Alleen, in het hier en nu

Zaterdag 12 september

Alleen, in het hier en nu

Na negen uur heerlijk geslapen te hebben op de fundamenten van een reeds in de 18e eeuw bestaande bergboerderij, komt het daglicht voorzichtig binnen via de kleine raampjes van mijn slaapvertrek. Deze in 2003 tot KNT-hut opgeknapte nederzetting heeft inmiddels 17 jaar een functie die meer bij deze tijd past. Het zomers verblijven op hoogte met het boerengezin lokt de jeugdige agrariërs blijkbaar niet meer. Daarentegen zoeken de natuurliefhebbers steeds meer de afgelegen unieke plekjes op. Je moet wel een flinke fysieke inspanning leveren om er te komen, maar als je er dan eenmaal bent krijg je ook waar voor je geld. Zoals gezegd komt er maar weinig licht binnen in de hut door de spaarzaam aangebrachte vensters. Dit houdt vervolgens de warmte van de houtkachel ook binnenshuts. Het bergleven speelde zich vroeger natuurlijk vooral buiten af. Men anticipeerde op de enorme lengte van de zomerdagen. Hier op 63° noorderbreedte duurt de dag rond 21 juni ruim 20 uur. Dat is inmiddels tegen 21 september wel anders. De zon komt vandaag om 6:49 uur op, (als hij mij weet te vinden) en gaat om 19:52 uur onder. Nog een weekje en dan is het over de hele wereld 12 uur dag en 12 uur nacht. De zon staat dan precies boven de evenaar, ook wel de “Equinox” (Lat. gelijke nacht) genoemd. Dit jaar zal het gaan plaatsvinden op 22 september, precies om 15:31 uur. Noteer alvast maar in je agenda, want vanaf dat moment begint de herfst. Hier zijn de eerste herfstkleuren dicht aan de grond al waar te nemen, maar de meeste loofbomen, vooral berken, zitten nog volop in hun groene jas. Wat wel aan de herfst doet denken is de veelheid en variatie aan paddenstoelen die tussen de oprukkende bosbessenstruiken en de mini berkenboompjes hun territorium proberen te verdedigen.  In het begin deed ik nog moeite om de paddenstoelen op het pad te ontwijken, maar tijdens het “sporen” over stenen, dan weer een stap op een graspol en regelmatig  meeveren op de zompige ondergrond is aan een onverwachte landing op de mogelijke cantharel soms niet te ontkomen. De “rustdag” bij mijn privéhut benut ik om een dagje kalm aan te doen. Gezien het redelijke weer, soms zon, dan een paar druppels, maar na 13:00 uur heerlijk blijvend zonnig, kan ik volop genieten van het uitzicht vanaf de bank voor de hut. Ik heb de Noorse vlag uitgehangen om de mogelijke weekendgangers te verwelkomen. Het fjord zelf is een spiegel waarin het landschap zichzelf kan terugzien. Veel scheepvaart vindt niet plaats, soms schuift er een klein vissersbootje door het beeld en verrimpelt het gladde wateroppervlak. Parallel aan de oever aan de overkant van het fjord, rollen over de E39 voor mijn waarneming enkele spaarzame auto’s en vrachtwagens als “Dinky Toys” van A naar B. Madurodam zou jaloers zijn op zo’n landschap met zoveel miniatuur-elementen binnen één blikveld. Gespreid staan er huizen en boerderijen in de bekende kleuren wit, geel en het door mij geliefde Noors rood. Op de achtergrond wordt het decor gevuld met de oplopende heuvels en bergen. Ver weg en nog veel hoger liggen zelfs nog de laatste sneeuwresten van de afgelopen winter. Binnenkort zullen zijn bedekt worden met een verse laag sneeuwvlokken die tijdens de donkere maanden regelmatig zullen oplichten bij volle maan. Om de spieren wakker te houden ga ik vanuit de hut de directe omgeving verkennen. Even geen rugzak, alleen een paar noodzakelijke attributen zoals mijn wandelstokken, met regenjack, wat te eten en potlood en papier om ergens lekker te gaan zitten en verslag te doen. Ik heb de hut gisteren vanuit het oosten aangelopen, nu pak ik alle drie de andere windrichtingen, maar richting het noorden, klimmend dus, levert toch de mooiste vergezichten op. Eenmaal terug bij de hut blijft de zon zijn best doen. Hangend op de bank, leunend tegen de eeuwen oude stenen buitenmuur vallen mijn ogen zelfs een tijdje dicht. Tegen de avond blijkt de uitnodigende vlag geen bezoekers opgeleverd te hebben, hetgeen mij er niet van weerhoudt met het pannenkoekenbeslag dat voor 16 exemplaren bedoeld is aan de slag te gaan. Na vier keer mijn bord en pannenkoek te hebben versierd met “smor”, jam, honing of compote zegt mijn maag “stop”. Mijn actieve dag komt daarna snel ten einde, want zoals eerder vermeld is de zon al sinds 19:52 uur achter de horizon verdwenen en heb ik mijn dosis  vitamine D voor vandaag wel weer opgedaan.

(zie nieuwe video’s)