Kogelvrij! Vogelvrij? Beara Way, Ierland 2017

Dag 1, donderdag 24 augustus

Kogelvrij! Vogelvrij?

IBIS "BUDGET". Laat  ik direct maar alle extra's ter zijde schuiven. Geen Hilton, CitizenM of Mercure Hotel. Een eenvoudig bed in de nabijheid van Schiphol is i.v.m. de vroege vlucht voor deze trip wel wenselijk.

Op weg naar mijn 12-daagse trip, om in alle vrijheid te gaan dwalen door één van Ierlands meest westelijk gelegen streken, ontwaak ik om 06.00 uur met het radiobericht dat je gisteren weer niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats moest zijn. Nu stond het concert van de rockband "Allah-Las" in Rotterdam wel niet op mijn bucketlist, maar ik besef wel dat ook ik binnen een uur op een locatie ben waar gewetenloze wereldburgers vreemde acties kunnen uitvoeren. Eenmaal op Schiphol heb ik het gevoel dat de sterk vertegenwoordigde delegatie van diep in blauw gehulde Marechaussee, opgedikt met kogelvrije vesten, de enige groep is die praktisch zeker is van hun schijnbare onschendbaarheid. Streng wakend over de massa reizigers die kris kras door elkaar hun weg zoeken naar hun incheckbalie, zal het wakend oog mij en alle anderen een veilig gevoel moeten geven. Ik ervaar het anders en kijk toch meer dan voorheen veel om mij heen. Ik voel mezelf min of meer vrijwillig vogelvrij verklaard. Al dateert dit begrip al uit de Middeleeuwen, ook nu worden helaas regelmatig onschuldige burgers bij de onvoorspelbare terroristische aanslagen "veroordeeld" tot de dood zonder dat zij berecht waren tot deze "zware straf".

Na controle over controle, het fouilleren van slechts mijn linker broekspijp en het scannen van de aan mijn voeten ontnomen stevige wandelschoenen, "vlucht" ik naar de betrekkelijk rustige en overzichtelijke D-pier en neem ontspannen plaats bij Gate-29.

De Dimphna, een Airbus-320 van Aer Lingus, de Ierse luchtvaartmaatschappij, brengt mij binnen twee uur naar Cork, de één na grootste stad van het land. De kleuren van het vliegtuig zijn groen en wit en in het logo bevindt zich het klaverblad, de seamróg, het nationale symbool van Ierland.

Na de betrekkelijke drukte in en rond Cork geniet ik van een bijna drie uur durende busrit naar Glengarriff. De eerste Ier, een autochtoon van 74 jaar neemt in de bus plaats naast mij en stelt me op de proef met het afvuren van veel vragen nu hij weet dat ik uit Nederland kom. Een beetje binnensmonds en Gaelic maakt de communicatie niet vanzelfsprekend. Na een uur krijg ik een stevige handdruk en wenst hij mij een mooie tocht in het gebied waar hij zelf in die afgelopen 74 jaar nog nooit geweest is. Buiten kijkend kleuren de wolken wit en het frisse landschap groen. Het klavertje ga ik de komende dagen tijdens het doorkruisen van de private weilanden zeker treffen en wie weet kom ik nog oog in oog te staan met het klaviertje vier! 

Na de wat sombere gevoelens bij het begin van de dag voel ik me inmiddels zo "vrij als een vogel" bij het zien van het startpunt van de "Beara Way", mijn route voor de komende 220 km.