Witte stilte in een blauw, grijs en zwart decor

Het is even schakelen om vanuit de hectiek in de NS-trein en een overvol KLM-vliegtuig te wennen aan de serene rust op Gardermoen, het vliegveld van Oslo. Voor mijn gevoel glijd ik vervolgens door een in schemer gehuld sneeuwlandschap met de Noorse Vy-trein richting Stange de donkere nacht in.

Het huis van Gemma ligt er in de verte verlaten bij. Een enkel buitenlampje licht op in een door sneeuw omgeven en door de maan beschenen glooiend landschap. De oprit is gelukkig door de overbuurman met zijn tractor met sneeuwblazer begaanbaar gemaakt. Na elke nieuwe laag vers gevallen sneeuw zorgt hij voor de bereikbaarheid van Gemma haar woning. Terwijl Gemma in Nederland verblijft om de donkerste weken van Noorwegen te ontvluchten, is het slechts de poes Millie die mij bij het openen van de voordeur verwelkomt. Afgelopen weken goed verzorgd door de nodige vrijwilligers is Millie toch erg blij dat er nu weer een vaste bewoner in huis komt. Het huis is redelijk op temperatuur, maar na het ontsteken van het vuur in de houtkachel wordt het al snel behaaglijk warm.

Vanaf nu kan ik mij in alle rust gaan concentreren op de uitdaging de presentatie samen te stellen vanuit al het materiaal dat ik de afgelopen jaren heb verzameld over het “Hout in Noorwegen”.

De dagindeling is hier nu ongeveer als volgt: slapen, ontbijten, poes verzorgen, aan de laptop, boek lezen, koffie, aan de laptop, hout binnenhalen, lunchen, flinke wandeling, thee drinken, aan de laptop, eten koken, boek lezen, aan de laptop, koffie/thee en naar bed en dat alles bijna zonder iemand te zien. Wel wordt de stilte in huis genoeglijk doorbroken met klanken van “NPO Klassiek”.

Geen wereldnieuws van uur tot uur. Geen radio- en tv-uitzendingen waarin iedereen meent de enige waarheid te verkondigen. Geen deskundigen die toelichten waarom het wel of niet verstandig is om extra tanks richting het oorlogsgebied te sturen. Geen meldingen over hoeveel mensen er nu weer zinloos neergestoken zijn door messendragers. Mijn hoofd raakt geleidelijk leeg van de input die meevloog vanuit Nederland. Ik maak nu ruimte voor woorden en beelden die samen hopelijk een mooie inkijk geven in alles wat speelt in verleden en heden in Noorwegen rondom HOUT.

Donderdag: de reeds eerder gevallen sneeuw en de daarop volgende lichte dooiperiode heeft er de afgelopen week toe geleid dat alle aangereden en aangelopen sneeuw is veranderd in een spekgladde ijslaag. Dit weerhoudt mij er niet van op pad te gaan voor een wandeling in de directe omgeving van mijn verblijfplaats. Lopend weet ik mezelf alleen maar staande te houden door scherpe ijzers onder mijn wandelschoenen te monteren. Temperatuur is rond de -10 graden Celsius, windstil, strak blauwe hemel en een ongerept sneeuwlandschap. Ook tijdens mijn wandeling kom ik niemand tegen. De vrijstaande boerderijen en schuren staan er verlaten bij. Ik geniet van bijna elk stap, uitgezonderd daar waar ik toch nog een onvoorziene slip maak op een verborgen ijsplaat. Na deze frisse neus opgedaan te hebben is het heerlijk om thuis bij een gloeiend kacheltje een warme kop thee te drinken. Ik beleef de wandeling opnieuw door de gemaakte foto’s op grootbeeld van de laptop terug te kijken.

Vrijdag: binnen verloopt de dag zoals gisteren, maar buiten een compleet andere start van de dag dan gisteren. Geen blauwe lucht, wel vers vallende sneeuw die volgens de weersvooruitzichten de gehele dag zal aanhouden.

Ik besluit eerst in Stange boodschappen te gaan doen zodat ik de komende dagen voorzien ben van een natje en droogje. De kassabon doet me beseffen dat we in een dure tijd leven. Drie oorzaken verklaren de hoogte van de eindafrekening. Ten eerste weten we allemaal dat het prijsniveau van praktisch alle producten in Noorwegen hoger ligt dan in Nederland. Ten tweede komt daar ook in Noorwegen nog eens de inflatiegolf overheen. Tot slot heeft het “Økologisk” inkopen mij uiteindelijk een flinke rekening opgeleverd. Wetend dat slapen, lezen, wandelen en schrijven verder geen geld kost kan ik me deze financiële aderlating veroorloven .

Ook vandaag trek ik ondanks de sneeuw eropuit. Door de verse sneeuwlaag gaat het lopen een stuk eenvoudiger. Minder glad, maar wel bij elke stap wegzakkend in de nieuw gevallen sneeuwlaag. Ik ga richting één van mijn geliefde plekjes hier in de buurt. “Balberg”, een liefelijk gelegen oud huisje met omliggende bijgebouwen. De sneeuw verstopt dit idyllische plekje steeds verder in haar afgelegen omgeving. De kleurcontrasten van natuur en bebouwing komen prachtig tot hun recht. Hier in huis brandt geen houtkachel dus een langdurig verblijf is geen optie (zie video).

Ik vervolg mijn tocht langs de route die ik gisteren ook gelopen heb en tref de spaarzame panden nu aan zonder blauw decor maar in een grauwe en grijze omlijsting.

Wetend dat het met een half uur vanuit deze schemertoestand al weer tegen vijven donker zal zijn vervolg ik mijn wandeling dwars over de besneeuwde akkers richting het huis van Gemma.

Ook nu wacht een gloeiende kachel mij op en maakt het grijze decor ruimte voor een zwarte nacht.