In elke duisternis zit licht

Zaterdag 13 juli

“In elke duisternis zit licht”

Het over keien stappen en geen verkeerde landing maken is mij uiteindelijk gedurende de afgelopen drie dagen goed gelukt. Het rond 03.00 uur ‘s nachts uit mijn bed klimmen en over mijn twee Zwitserse op de grond liggende hutgenoten heen stappen is zeker geen eenvoudiger opgave. Half slaapdronken bereik ik de deur. Gelukkig niemand wakker getrapt. Nu de deur zien te openen. En jawel hoor, krakend en piepend in de scharnieren komt na enig sjorren het daglicht binnen en maak ik de dames alsnog wakker. Na de noodzakelijke nachtelijke plaspauze start ik de expeditie retour richting bed. Inmiddels onderneemt mijn leeftijdgenoot toch ook maar een actie richting het op 30 meter afstand liggende wc-hok. 
Om 07.30 uur bouwen we onze slaapzaal om naar zijn oorspronkelijke inrichting. Gedrieën werken we als start van de dag met flink wat thee ons bord Havergrøt naar binnen en gaan vervolgens ieder onze eigen weg. Zij naar het zuiden en ik richting het noorden. De eerste 3 kilometer bestaan hoofdzakelijk uit “rots-hoppen”. Tussen de steile berghelling en het meer is feitelijk geen ruimte voor een pad, dus hebben ze hier en daar, goed zichtbaar overigens, de rode T’s op een paar rotsen geverfd. Verder mag je het zelf uitzoeken. Opperste concentratie en maar denken aan één ding, een veilige landing na elke stap. Het gaat me gelukkig goed af. In het diepblauwe meer aan mijn linkerzijde weerspiegelt de rotsformatie van de overzijde. Ik ben vandaag de enige avonturier die dit traject blijkt af te leggen. Na een 7 kilometer foutloos afgelegd parcours stop ik voor een lunchpauze bij Gammelbua. Een jachthut uit 1887 die hard aan onderhoud toe is. Eén van de bewoners uit de lager liggende nederzetting is op zijn dode gemak bezig met de renovatie. Hij biedt mij eerst een plek aan waar ik mag gaan zitten en wijst mij op de waterstroom waar ik mij kan opfrissen voor de lunch. De man heeft volop tijd voor een praatje. Ik krijg een heel verhaal over de historie van deze jachthut en hoe er op de rendieren gejaagd werd. Niemand blijkt meer te weten van wie de hut is en daarom hebben de bewoners gezamenlijk besloten hem op te knappen. Helaas alleen voor privégebruik. Terugdenkend aan de documentaire over de melancholie van de Noren vraag ik hem voorzichtig hoe het leven hier in de winter is. In zijn verhaal herken ik soortgelijke uitspraken als in de uitzending van Stine Jensen. Zijn woorden: “het leven is hier niet altijd even rooskleurig. Soms zit het tegen, maar dan hoop je maar weer op betere tijden. En na een zomer van hard werken hoop je de donkere dagen van de winter zonder al te veel tegenslagen door te komen”. Als ik de man vervolgens bezig zie rond zijn renovatieproject straalt hij meer levensvreugde uit dan dat wat in zijn woorden verpakt zit. Is het dan toch waar dat de melancholie, de kunst van het somberen in de Noorse cultuur verankerd zit? 
Zoals Ibsen al beschreef: “In elke duisternis zit licht”. Misschien bereik je inderdaad wel meer als je accepteert dat er in het leven ook tegenslagen overwonnen moeten worden. Een Noor sprak de woorden “we kunnen geen geluk voelen als er geen verdriet is”. 
Edward Munch, ook wel de zwartgalligste Noor van zijn tijd genoemd, schilderde naast “De Schreeuw” ook een afbeelding van een man op een rots bij de zee met de titel “Melancholie”. 
Na al deze bespiegelingen zet ik met een positieve instelling mijn stappen voort richting Gammelsetra, een oude boerderij op de berghelling waar men vroeger ‘s zomers verbleef met het vee. Deze jaarlijkse migratie vanuit het dal behoort tot het verleden en deze sfeervolle locatie doet nu dienst als DNT-hut. Heerlijk een hele kamer voor mezelf om op de inspanningen en de gedachten van vandaag terug te kijken. Voor het slapen gaan eerst nog wat woorden aan het papier en vervolgens aan de iPhone toevertrouwen. Afsluitend met een citaat van de Noorse Linn Ullman, schrijfster van het boek “De rusteloze”, die zei: “de mooiste werken komen voort uit depressie, krankzinnigheid en somberheid”. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?