Het water komt, de sneeuw vertrekt

5 maart 2020 - Finse, Noorwegen

Donderdag 5 maart

“Het water komt, de sneeuw vertrekt”

De zin en het verlangen om steeds dichter bij mijn reisbestemming te komen neemt toe met de mededeling van de cockpitbemanning van de KLM vlucht KL1147 dat het inmiddels sneeuwt op Oslo Gardermoen (luchthaven). De lager gelegen delen van zuid-Noorwegen zijn tot nu toe maandenlang sneeuwvrij geweest. Nieuwsgierig volg ik al weken de weerberichten op de app YR, de meteorologische dienst van Noorwegen. Echter hoog op de Hardangervidda, ruim boven de 1000 meter, is er al weken lang sprake van veel sneeuw en harde wind. In Oslo zelf tot nu toe vooral  temperaturen boven de 0°C. Ook hier zijn blijkbaar de winters niet zoals vroeger. Vanuit de lucht gezien verschijnt er tijdens de ingezette landing bij het doorsnijden van het wolkendek een wit Oslo. Slechts de landingsbanen zijn sneeuwvrij gemaakt, de rest van de wijde omgeving is verborgen onder een maagdelijke deken van vers gevallen sneeuw. 
Als PostNL-courier reis ik voor de eerste nacht door naar Stange om bij Gemma enkele klossen wol af te leveren, zodat zij in haar brei-atelier verder kan met het vervaardigen van haar vakkundige creaties. De verplichte invoerrechten  op producten vanuit de Europese Unie naar Noorwegen zijn hiermee mooi omzeild. Haar tomeloze gastvrijheid en de traktatie ‘s morgens bij het openen van het gordijn maakt deze omweg via Stange meer dan de moeite waard. Zon, windstil en een vers pak sneeuw. Om 10.00 uur vertrek ik via Oslo met de trein op weg naar de Hardangervidda. Genietend vanuit een comfortabele treinzetel wordt buiten het landschap witter en witter. Voortrollend met een reisduur van ruim vijf uur voor de boeg verdiep ik me in het boekje “Het water komt” van Rutger Bregman met de ondertitel “Een brief aan alle Nederlanders”. Hij beschrijft daarin de boodschap van Johan van Veen, ingenieur en vader van het Deltaplan. Het verhaal van Johan is het verhaal van Nederland. Informatie die sinds de Watersnoodramp van 1953 in de vergetelheid is gemaakt, maar door de stijgende zeespiegel relevanter is dan ooit. Het jaar 1953, mijn geboortejaar, spreek mij opnieuw aan, maar ook de actualiteit van de klimaatsveranderingen en alle gevolgen daarvan boeien mij. Verdwijnen binnenkort ook in Noorwegen de gletsjers en zal ook daar de sneeeuw steeds meer een schaars goed worden? Wordt het in de toekomst dan toch de spuitbus sneeuw van Intratuin? Ik wil er het mijne van weten voor ik aankom in Finse te midden van de miljarden sneeuwkristallen die in de toekomst misschien slechts als druppels water de Noorse meren zullen gaan vullen. Johan van Veen leefde van 1893 tot 1959. Hij noemde zichzelf “dr. Cassandra”, naar de Griekse prinses die wist dat Troje zou vallen maar door niemand werd geloofd. Hij voorspelde als ambtenaar bij Rijkswaterstaat niet één keer, maar 20 jaar lang de watersnoodramp die zou komen, de vraag was alleen wanneer. In 1952 waarschuwde hij als hoofd Studiedienst van Rijkswaterstaat in een interview met een journalist van Elsevier nog voor een aankomende ramp. De hoofdredacteur schrapte het interview uit zijn blad. Het werd als “paniekzaaierij” beschouwd. Op 29 januari 1953 leverde van Veen een ambitieus plan in voor het afsluiten van onze riviermondingen, met enorme dammen zoals de wereld nog nooit had gezien. Het plan lag ongezien op het bureau van de minister van Verkeer en Waterstaat. 48 uur later braken de dijken met alle gevolgen van dien door. 
Sinds de ramp van 1953 stijgt de zeespiegel verder, niet alleen door het smelten van de poolkappen, maar ook de smeltende pakketten Noorse  eeuwige sneeuw dragen daar hun steentje aan bij. Ook anno 2020 zijn er nog steeds de nodige doemdenkers die verklaren dat alle maatregelen tegen de klimaatsveranderingen zinloos zijn. Zij geven geen gehoor aan de waarschuwingen die afgegeven worden door vele wetenschappers. Wat dat betreft is er niet veel veranderd in vergelijking met de tijd van Johan van Veen.
Geleidelijk begeeft mijn trein zich steeds verder omhoog tegen de flanken van de Hardangervidda, om mij uiteindelijk in Finse op een hoogte van 1222 meter boven zeeniveau af te zetten in een arctische wildernis. Het is 2020, het kan nog! Ik ga hier nu intens van genieten.

Foto’s

7 Reacties

  1. Frits van der Zalm:
    5 maart 2020
    Zo Ronald, dat is nog eens sneeuw. De uitdaging is helder, kristalhelder. Veel plezier.
  2. Karin:
    5 maart 2020
    Wat een rust straalt de sneeuw uit! Je kunt aan je tocht en ontdekkingen beginnen . Succes Ronald
  3. Caroline:
    5 maart 2020
    Wat fantastisch mooi, Ronald! Geniet ervan. Wij kennen Finse zonder sneeuw; we waren er in september. Heb je onderweg Gemma verblijd met haar VNN-kalender?
  4. Marije:
    5 maart 2020
    Wat een sneeuw, trek je sneeuwschoenen aan en wandel🎿 Geniet ervan.
  5. MariAnne:
    5 maart 2020
    Zó! De kop is eraf!
    Leuk om je vertellingen te volgen,
    kan tegelijkertijd m’n Fins ‘ophalen’, hihihi!
    Gelijk heb je dat je intens gaat genieten! Shalom!
  6. Gemma:
    5 maart 2020
    Zo grappig dat ik me nu pas realiseer dat Finse de plaats is waar de trein stopte toen Wies en ik van Oslo naar Bergen treinden. Toen we alleen maar sneeuw zagen dachsen we nog wat moet je hier nu ? En toch stapte er iemand uit. Wij vol bewondering we zagen alleen maar wat saken boven de sneeuw uitsteken ( toen was er nog veel meer sneeuw) en nu zit jij daar Jeetje, heel veel succes en genietsels!
  7. Ria en John:
    6 maart 2020
    Wat bijzonder, dat verhaal over Johan van Veen. En wat knap van jou om deze informatie te achterhalen. Dat spreekt mij, met Zeeuwse ouders, natuurlijk erg aan.