Van vijand tot vrijheid

Maandag 9 maart

“Van vijand tot vrijheid”

Het personeel van de Finsehytta kan vandaag rustig opstarten. Geen rijen voor de eetzaal om 8.00 uur. De meeste bezoekers van de afgelopen dagen hebben deze arctische wildernis verlaten. Waren ze dan toch niet bestand tegen de extreme weersomstandigheden van gisteren en hebben ze eieren voor hun geld gekozen of is het welverdiende weekend waarin ze natuurlijk naar buiten wilden gewoon voorbij. Het laatste blijkt het geval. Het personeel dat ik tot nu toe in Noorwegen heb ontmoet scoort allemaal ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️. Geweldige benadering van de bezoekers. Of je nu alléén een beroep op ze doet of er staan rijen mensen te wachten, volle aandacht krijg je. Met mijn tafelgenoten zijn de contacten wisselend. Gisteravond, zittend aan de kop van de lange tafel heb ik twee tafeldames, die zich meer richten op hun gevulde borden eten dan op het zoeken naar woorden voor een stukje internationale communicatie. Het blijft bij “hei” en “fin kveld”. De avonden ervoor waren succesvoller. Vrijdagavond een gepensioneerde CEO van de luchthaven Oslo die nu voor het DNT met een sneeuwscooter langs de uitgezette winterroutes schuift om te controleren of alle geplaatste takken, die de routes markeren, de stormen hebben overleefd. Hij verzekert mij dat je in je eentje rustig op pad kan gaan zolang je de takken niet links laat liggen. Dat geeft mij alle vertrouwen alléén op pad te gaan. Gelukkig maar, want de Noor en bijna alle andere outdoorgangers hier kiezen voor langlaufen en niet voor sneeuwschoenwandelen. Bij elkaar aansluiten heeft dus geen zin. Zaterdagavond mocht ik tafelgenoot zijn van een echtpaar uit Oslo. Hij, werkend op de universiteit, heeft besloten dat ze samen er een weekend tussen uit moeten gaan. Voor twee nachtjes naar Finse was een alternatief voor het bezoeken van één van hun twee hutten die ze ook bezitten. Één op een eilandje aan de kust en één ergens in de binnenlanden. Een beetje Noor heeft zeker een hut tot zijn beschikking. 
Het grappige hier met alle outdoorliefhebbers is dat er geen onderscheid is waar te nemen tussen de verschillende maatschappelijke niveau’s. We hebben namelijk twee zaken gemeen: 1) we gaan allemaal graag de natuur in, 2) we hebben allemaal meerdere malen een bezoek gebracht aan een outdoorsportzaak, zeg maar “Bever “ of “Intersport”.
De Fynsehytta waar ik nu al enkele dagen mijn onderdak heb, is één van de ruim 500 onderkomens van het DNT en behoort tot de grootste! Eigenlijk geen hut maar meer een hotel. In de afgelopen zomers heb ik de nodige echte hutten van het DNT bezocht, daar waar je zelf voor je eten moet zorgen en de hut onbemand is. Proviand en keukengerei is dan wel op voorraad.  
Finsehytta Is een hut met geschiedenis. DNT verwierf het in 1947 van het " Direktoratet for fiendtlig eiendom" (Directoraat voor vijandelijk eigendom) en doet sinds 1949 dienst als bemande hut voor DNT-leden. Destijds behoorde de hut tot een Noorse overheidsinstantie die verantwoordelijk was voor de nationalisatie van alle vijandelijke eigendommen in Noorwegen na het einde van de Tweede Wereldoorlog. De organisatie werd opgericht in 1945 en opgeheven in 1956. Mocht de organisatie nog langer actief gebleven zijn, dan hadden ze in 1979/1980 ook beslag kunnen leggen op het vijandelijk oorlogstuig van de Star Wars stormtroepen. Het waren namelijk geen geringe gevechtmonsters die hier toen, al dan niet gesimuleerd, aanwezig waren. Gelukkig, de strijd is voorbij en ieder die hier nu in de hut verblijft geniet van de ongerepte natuur en vrijheid.
De storm is vandaag grotendeels gaan liggen. Hier en daar ligt metershoog opgestoven sneeuw. De zon schijnt weer. Alle materieel wordt ingezet om de uitgangen van de hut weer begaanbaar te maken. Het geringe aantal overgebleven sneeuwgangers zet zijn beste beentje voor en verdwijnt opnieuw voor een dag, genietend van zijn vrijheid, als stip achter de witte horizon. Zo ook ik!