Graven in de diepte, Beara Way, Ierland 2017

dag 7, woensdag 30 augustus

Graven in de diepte.

De bodem voor vandaag wordt stevig gelegd. De waard en waardin van de B&B zijn zeer vereerd met de complimenten die ik uitdeel voor zowel de prachtige locatie als de perfecte zorg voor mij als wandelaar. Ze gaan dan ook graag samen op de foto. Op aanraden van de gastvrouw lever ik de helft van mijn bagage in. Zij regelt wel dat het bij de volgende B&B Seaview in Allihies terecht komt. Als een veertje beweeg ik me voort tegen de eerste helling die voor mij ligt. Het wolkendek maakt steeds meer ruimte voor de diepe kleur blauw die ik zo graag in zowel de lucht als de zee terugzie. Ik volg vandaag een "pad" langs de flanken van het kustgebergte en houd constant in de diepte zicht op de ruige kustlijn.

Het aandachtspunt uit "The Optimist": "nederigheid is krachtig" houdt mij vandaag bezig. De machtige natuur laat merken hoe klein en kwetsbaar ik ben. "The Optimist" adviseert je kwetsbaarheid te tonen door open te staan voor nieuwe inzichten. Daar heb ik hier alle tijd voor.

De gigantisch beukende golven tegen de kilometers lange rotskustlijn tonen aan dat de natuur altijd al gewonnen heeft van de mens. Toch hebben we sinds mensenheugenis altijd al pogingen gedaan om het landschap naar onze hand te zetten. Samen met een groep iets aanpakken heeft altijd al tot meer resultaat geleid dan jezelf boven de ander te plaatsen.

C. S. Lewis citeert het krachtig: "No thinking less of yourself, but thinking of yourself less". Hoe plaats ik deze individuele wandelexpeditie nu in dit gedachtengoed?

Aangekomen in Allihies duik ik met een bezoek aan het "Copper Mine Museum" in de plaatselijke geschiedenis van de koperwinning. In de 19de eeuw heeft het koper hier een alles omvattende rol gespeeld. Heel vroeger in dagbouw, later met schatbouw de diepte in. De laatste stille getuigen van dit roemruchte verleden zijn de stenen restanten met hoge schoorstenen die in de heuvels boven Allihies liggen. Nu is het dorp niet meer dan een verzameling vrolijk gekleurde huizen, daar waar ooit in de hoogtijdagen van de mijnbouw maar liefs 1400 mijnwerkers met hun gezinnen woonachtig waren.

Tussen de zandsteenformaties bevond zich een harde kwartslaag waarin het koper in verschillende concentraties voorkwam. Bij het verbrokkelen en het vermalen van het gesteente op zoek naar het koper kwam er veel zand vrij. Het enige zandstrand, aangebracht in de tijd van de kopermijnbouw, is daar het resultaat van. Uniek in dit kustgebied. In 1878 zijn de mijnen in verband met verminderde opbrengsten gesloten. Een enorme emigratiegolf richting Amerika was het gevolg. Goldrush of Copperrush?

Als eerbetoon aan alle arbeiders die hier voor weinig geld en onder ongezonde werkomstandigheden dagelijks de diepte in moesten, besluit ik eenmalig naar de mijntorenruïne te klimmen en daar mijn Adventure Foodmaaltijd te nuttigen. Of de mijnarbeiders tijdens het hakken en graven in de diepte zich ook bezighielden met "kwetsbaarheid is krachtig" is de vraag. Maar één ding is zeker, ook zij waren tussen die lagen kwarts en koper klein en kwetsbaar!