Golsfjellet

Noorwegen, temperatuur: -27°C, zelfs in Oslo. Dat betekent echt winter. Maar dat is al weer enkele weken geleden. Toch kreeg ik toen al de kriebels en de behoefte: “geef mij ook maar dat echte winterweer”. Hier in Nederland heeft het daar even op geleken met twee schaatsmarathons op ondergespoten skeelerbanen en drie dagen sneeuw. Honderdduizend kilo’s zout zijn er gestrooid, de nodige auto’s zijn van de weg geraakt en menig spoorwissel bij ProRail was direct van slag. 
Dat is inmiddels allemaal geschiedenis. Temperatuur hier in Nederland is opgelopen naar +10°C en een strak blauwe hemel biedt mij hier op Schiphol zicht op sneeuwvrije start- en landingsbanen afgewisseld met door kerosinedampen vervuilde groene grasstroken. Het is wachten op de aankomst van de SAS, de luchtvaartmaatschappij die mij om 12.45 uur in anderhalf uur zal verplaatsen van Schiphol naar Gardermoen, de luchthaven van Oslo.

Er vanuit gegaan dat die winter hier in Nederland niet echt zou komen, heb ik in oktober al een reis geboekt naar het winterlandschap van Noorwegen. De mij welbekende reisorganisatie SNP biedt een aantrekkelijke sneeuwwandelschoenreis (mooi scrabblewoord met hoge waarde) aan naar Golsfjellet.

Voor mij een onbekend gebied, dus een nieuw avontuur. Ook daar zijn inmiddels de extreme wintertemperaturen verleden tijd, maar sneeuw zal er nog volop aanwezig zijn om onze groep, bestaande uit dertien deelnemers en een Nederlandse gids, uit te dagen voor het beleven van mooie wandeltochten. 
Mijn fysieke problemen bij het wandelen gedurende het afgelopen half jaar, heb ik hopelijk inmiddels onder controle. Met intensieve fysiotherapie en veel oefeningen ter aansterking van alle spiergroepen, denk ik dat ik klaar ben voor deze  sneeuwbeleving. 
Hier nu geen sneeuw, geen vorst, geen storm in Nederland, maar toch bleken er vandaag (zondag) geen treinen te rijden tussen Breda en Schiphol. Reden? Groot onderhoud en scheurtjes op diverse plaatsen in het baantraject. Gelukkig kwamen we daar gisteren al achter en kon ik zaterdagavond de laatst rijdende directe verbinding naar het vliegveld nog nemen. De afgelopen nacht was hotel Moxy nabij Schiphol mijn onderkomen. Hotelketen waar ik nog nooit van gehoord had, maar dat mij prima beviel, zowel wat prijs als kwaliteit betreft.

Een vol vliegtuig brengt ons, voor mijn gevoel onder rustige atmosferische omstandigheden, naar noordelijke streken. Wat gaan al die mensen daar doen? Cultuur snuiven in één van de musea in Oslo, door naar de Noordkaap, familie opzoeken, werken, of mee met mij naar Golsfjellet?
Eenmaal geland op Gardemoen verzamelt de SNP-groep zich bij de bagageband. Alle dertien deelnemers zijn present. Iedereen is duidelijk herkenbaar aan het al dragen van stevige wandelschoenen, die vanaf morgen nodig zullen zijn wil je je kunnen verplaatsen op de onder te binden “sneeuwschoen”. 
Nadat iedereen heeft geconstateerd dat zijn of haar bagage ook uit Nederland is meegekomen, nemen we plaats in de bus die ons gedurende een rit van 3 à 4 uur over een afstand van 190 kilometer richting ons berghotel gaat brengen.

Tijdens de rit door een besneeuwd landschap duiken we geleidelijk via de schemer de eerste nachtelijke donkerte in. Her en der wordt het intens zwarte landschap opgelicht door de nog aanwezig kerstverlichting.

De wegen worden smaller, minder druk en geleidelijk maken we hoogtemeters om uiteindelijk op 995 meter hoogte te arriveren bij ons Kamben Høyfjellshotell. Na het verdelen van de kamers, het genieten van het vijfgangen-diner en de eerste kennismakingsgesprekken verdwijnt eenieder naar zijn kamer, nieuwsgierig naar wat de dag van morgen zal brengen.