Als iemand echt van de natuur houdt, vindt men overal schoonheid

De ochtend biedt rondom het hotel slechts zicht op een klein wereldje. Het sneeuwt al enige tijd en de sneeuwschuiver is druk in de weer om de toegangsweg naar het hotel open te houden.

Ik kies er vandaag voor om me niet aan te sluiten bij het groepsprogramma. Zij gaan vandaag een tocht langs drie toppen maken, maar in afwachting van het weer (sneeuw en wind) weten zij nog niet of dat allemaal haalbaar is. Tot nu toe ben ik zeer tevreden met hoe mijn lichaam de uitdagingen van deze week aankan. Wetend dat ik vier maanden geleden nog geen kilometer pijnloos kon lopen, zijn de prestaties van de afgelopen vier dagen boven verwachting. Veel dank ben ik daarom verschuldigd aan Doornbos Fysio Groep, die mij aan de hand van een trainingsprogramma aan het werk gezet hebben. Met extra spieropbouw van het gehele lichaam lijken de belemmerende pijnen ver verholpen te zijn. Met een definitieve ingreep aan de linkerknie wacht ik voorlopig nog maar even.

De groep vertrekt om 10.00 uur en ik ga zelf iets later met een wat minder zwaar programma  een kleinere tocht maken. Een dag alleen op pad vind ik totaal geen probleem. Ik heb immers in Noorwegen al veel op mijn eigen houtje rondgesjouwd.

Mijn wandelschoenen staan weer lekker droog en voorverwarmd op de “grillplaat”. Met warme voeten duik ik de natuur in. Ik neem alle tijd en stop bij alles wat mijn aandacht vraagt. Er is zoveel te zien waar je vaak aan voorbij loopt wanneer je slechts van A naar B loop met als doel B te bereiken.

Vincent van Gogh(1853-1890) citeerde ooit: “als iemand echt van de natuur houdt, vindt men overal schoonheid”. Ik ga dat vandaag ondervinden. Zelf een spoor trekkend over de vers besneeuwde loipes zie ik links en rechts de nodige details waar ik afgelopen week minder aandacht voor had. Het geluid van één paar stappende sneeuwschoenen klinkt anders dan het seriegeluid van veertien paar. 

Een afslag richting “off-loipe” laat ik toch maar voor wat hij is gezien de diepte van de sneeuwlaag. Zo te zien worden de wegaanwijzingen ook gevolgd door de dierenwereld, hier waarschijnlijk door een haas.

Ik vervolg mijn route richting de “grillhytte” waar ik een pauze neem om mijn lunchpakket in alle rust te verorberen. Een enkele langlaufer schuift voorbij maar is blijkbaar nog niet toe aan een pauze. De zon schijnt volop maar er is werking in de lucht. Waarschijnlijk komt er opnieuw nog lichte sneeuwval of zelfs regen. De temperatuur loopt op tot enkele graden boven nul.

Voor de terugweg neem ik een andere route. Het traject van de enkele dagen geleden gespoorde loipe is nog zichtbaar, maar ik trek tussen de langlaufgeulen mijn eigen nieuwe spoor. 

De bast, het schors en de takjes van de berken- en sparrenbomen zijn rijkelijk begroeid met medebewoners. Nog interessanter wordt het als ik een volgende spar opzoek voor een sanitaire stop. Met mijn neus tegen het schors ontwaar ik geen ijspegels, daar is het immers te warm voor, maar meerdere harspegels. Prachtig om te zien hoe druppel voor druppel de pegel in de loop der tijd in aangegroeid.
 

Van Gogh had echt gelijk door te stellen dat overal in de natuur ook kleine staaltjes schoonheid voor het oprapen liggen. Na deze sanitaire stop en het waarnemen van deze wonderlijke pegels loop ik verder en de zon heeft inmiddels plaats gemaakt voor wolken en veel wind. Gelukkig wind in de rug. Het zicht op de omgeving verandert van een liefelijk decor in een kille winderige entourage. 

Bij aankomst in het hotel bied ik mijn schoenen hun eigen verwarmde plekje op het rek. Zelf creëer ik nog een stevige bui, maar dan wel onder eerst de warme en vervolgens koude douche. Opgefrist kijk ik terug op een tocht waarbij de kleine dingen in de natuur hun schoonheid bewezen hebben.
 

Zie ook video’s