Vallen en opstaan

Dinsdag 8 september

Vallen en opstaan

Citaat van Laurie Anderson: 
“You are walking. And you don’t always realize it.
But you are always falling.
With each step, you fall forward slightly.
And then catch yourself from falling”.

Bovenstaande is een prachtige verwoording van dat genen waar mijn dagbesteding momenteel uit bestaat. In de loop van vandaag zal blijken dat de laatste regel uit het citaat niet altijd opgaat wanneer je je begeeft op de Fordruta. Het is tegen 10:00 uur en ik vertrek uit de hut na afscheid te nemen van mijn trollvriend. Hij heeft zich rustig gedragen gedurende nacht waarin ik toch ruim negen uur al slapend energie hebt verzameld voor het tweede traject van Trollstua naar Gullsteinvollen, beide hutten gelegen op het eiland Tustna. De weersvoorspellingen zijn niet geweldig maar met de grillen van moeder natuur moet je op een tocht als deze wel rekening houden. Vanaf 70 m hoogte zet ik stap voor stap, ligt vallend voorwaarts, koers richting Bjørnavatnet(= meer) en loop een half uurtje aan de noordelijke oever van het Jørenvågvatnet. Het water waar we in sommige periodes van het jaar zo naar snakken, biedt zich inmiddels van alle kanten aan. Na een korte bouillondrinkpauze zet ik de klim in langs een pad tussen loof-en naald bomen dat steeds smaller wordt. Het getuigt gezien de lage gras- en struikbegroeiing niet van een frequent passerende wandelaars. Volgens de routebeschrijving van mijn wandelgids moet ik regelmatig kunnen genieten van een vergezicht over verschillende fjorden en bergtoppen. Helaas vandaag minder zicht! Nog net voordat de wind echt gaat aanzetten en de dichtheid van de vallende druppels toeneemt geniet ik van een korte eetpauze met inderdaad een “beetje” uitzicht. Daarna begint de klim boven de boomgrens naar het te passeren zadel op 488 m hoogte, gelegen tussen twee bergtoppen die ik links en rechts laten liggen. Kilo’s minder in mijn rugzak, maar wel aan mijn lijf. Regenjack, regenbroek en gamasches zorgen ervoor dat ik en mijn andere kledingstukken droog blijven. Na het passeren van het hoogste punt sterkt de wind aan. Met flinke rukken blaast hij de blauwe hoes van mijn rugzak regelmatig op tot een soort ballon.I Ik zet me regelmatig met mijn twee wandelstokken schrap af tegen de volgende rukwind. Het citaat van Laurie Anderson dreigt even een aanpassing te ondergaan tot:
“With some steps you fall forward down, and then you lie without a full load”.
Met alle voorzichtigheid en concentratie, dat is het voordeel van alleen lopen, weet ik de boomgrens weer te bereiken en zijn de hoogte verschillen per stap weer steeds kleiner. Niet alleen ik volg via de rode paaltjes en de T-signalen op stenen de route richting het dal, nee, ook al het gevallen regenwater volgt deze zelfde route. Stroomt het water nu over het wandelpad of wandel ik door de bergbeek? Volgens mijn inschatting en kaartstudie moet ik nu toch bijna bij de hut Gullsteinvollen zijn. Nog een enkel bospad door, daar waar ik ineens oog in oog staan met het eerste levende wezen van vandaag, nl een rund. Hij gaat netjes voor mij opzij er binnen enkele minuten bereik ik mijn doel voor vandaag. Opnieuw een privé-locatie voorzien van alle gemakken die een berg avontuur weer wenst.
Met hun 26 woordjes, 33 gewrichten, meer dan 100 pezen, spieren en banden hielden mijn voeten mijn lichaam vandaag overeind en in evenwicht.