Het geluid van de stilte

De  stormvoorspelling die gisteren werd afgegeven, heeft afgelopen nacht inderdaad over Noorwegen geraasd. De storm krijgt in Noorwegen de naam Ingunn mee. Dit is een samengestelde Scandinavische naam die staat voor “door god bemind”. Of hier nog sprake is van het duel tussen de goden Loki en Njord weet ik niet, maar delen van het land waren afgelopen nacht opgeschrikt met een code rood. Zelf heb ik tijdens de slaap niets gemerkt van de gierende wind om ons hotel. Ik was in diepe dromen beland met een nabeleving van de tocht van gisteren. Tijdens het ontwaken is hier in ieder geval de windkracht teruggelopen tot normale waardes. 

“De stilte van de natuur heeft veel geluiden”, citaat van Adriaan Roland Holst (1888-1976). Die diversiteit aan natuurgeluiden ervaar ik vandaag ook tijdens onze tocht langs de rivier Tisleia. We lopen door een gebied waar praktisch geen bebouwing is. De hotelbus zet ons af bij de Øynevegen en vanaf daar begint onze tocht van ongeveer 11 kilometer.

Bij de laatste boerenwoning waar wij langskomen staat een mobiele rendierslachterij. Een aantal grote containers en vrachtwagens. Vanuit een verzamelomheining kunnen de rendieren via een trog richting hun laatste stop gedreven worden. De slachterij is op dit moment niet in bedrijf. Er lopen nog wel twee potentiële slachtoffers vrolijk of misschien wel gestrest in de weide heen en weer te dartelen. Geen idee wanneer zij afscheid zullen moeten nemen van het vredige leven hier in de regio.

We dalen af en vanaf hier is er geen gebaande route. Het is voor de voorste loper stampen in de sneeuw en alle volgelingen zorgen voor het verdere afwerken tot er uiteindelijk voor de laatste loper een redelijk sneeuwspoor ontstaat.

Aan beide zijden langs het ontstane spoor groeien de wanden tot soms wel 50 centimeter hoogte. Vanaf die hoogte reikt het horizontale sneeuwvlak met al zijn glinsteringen tot eindeloos ver.

Wij verbreken hier de stilte van de natuur door onze voortbeweging, maar de wind laat ook hier van zich horen. Over het vlakke sneeuwdek giert op zijn tijd de wind met wisselende snelheden en de daarmee samenhangende geluiden. Het jaagt de  losliggende kleine sneeuwkristallen met zich mee. We lopen tegen de wind in en de zon zorgt voor een wonderlijke lichtval met links de snel stromende rivier en rechts de vlakke moerasvlakte.

Zodra we in een bosrijker perceel lopen is de temperatuur door de schaduw van de bomen aanmerkelijk lager. De taak als spoortrekker wordt regelmatig afgewisseld gezien de zwaarte van deze klus. De bomen en takken bewegen en zwiepen met krakende geluiden mee, soms door de wind, soms door de lopers die zich met moeite overeind kunnen houden.

Halverwege doemt er tussen de bomen een hut op. Mooi moment om uit de wind onze lunchpauze te houden. Helaas is de hut op slot, maar in de zon en uit de wind kan ieder genieten van zijn natje en droogje.

Tijdens het tweede deel van de tocht lopen we regelmatig vlak langs de oever van de rivier. Op veel plekken bevinden zich dikke ijsschotsen op en langs rotsblokken in het water en hoor je het geluid van het jagende water dat zijn stroomafwaartse weg zoekt. De zijwaartse uitwaaiers van de rivier zijn zo dik bevroren en voorzien van een sneeuwdek dat we ook daar over kunnen lopen. Het ijs kraakt niet, maar je hoort tijdens de stokzetting wel elk contact met de ijslaag. De zon blijft maar schijnen en door zijn wisselende hoogte wordt de lichtval per uur anders. Aan fauna is er buiten de diverse sporen in de sneeuw weinig waar te nemen, maar enkele rivierspreeuwen worden door onze ornithologen waargenomen. Zelfs drie witte zwanen weten in het koude water hun weg te vinden.

De laatste kilometers leggen we af via het spoor van de loipe. Als we tot het eindpunt zelf ons spoor door de dikke sneeuw blijven trekken, dan zijn we niet voor donker binnen. Als beloning voor de inspanning duiken we na het zetten van de laatste stappen in Oset een hotel binnen voor warme chocomelk en natuurlijk Noorse wafels. Hier niet meer het geluid dat de stille natuur voortbrengt, maar op de achtergrond een monotone melodie via de luidsprekers van het hotel. De hotelbus pikt ons op en om 17.00 uur zijn we terug op ons vertrouwde hoteladres in Kampen. 

Na het avonddiner waar iedereen weer volop aan het woord is met het ophalen van de belevenissen van vandaag, trek ik mij terug in mijn kamer, doe de balkondeur open en luister tot slot nogmaals naar het geluid van de stille natuur. 

Zie ook video’s