Gezond, tevreden en trouw

Gisteren stond de schoonheid centraal. Gelukkig kon ik toen alle tijd nemen om de pracht van de natuur op mijn gemak te bekijken. Vandaag lijken de weergoden daar niet veel ruimte voor te bieden. Stevige wind en sneeuwval zorgen ervoor dat vanuit mijn slaapkamer het zicht buiten minimaal is.

We gaan op deze laatste wandeldag zeker op pad. Wat we wel of niet zullen zien van de omgeving hangt af van de mogelijke weerontwikkelingen. Om tien uur staat de groep “geharnast” klaar om alle mogelijke typen weer aan te kunnen. De eerste kilometer lopen we met stevige sneeuwwind tegen over het vanochtend getraceerde sneeuwscooterspoor. Er valt zoveel verse sneeuw dat er goed gekeken moet worden of we nog de juiste richting opgaan.

Ondanks het harde werken tijdens het steeds wegzakken en weer omhoogkomen met de sneeuwschoen, werkt mijn lichaam ook nu geweldig mee. Het dagje met wat minder inspanning gisteren heeft ertoe geleid dat ik vandaag opnieuw in prima conditie ben. Tijdens het lopen besef ik maar al te best dat je zuinig op je gezondheid moet zijn en blijven.

Ruim voor de jaartelling wist spiritueel leider Boeddha (450 vC-370 vC) het al te verwoorden met: “gezondheid is een groot geschenk, tevredenheid de grootste rijkdom, trouw de beste relatie”. Op het  tweede en derde feit kom ik later terug.

Dat wandelen en buiten zijn, hoog op mijn dagelijkse verlanglijst staat is iedere lezer van mijn blogs in de afgelopen tijd wel duidelijk geworden. Als deze reis niet was doorgegaan ten gevolge van mijn blessure/ouderdomsslijtage had ik dat wel heel jammer gevonden. Helaas zie ik in mijn omgeving bij een aantal leeftijdsgenoten en soms zelfs bij jongere mensen, dat dit geschenk van gezondheid geen vanzelfsprekendheid is. 

Het weer slaat in positieve richting om. Sneeuw maakt plaats voor zon. Buitenste schil aan lichaamsbedekking verdwijnt bij mij terug in de rugzak. Via een mooi licht hellend spoor slingert onze route tussen de besneeuwde bomen door. Sprookjesachtig.

Met hier en daar een korte tussenstop vertelt Jan, onze gids, het één en ander over de verschillende bos- en fjellvruchten die je in Noorwegen kan plukken. Hij legt de pluk/ritstechniek van de “blåbær” uit en de uniciteit van de smaakvolle “multebær”. Opnieuw doen we de “grillhytte” aan. Inmiddels brand in de hut een houtvuurtje, een mooi moment om bij op te warmen en lekker ons lunchpakket te nuttigen. 
 

Aangesterkt wacht ons een stevige klim naar de “Gullknapp” op 1092 meter hoogte. De klim is niet de enige inspanning, de wind sterkt aan tot uitschieters met windkracht 8 en alle energie wordt ingezet voor het klimmen en het overeind zien te blijven.

De wind giert tussen de lopers door. Elke sneeuwkorrel die op de fjell los ligt wordt met razende vaart naar elders verplaatst. Het uitzicht over de directe omgeving doet arctisch aan, met dat verschil dat wij weten dat het voor ons van tijdelijke aard is.

De nabij gelegen skipiste is gezien de harde storm gesloten. Alle Noren die voor het weekend naar hun tweede huis zijn gekomen zitten denk ik binnen bij hun haardvuur te wachten op betere tijden. Een enkele langlaufer durft de uitdaging nog aan om zich tegen de wind in of met de wind mee te verplaatsen. Wij zoeken ons vertier in het kleine “kafé” naast het liftstation. Lift staat stil maar de warme-chocomelmachine draait op volle toeren. Plaspauze was ook door menigeen uitgesteld tot hier.

Terwijl we aan het bijkomen zijn van de inspanningen neemt buiten de wind nog meer toe, het zicht neem af en de sneeuw komt nu in horizontale richting langs vliegen. We hebben nog een paar kilometer te gaan voor we bij ons eigen hotel zijn. Weer volledig ingepakt, zoals tijdens het vertrek vanmorgen, zoeken we ons spoor, ongeveer daar waar het vanmorgen door de sneeuwscooter getrokken moet zijn.

En dan ineens, de lucht trekt open, wind neemt af en de zon beschijnt onze laatst af te leggen kilometer. Na 10 kilometer onderweg geweest te zijn, sta je gezond vermoeid bij Kamben Høyfjellshotell, onze vertrouwde thuishaven. De sneeuwwandelschoenen die ons de afgelopen week op al die mooie plekken gebracht hebben, worden voor de laatste keer losgekoppeld en in de droogruimte geplaatst.

Op nog een vijfgangendiner en een nachtje lekker slapen en de terugreis na, zit deze SNP-reis erop. Jan vat tijdens een gezellig samenzijn zijn ervaring met deze groep en de gemaakte tochten kort en bondig samen. Het was een afwisselende week, zowel wat betreft de weersomstandigheden als de tochten zelf. De groep was al snel een hechte eenheid en niemand heeft deze winterse ervaring willen missen. Een woord van dank aan Jan, namens de groep mooi verwoord door één van de deelnemers, is dan ook zeer op zijn plaats.

Boeddha citeerde al: “tevredenheid is de grootste rijkdom”. Ik kan na deze week niets anders zeggen dan dat ik die rijkdom in volle teugen ervaar en een hele tijd zeer tevreden op het samenzijn met deze groep in dit mooie gebied kan terugkijken. Bedankt reisgenoten en Jan. Een week optrekken met elf vrouwen en drie mannen is anders dan hoe een normale week er thuis uitziet. Levensverhalen zijn onderling tijdens de stops en het gezellige maaltijden volop uitgewisseld. Lief en leed werd zelfs met elkaar gedeeld. Maar na zo’n week komt bij mij het verlangen boven om de ervaringen thuis te delen en weer samen te zijn met Laetitia. Want zoals Boeddha al opmerkte: “trouw is de beste relatie”. De koudebeleving liet Laetitia afgelopen week graag over aan mij en thuis zal een warm onthaal het definitieve einde van deze reis zijn.

Zie ook nu enkele koude video’s