Comfort zone, Beara Way, Ierland 2017

Dag 8, donderdag 31 augustus

Comfort zone.

Seaview levert mij vanmorgen van alles behalve zicht op zee. Mijn prima verzorgde kamer ligt even precies aan de verkeerde kant van het pand. De enige overeenkomst met "zeezicht" is dat ik vanuit mijn slaapkamerraam ook golven zie, maar dan van het golfplaten dak in plaats van die van de rollende schuimkloppen vanuit zee. Vandaag ga ik vanaf vertrek tot aankomst zicht houden op de kust. Lopend, soms met mijn schoenen langs de vloedlijn, dan weer verend op en wegzakkend in de slecht afwaterende berghelling. De pub, waar gisteren mijn Irish Ale er vloeiend inging, heeft de deuren nog gesloten, maar de bierlucht komt onder de drempel door. Zoveel heb ik er daar toch niet op? Nieuwsgierig ben ik naar hoe dat hier vroeger ging in de tijd van de koperwinning. Zullen de mijnwerkers na hun noeste arbeid hun karig gevulde loonzakje grotendeels hier over de toog geschoven hebben of zal moeder de vrouw het inkomen thuis opgeëist hebben om vervolgens ermee het huishouden enigszins te runnen?

Tijdens mijn eerste klim passeer ik al snel de landschappelijke visualisering van het weerbericht voor vandaag. De blauwe lucht "weerspiegelt" op de vacht van de schapen en zij doen het vandaag blijkbaar rustig aan. Met de passage langs de oude mijntoren laat ik Allihies met zijn schrale koperresten achter me. Al lopend beschouw ik het vierde "The Optimist" aandachtspunt: "ga buiten je comfort zone". Toelichtende citaat: laat angst voor het onbekende je niet weerhouden om stappen te zetten. Als je altijd dezelfde route wandelt, ontdek je geen nieuwe paden die je naar prachtige, onbekende toppen kunnen voeren.

Nou, dat comfort van alledag dat heb ik acht dagen geleden al in Breda achter gelaten. Natuurlijk heb ik inmiddels al een gevoel van heimwee naar alles wat me daar dierbaar is. Maar die nieuwe paden leveren ook zulke mooie ervaringen op. Ze brengen je niet alleen naar onverwacht mooie toppen, ook de dalen die je in de loop der dagen passeert/doormaakt zullen je uiteindelijk rijker maken. En die angst voor het onbekende, ja vreemd genoeg ken ik die niet bij het aangaan van een "out of comfort" uitdaging als deze. Al mijmerend en stappend nadert het volgende idyllische dorp Eyeries geheten. Het is een kleine verzameling van in pastelkleuren geverfde huizen. Wel drie pubs. Ik ga boodschappen doen in de locale O'Sullivan's Foodstore en zoek tegen de avond een mooi plekje op een rotspartij aan het water. Kidneybonen, ham en Uncle Ben's in de pan, flesje wijn open. Etend en genietend van het zicht op zee duikt de oranje vuurbal onder achter de bollende horizon. Deze zon wijkt naar alle zekerheid niet af van zijn cyclische pad. Hopelijk stijgt hij morgen weer zichtbaar tot grote hoogte. Terug in mijn B&B Coulaghbay View wacht mij een heerlijke douche en een nacht met comfort.