Wie is die tegenligger? Beara Way, Ierland 2017

Dag 3, zaterdag 26 augustus

Wie is die tegenligger?

Vanuit mijn chalet zie ik door het kierend gordijn dat deze dag de wandelaar verwelkomd wordt met grauw en grijs. Het is wel droog maar hier in Ierland besluit ik na één dag lopen om de meteorologische voorspellingen maar links van me te laten liggen. Weersverschillen over zeer kleine afstanden zijn groot. Volgens mij heeft de B&B-baas zijn weerwens aan mij doorgegeven in plaats van de weersvoorspelling. Na een meer dan maagvullend ontbijt verzamel ik mijn "minder is meer"-bezittingen en zet mijn eerste stappen op het dagtraject van Adrigole naar Castletownbere. Via een klimmend landweggetje maak ik hoogte. Onderweg gun ik mezelf alle tijd om een lokaal bermboeket te plukken. Zoals thuis, een bloemetje voor het weekend. Nee, niets van dat, het is bestemd voor de video-felicitatieboodschap (scrabblewoord met hoge waarde) gericht aan Mirjam. Mirjam viert vandaag op de door haar gewenste wijze haar 50ste verjaardag. Ik kan daar helaas niet bij zijn. Al sinds jaar en dag heeft Mirjam een speciaal plekje in mijn hart en daarom kan ik dit moment niet onopgemerkt laten passeren. De WhatsApp doet verder zijn werk.

Al klimmend ben ik al snel boven de met bomen en heggen begroeide zone. Het zichtbare pad maakt plaats voor "zoek het zelf maar uit" waar je loopt. Om de x-honderd meter zie je in de verte een gele routepaal staan. Deze palen met wandelaar op de kop afgebeeld zijn de enige aan de medemens denkende tegenliggers vandaag.

Het tweede aandachtspunt: "wees waar je bent" houdt me vandaag letterlijk bezig. Ik ervaar als solo-loper in dit gebied dat ik mijn gedachten er constant bij moet houden. Zodra ik minder alert ben, ben ik kwetsbaar. Ik stapt verkeert, val, glij weg, verzwik mijn enkel of ben met mijn gedachten elders. Met aandacht zet ik hier mijn stappen zoals de natuur dat van mij eist. Van een pad kan ik niet echt spreken. Het hele heuvel-/berggebied is een verzameling van rotsplaten, moerassen, veenlagen, water, modder en hoog gras. Zompend maak ik traag en zwetend mijn meters. Het volledig geplande traject van vandaag gaat het niet worden. Hopelijk komt er net zoals gisteren een escape-traject richting de kustlijn. Honderden keren wordt er afgevraagd wie is toch die tegenligger? Niet door mij, maar door alle schapen die verrast opkijken wanneer ik hun privacy verstoor. Tussen de buien door heb ik vanaf grote hoogte even zicht op Beara Island, het eiland voor de kust waar mijn route naar vernoemd is. Morgen brengt de ferry mij daar voor de zondag heen. Werkelijk geen mens kom ik vandaag op mijn route tegen. Wie ik wel tegenkom ben ikzelf. Het lichaam geeft zijn grens aan. Het teken om de kortste route naar de kustweg te volgen. 250 meter afdalen en bijkomen in de B&B: Cottage Heights.

Morgen ga ik een dagje op de spaarstand. Nieuwe energie verzamelen op Beara Island. Uiteindelijk ook vandaag weer een dag zonder menselijke tegenliggers, de enige op mijn pad was ikzelf.