Het onzichtbare pad

“Over elke berg leidt een pad, hoewel het niet altijd zichtbaar is vanuit de vallei”. Citaat van de Amerikaanse dichter Theodore Roethke (1908-1963). Deze dichter constateerde dat wanneer taken zich bij de mens enorm opstapelen, het wel eens voelt alsof men voor een enorme berg staat die ze moeten beklimmen. Vanuit dat gevoel stelde hij de mens gerust met zijn inspirerende uitspraak: bergen zijn immers te overbruggen.

Wij als reisgezelschap hier in Golsfjellet ervaren de taken waarvoor wij gekozen hebben gedurende deze week niet als een enorme werkbelasting, maar juist als een geestelijke ontspanning. Het is namelijk vakantie. Dat neemt niet weg dat wij vandaag ook voor een berg staan die we fysiek moeten beklimmen. “Moeten” is dan misschien niet het juiste woord. Aangezien de weersvoorspelling voor de dagen na vandaag heel veel wind en bewolking afgeeft, stelt onze gids Jan voor om vandaag al een toer te maken die anders pas voor later in de week als een letterlijk hoogtepunt gepland staat. 

Na een nacht slapen en fysiek herstellen van de duizenden stappen door de sneeuw van gisteren, geeft mijn lichaam gelukkig geen signalen af dat ik er onder geleden heb. Of het lichaam zwijgt door geen mening te hebben, of er is geen reden om een mening te uiten gezien het citaat van gisteren.

Om 9.30 uur staan we bepakt en bezakt klaar om met de hotelbus door eigenaar Martin naar het beginpunt van onze klimtocht vervoerd te worden. Na een klein half uurtje rijden worden we in “the middle of nowhere” afgezet nabij een bergwoning geheten “Hølstølen” op ongeveer 950 meter hoogte.

Iedereen is al handiger en dus sneller in het aanbinden van de sneeuwschoenen en rond 10.00 uur worden de eerste stappen gezet richting de top: Nystølsvarden op 1296 meter hoogte. Het is bewolkt, nog weinig wind en het zicht is redelijk. Ook over deze berg loopt zoals over elke berg een pad wat ook in dit geval nog niet geheel zichtbaar is vanuit de vallei. We vertrouwen op gids Jan en de wandelkaart, zowel op papier als op de gps. Tot een hoogte van ruim 1000 meter slingeren we opnieuw in de ganzenpas stap voor stap tussen de begroeiing door tot aan de boomgrens. Deze ligt hier in Noorwegen door de hogere breedteligging (bijna 61°NB) duidelijk lager dan in de Alpenlanden.
 

Vanaf deze grens hebben we ineens een prachtig vergezicht richting de veel verder gelegen bergtoppen. Heel in de verte zelfs een blauwe lucht, maar in de richting waarop wij ons begeven wordt de lucht grijzer en grijzer.  Om het uur maken we een stop voor een korte drink/eetpauze. Geen horeca met terras en makkelijke stoelen, nee, gewoon blijven staan op je sneeuwschoenen of leunen op je stokken.

Vandaag hoeft er niet echt gespoord te worden in diepe sneeuw. Onlangs is de sneeuwwals op deze route langs geweest en heeft de toplaag redelijk samengeperst. Nu kan er wel over elke berg een pad leiden, maar als hier in dit kale lege gebied geen oriëntatiestokken geplaatst zouden zijn, dan zou je niet weten hoe je deze berg onder deze winterse omstandigheden zou moeten bedwingen. Links, rechts, voor je, achter je, overal alleen maar wit en grijs. Er is net onderscheid te maken tussen de scheidslijn tussen bergtoppen en de lucht.

De conditie van deze sportieve groep is goed genoeg om gezamenlijk naar de top door te klimmen. Soms een kleine afdaling om vervolgens deze verloren hoogtemeter opnieuw terug te winnen. Zo heeft de natuur dat nu eenmaal bedacht. De gigantische steenman op de top komt steeds dichterbij. De laatste meters gaan steil omhoog en voeren over ijzige delen. Uiteraard wil niemand door een misstap tijdens deze laatste meters gehavend de top bereiken. 

Allemaal boven, groepsfoto, rondkijken en constateren dat we dat onzichtbare pad vanuit de vallei naar de bergtop toch gevonden hebben. Allicht leidt dit pad ook over de berg zodat je je taak als beklimming kan overwinnen. Ons doel is slechts de bergtop Nystølsvarden (1296 meter) te bereiken en dan terug.

Bij zonnig en helder weer zouden we hier een fantastisch panorama kunnen waarnemen. Helaas zullen we onze fantasie hier zijn werk moeten laten doen. Er is vast een puzzel van 10.000 stukjes met het uitzicht vanaf deze berg, waarmee je thuis dagenlang de kleurtjes en vormen bij elkaar kan zoeken, die uiteindelijk het ware beeld tonen.

En nu terug naar 950 meter hoogte, Hølstølen. Voor een deel dezelfde route terug, maar afdalend levert dat altijd een ander beeld op. Ook nu overigens wel vooral wit! Na uiteindelijk bijna 13 kilometer en ruim vijf uur onderweg te zijn, komt Martin met zijn voorverwarmde bus een heel tevreden reisgezelschap ophalen. 
 

Ons pad vandaag, dat leidde naar de top van de berg, was niet overal zichtbaar. Wel kunnen we een taak van onze “to do list” positief afvinken. Wat zeker is, is dat de beelden op mijn netvlies van deze dag voor altijd zijn opgeslagen.

Bekijk ook enkele video’s . Deze geven nog een extra impressie van deze dag!