveau gearriveerd en zal mijn pad zeker op vele plaatsen richting het dal volgen of kruisen. In de resterende drie kwartier van het verblijf In de hut heb ik een aantal activiteiten uit te voeren. Alles wat verspreid ligt over de hele hut zal toch een plekje terug in mijn rugzak moeten vinden. De Sollia hytta zal ik schoon achterlaten, wie weet vangt de grote winterslaap na mijn vertrek nu wel aan. Met enige heimwee, maar ook met genoegen trek ik de deur van de hut achter me dicht. De kilo’s hangen goed gespreid over mijn schouders verdeeld en ik kijk nog een keer om naar mijn verblijfplaats waar ik precies 61 uur in mijn eentje heb doorgebracht. Voor mijn gevoel is die tijd, zo gek als het mag klinken voorbij gevlogen. Het wordt vandaag de route van vrijdagmiddag maar dan in tegenover gestelde richting. Het streven is om uiterlijk 13:00 uur bij de bushalte van Vinjeøra te staan. Op dat tijdstip komt namelijk de enige bus voor vandaag nog langs die mij terug zal kunnen brengen naar Trondheim. Heen duurde de tocht naar de hut vijf uur en 15 minuten met de klim erbij, maar ik weet dat afdalen met volle bepakking en een natte fjell- en bosbodem zeker niet veel sneller zal gaan. Mocht de 13:00 uur-optie niet haalbaar zijn, dan heb ik nog enkele escapes achter de hand. Het zicht reikt niet ver, de toppen van de bergen houden hun ware gezicht nog even verborgen. Met de laaghangende bewolking houden zij de druppels vast, die mogelijk nog als tranen zullen vallen of verdampen bij het waarnemen van het vertrek van de “enige” bergwandelaar. Mijn voetstappen betreden het plat- en kaalgetrapte wandelspoor tussen de bomen door en over het open fjell. Het is een kwestie van goed opletten waar de rode T of de houten paaltjes met hun rode kop staan. Het is praktisch windstil, de bewolking trekt wat op en de absolute stilte wordt doorbroken door het ritmisch geluid veroorzaakt door de om en om in de sponzige ondergrond wegzakkende bergwandelschoen. Het regelmatig getik van de punten van de wandelstokken op de verspreid liggende stenen, keien en rotsblokken, brengen enige afwisseling in deze “minimal music” compositie. Had Confucius toch gelijk met zijn citaat over de schoonheid van alles “willen” zien. Zelfs de zon komt tevoorschijn en de toppen van de bergen hebben hun tranen gedroogd en samen met mij begeven de resterende hoeveelheden gevallen water zich via de helling richting het dal. Pauzes neem ik amper gezien de deadline van 13:00 uur. Elke stap zet ik zeer geconcentreerd, een misstap kan ik me nu zeker niet permiteren. De eerste bebouwing van het dorp komt al in zicht en rond 12:30 uur sta ik bij de bushalte annex lokale winkel en café. Het wachten is op de bus die me terug gaat brengen naar Trondheim. Het wordt vast weer een mooie tocht langs de vele vergezichten over de meren, fjorden en het steeds vlakker wordende landschap.

Wetend dat ik tijdens de tocht veel alleen zou zijn heb ik mezelf vooraf een nieuwe e-reader cadeau gedaan. Met 270 gram extra gewicht in de rugzak, kan ik duizenden pagina’s leesvoer meenemen voor die momenten dat ik mezelf tijdens het niet-lopen bezig kan houden. Om in de sfeer van het land te komen werd het eerste boek “Een Noorse winternacht, op onvergetelijke reis naar de Noorse fjorden” van Karen Swan en vertaald door Ireen Niessen. Oké, ik loop hier nu niet in de winter, maar een avontuur is het voor mij zeker. Nu probeer ik bijna elke dag mijn volgers mee te nemen tijdens mijn avontuur, zodat ik mijn belevenissen met anderen kan delen. Dagelijks denk ik tijdens het schrijven van de blog aan de mogelijke effecten die dat delen met anderen kan opleveren. Het boek en mijn verhaal, komt wat bepaalde onderdelen betreft dichtbij elkaar in de buurt. De hoofdpersonages Bo en Zac reizen over de hele wereld naar de meest afgelegen plaatsen. Zij kiezen ervoor om vooral buiten de gebaande paden te treden. Het verliefde influencer-stel besluit enkele weken in de Noorse bergen door te brengen in de buurt van Ålesund in Lodalen. Bo en Zac vormen niet alleen een verliefd stel, maar zijn ook professionele bloggers die voor het kledingmerk “Ridge Riders” op hun blog “Wanderlusters” met veel succes de kledinglijn presenteren en promoten. Zij  worden dag in dag uit vergezeld door de beroepsfotograaf Lenny. Je kan eigenlijk wel zeggen dat ze een trio vormen. Dagelijks ondergaan ze de meest uitdagende activiteiten, al dan niet vergezeld door een “local”, die hun naar de plekjes brengt waar de gemiddelde toerist niet zal komen. Lenny zijn fototoestel hoor je de hele dag klikken en de resultaten worden dagelijks geplaatst op de reisblog. In elke opname gaat het erom dat Bo en/of Zac er zeer positief op afgebeeld staan en dat de kledinglijn steeds goed in beeld komt. Het lijkt op een gekunsteld leven, waarin privé en commercie niet van elkaar te scheiden zijn. Het gaat om het geld. Met name Zac en Lenny streven er naar, aangestuurd door Anna, de vertegenwoordiger van de marketing-afdeling, om zo snel mogelijk de bijna 10 miljoen blogvolgers te bereiken, terwijl Bo steeds meer ontdekt dat deze keuze voor het leven niet de ware is. De beschrijving neemt de lezer zo mee, dat je het gevoel hebt op de locatie aanwezig te zijn. Hoe het verhaal verder afloopt? Dat laat ik in het midden.
Nu heb ik ook mijn blog en mijn volgers. Een paar verschillen zijn er wel. Geen bijna miljoen volgers maar een stuk of zestig. Geen medereizigers te vinden, laat staan een privé-fotograaf. Ik gebruik mijn iPhone om zowel de blog te schrijven en foto’s te maken en te plaatsen. Ik wordt niet aangestuurd door een vertegenwoordiger van een marketing-afdeling, waardoor al naargelang het aantal volgers groeit er bij mij niet meer geld  binnenstroomt. Nee, ik breng alleen maar euro’s naar “Bever Buitensport”, om te zorgen dat ik goed gekleed ben. Je weet: slecht weer bestaat niet in Noorwegen. Alleen maar slechte kleding! En verder is het bij mijn verhaal geen constante ontwikkeling in de omgang en relaties tussen de verschillende personages. Ik loop namelijk alleen. 
Mijn verhaal zal geen bestseller worden maar ik hoop toch mijn volgers op een plezierige manier meegenomen te hebben tijdens deze tocht. Regelmatig lees ik reacties van mijn volgers op de blog. Dat stimuleert mij om verder te schrijven en mijn belevenissen te delen. Deze “story” is nu bijna over en ik zou het dan ook heel leuk vinden om van al mijn volgers terug te lezen hoe zij van achter hun device zijn meegereisd langs de Noorse fjorden. Dat kan natuurlijk rechtstreeks op deze blog (voor alle lezers terug te lezen) of op mijn privé e-mailadres: [email protected]. 
Mocht je geen belangstelling meer hebben voor eventueel volgende reiservaringen, laat dat dan ook even weten, dan haal ik je van de verzendlijst af.
Nog één keer tot morgen.