Stilte

Zondag 13 september

Stilte

Vorig jaar las ik het boek: “Het plezier van wandelen”, van de Noor Erling Kagge. Hij beschrijft daarin op treffende wijze wat wandelen met je kan doen. Dat het een gevoel van vrijheid geeft heb ik al jaren geleden ontdekt. Zeker tijdens mijn solotochten waarbij ik alleen maar rekening hoef te houden met mijn eigen conditie, doorzettingsvermogen en ruimte voor improvisatie, ervaar ik die vrijheid optimaal. Elke solo-wandeltocht tot nu toe is uniek, maar er is één duidelijke overeenkomst, de innerlijke stilte. Lopen en stilte hangen met elkaar samen. De stilte is abstract en het lopen is concreet. Als je vele uren of dagen achter elkaar in je eentje loopt, is je tocht van een andere aard dan wanneer je een wandelingetje van een half uur met iemand samen maakt. De afhankelijkheid van externe prikkels verdwijnt, je legt de verwachtingen van anderen naast je neer en het lopen krijgt meer een naar binnen gericht karakter. Gevoelens van eenzaamheid worden gecompenseerd met de gedachte aan het doel, namelijk de volgende hut en het gevoel één te zijn met de natuur.
Wat die stilte allemaal met een mens kan doen, wordt ook mooi beschreven in het boek met de vanzelfsprekende titel: “Stilte”, ook geschreven door Erling Kagge. Deze Noorse avonturier stelt zichzelf in dit boek drie vragen: wat is stilte?, waar kun je het vinden? en waarom is het nu belangrijker dan ooit? 
In de hectiek van 21e eeuw kan het ook volgens mij geen kwaad om die stilte op z’n tijd op te zoeken en te beleven. Als de schrijver Kagge aan de eettafel zijn drie puberdochters probeert te overtuigen dat de geheimen van de wereld zich schuilhouden in de stilte, heeft hij een paar hobbels te gaan. Volgens de drie meiden is stilte “helemaal niets”. En voor hij kan uitleggen dat stilte een kameraad kan zijn met soms meer waarde dan al het materiële bezit was hun conclusie al snel getrokken: “Stilte is prima om je in terug te trekken als je je rot voelt”. Buiten dat, heeft het volgens de dames geen meerwaarde.  

Mijn overtuiging na zeven dagen in een soort van verplaatsende quarantaine en stilte te verkeren, is dat stilte inderdaad iets met je doet. Het levert lege, spannende, kille, emotionele en eenzame momenten op maar ook mooie, overpeinzende, rustige, hoopvolle, waardevolle en tevreden momenten. Niet iedereen van mijn bloglezers kon zich iets voorstellen bij de waarde van die stilte. Ik gun overigens iedereen eens de ervaring van een langere stilte. Vandaag beleef ik die stilte intens. Het is zondag, maar de dag begint weinig hoopvol zonder zon. De weersverwachting geeft regen en wind aan tot 13:00 uur. Het plan is om nog een dag in deze uniek gelegen hut te bivakkeren. Als toch alles nat is dan kan de buitendouche ook wel aan. De proviandkast is nog lang niet leeg, mijn e-bookreader heeft nog eindeloos veel letters te bieden en mijn overdenkingen bij het begrip stilte geef ik nog meer ruimte. In de middag breekt de zon door en geniet ik al wegdromend op de buitenbank van het zonnetje en bij het openen van mijn ogen ben ik terug in mijn “Madurodam van Noorwegen”. De rest van de dag verlaat ik het erf niet. De vlag hoeft niet uit want er zijn dit keer geen pannenkoeken beschikbaar en de tocht naar boven heeft vanochtend vast geen enkele dalbewoner kunnen bekoren. Mijn stilte duurt na het verlaten van de bus op vrijdag nu al bijna 60 uur. De stilte houdt me goed op de been, maar het enige wat ik nu toch wel ga missen is het fysieke huidcontact. We mogen elkaar sinds half maart op een elleboogstoot na al niet meer aanraken. Het enige lijfelijke contact dat ik in die tijd heb mogen hebben was met Laetitia en de kleinkinderen Sam en Mees. De behoefte in de stilte van het hier en nu gaat toch wel richting een knuffel (“klem”) en het thuis weer lekker warm tegen iemand aan kruipen. Erling Kagge heeft mij, in tegenstelling tot zijn dochters, met zijn bezinningen over de stilte duidelijk overtuigd van de meerwaarde. Met het citaat van Confucius: “de stilte is een vriend die je nooit verraadt”, sluit ik de dag af en duik onder de wol.