Eindelijk "locals" op mijn pad, Beara Way, Ierland 2017

Dag 9, vrijdag 1 september

Eindelijk "locals" op mijn pad!

Na de comfortabele nacht overpeins ik mijn plannen voor de komende drie dagen. De geplande dagwandelafstanden tot Glengarriff zijn te lang. Ik moet sprongen gaan maken met een ander vervoersmiddelen dan de benenwagen. Mijn overnachtingsadressen staan al vast. Dus de vraag is wat ga ik nog wandelend doen en wat gemotoriseerd? Al snel blijkt uit informatie van de gastvrouw dat de bus die één keer per dag in de door mij gewenste richting langs zou komen sinds afgelopen dinsdag wegens het einde van de vakantie uit de dienst is genomen. Alternatief is het eerste traject met een taxi af te leggen en me dan ergens langs de kust te laten droppen voor nog eens 12 kilometer wandelen. Mijn Ierse breakfast-tafelgenoot Ken hoort van mijn plannen en zegt dat ik een compleet verkeerde keuze maak. Ik zal volgens hem het historisch fundament van dit gebied letterlijk en figuurlijk links laten liggen als ik dit reisplan zo ga uitvoeren. Ken komt hier jaarlijks en kent de geschiedenis op zijn duimpje.

Hij  vertelt enthousiast over de monumenten en komt met een alternatief. "Wacht, ik haal beneden in het dorp mijn motor en we gaan samen in een uurtje het cultureel erfgoed langs. Deze belevenis mag jij als Beara Way-ganger niet missen". Zo gezegd, zo gedaan. Ik achter op de motor en met een snelheid, die voor mij gedurende de laatste week ongekend is, spinnen we via de bochtige wegen op zijn motor langs Ogham Stone, Hag of Beara en Kilcatherine Church (voor meer historische info zie Google). Op de terugweg vliegt de geschiedenis nog eens razendsnel aan mij voorbij. Heel mijn kapsel in de war! Terug in Eyeries tracteer ik Ken op koffie en gebak. Van enige vergoeding voor deze excursie wil hij niets weten en vervolgens gaat ieder zijns weegs. Nu de planning voor vandaag opnieuw oppakken. In het dorp bij de foodstore/postkantoor vraag ik of ze een taxi voor me kunnen regelen. De verkoopster /postbeambte klimt in deze zoekopdracht en slaat aan het bellen. Na wat heen en weer "calls" klinkt het antwoord: "geen taxi voor 15.00 uur beschikbaar". Wat nu? Tegelijkertijd komt er een op het eerste zicht Ierse "local" binnen met een krat verse potjes honing die hier via de winkel verkocht zullen worden. Hij hoort ons gesprek over het mobiliteitsprobleem en oppert dat liften waarschijnlijk de snelste optie is. Op mijn rugzak ziet hij de Nederlandse vlag en maakt vervolgens ook zijn Nederlandse nationaliteit bekend. Ook afkomstig van over de zee, Noordwijk, maar al sinds jaar en dag inwoner van dit rustgevende schiereiland. Geen haar op zijn hoofd die er nog aan denkt te remigreren. Hij stelt voor mij met zijn auto af te zetten bij een iets drukkere kruising net buiten het dorp. Eenmaal ingestapt past hij zijn voorstel aan en neemt mij op "countrytour" mee naar Castletownbere, daar waar ik al eerder was bij mist en regen. Ik krijg al snel de indruk dat Jouke, geen Fries van afkomst, hier inmiddels iedereen kent. Koffiestop in lokaal kleinschalig tentje en dan door van de zuidkust naar de noordkust waar ik de Beara Way volgens plan ga vervolgen. De zon staat al vanaf vanmorgen vroeg aan de hemel en voor hier kan je het een sub-tropische dag noemen. De vierde mooie dag op rij! Eenmaal de Kenmare River, geografisch beter Baai te noemen, bereikt te hebben, stel ik voor mij af te zetten bij Kilmakilloge Harbour. Ik trakteer hem uit dankbaarheid op een mossellunch. Jouke meldt zich bij zijn vrouw met de mededeling dat zijn "honeytrip" enige vertraging opdoet door een ontmoeting met een aardrijkskundeleraar. Na een hartelijk afscheid van Jouke en zijn hond heb ik nog een wandeling van 12 kilometer langs kust voor de boeg. Mijn volgende B&B-adres is een meer dan honderd jaar oude cottage in Tuosist. Een klein gehucht, maar wel voorzien van winkel/postkantoor. Oud vrouwtje van over de 80 jaar is waarschijnlijk de laatste uitbaatster. Na kleine donatie aan haar weekomzet nuttig ik aan de kust mijn laatste Adventure Food voordat ik naar Cosy Cottage ga wat uiteindelijk Gate House blijkt te heten. Nogmaals komt er vandaag een zeer vriendelijke en om een praatje verlegen man op mijn pad. Aidan. Hij komt uit Kenmare, is op zijn racefiets en is zeer geïnteresseerd in de historie van dit gebied. Ik krijg een tsunami aan info over me heen waarvan ik slechts enkele procenten opsla op mijn harde schijf. Rond 18.00 uur arriveer ik bij Gate House. Manuela ontvangt mij zeer hartelijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. Wat Airbnb allemaal niet kan betekenen voor je vriendschap. Ze is van oorsprong Duits, maar heeft inmiddels hier al jaren lang haar geluk en partner gevonden. Manuela is de hele avond druk doende chocolade-cakes en taarten te bakken voor een locale markt morgen ergens in de buurt. De avond breng ik vooral door met haar partner Gerald. Terwijl wij aan de wijn en later aan de whiskey zitten scharrelt Manuela rond in hun zeer kleine huisje dat nog popperiger aandoet doordat overal iets staat, hangt of ligt. Ik zoek tegen twaalf uur mijn plekje tussen honderden boeken, veel schilderijen en andere hebben-dingetjes. De nacht is inmiddels gevallen en ook ik val verzadigd van alle belevenissen en whiskey om!