Via Halve Zolen naar iets dunnere zolen (Biesboschpad deel 12)

Biesboschpad, traject 31, 32 en 33. 

Het effect van een rondje lopen, Streekpad 18 van het Wandelnet, is dat je na alle inspanningen weer uitkomt daar waar je begonnen bent. Zinloos? Misschien, maar mijn ervaring zegt iets anders! Het bereiken van het eindpunt van het Biesboschpad, is niet het doel op zich maar slechts het resultaat van 190 kilometer lang genieten van nieuwe ervaringen in de “achtertuin” van mijn eigen leefomgeving Breda.

Ik ga vandaag op pad met Bert. Ook hij is een enthousiast wandelaar en wil op de slotdag van mijn wandelproject, samen met mij, nog één keer onze voetafdruk achterlaten tussen die al 600 jaar bewaarde historisch landschappelijke voetafdruk van de Sint-Elisabethsvloed. Bert en ik zouden 6 februari het eerste traject van het Biesboschpad gezamenlijk afleggen, maar het weer kon ons toen niet verleiden tot die uitdaging. De dag daarna, werkdag voor niet-gepensioneerden, ben ik alsnog maar dan alleen van start gegaan.

We starten vandaag in Sprang-Capelle. Onze privéchauffeur Laetitia zet ons om 10.00 uur af bij het voormalige spoorwegemplacement Kaatsheuvel-Capelle. De geschiedenis hiervan komt slechts via een informatiebord tot ons, want de ooit zo belangrijke spoorverbinding tussen ’s Hertogenbosch en Lage Zwaluwe, in de volksmond ook wel de Halve Zolenlijn genoemd, is al sinds 1972 volledig buiten gebruik zo niet bijna totaal als spoor verdwenen. Hetgeen resteert is een kaarsrechte dijk, die momenteel de voormalige spoorwegfunctie heeft verruild voor een wandel-/fietsroute.

Inmiddels hebben al duizenden schoenzolen en fietsbanden dit asfalt betreden tijdens het afleggen van hun dagelijkse woon-/werk-/schooltraject of tijdens hun recreatieve tijdsbesteding. Bert en ik wijken al snel af van het Halve Zolenpad, om langs de Kruisvaart te zien hoe de jeugd van de lokale basisschool in 2011 tijdens een “boomfeestdag” de randen van de vaart voorzien heeft van een extra stuk “vergroening”. Zij hebben wel 50 knotwilgen geplaatst, waarvan een enkeling de vernietigingskracht van de natuur of een passant blijkbaar niet doorstaan heeft. Verder is het een prachtige bomenrij geworden.

Even verder pakken we het Halve Zolenpad weer op dat en leidt ons richting Waspik. Zowel Bert als ik weet zich te herinneren dat we als kind bij het horen van de naam Waspik altijd een beetje moesten giechelen, want het is toch eigenlijk maar een rare naam voor een dorp. Nu, ouder en wijzer, duiken we de etymologie van de dorpsnaam in en krijgen de volgende begrijpelijke uitleg: Voor de naam Waspik bestaan verschillende verklaringen. Een heel aannemelijke zegt dat de twee delen oorspronkelijk gevormd werden door Waes en Spijk. Waes is moerassig en modderig ontoegankelijk land en Spijk is een palenpad dat door dat gebied is aangelegd zodat mensen het dorp konden bereiken. Dit wetend kunnen we het dorp minder giechelend passeren.

Ten zuiden van Waspik duiken we de polder weer in en volgen via een wandel-/fietspad een zijtak van de Donge. Naast het aanwezig zijn van gedeeltelijk agrarische grond heeft men hier al veel ruimte teruggegeven aan de natuur. Vers van de pers hebben we vernomen dat de regering heeft besloten dat er nog veel meer agrarische veeteeltbedrijven opgeofferd moeten worden om aan de klimaatdoeleinden te kunnen voldoen. Bert brengt in dat gevoelens onder de boeren, vernomen in zijn eigen familiekring, het wel erg moeilijk maakt voor ze om deze maatregelen te verteren. Minder koeien, meer huizen, minder (luchtvaart)verkeer, minder industrie? We zullen het samen moeten oplossen.

We passeren een horecalocatie die op Pinksterzaterdag zijn slag nog niet wil slaan. “De Lage Brug” is opgehesen waardoor elke passant genoodzaakt is elders een picknickplekje te zoeken. Wij doen dat onder het toeziend oog van de duif die mede met ons geniet van het landelijk uitzicht.

We volgen ten noorden van ’s Gravenmoer zowel de oostelijke als de westelijk oever van de Donge. Het fietspad dat hier ook langs loopt, is onderdeel van de LF9 NAP-route van Breda naar Nieuweschans, een traject van 469 kilometer. Deze lange fietsroute volgt globaal de kustlijn die zou ontstaat als alle dijken en duinen wegvallen. In totaal fiets je door negen provincies. Aan de peilstok bij de stuw zien we dat de huidige waterstand net iets onder het NAP ligt.

Al kletsend en genietend van de rust om ons heen naderen we Raamsdonk. Onze gespreksonderwerpen springen van de hak op de tak. Bert zijn laatste vakantie-ervaringen in Italië worden afgewisseld met mijn Noorse inbreng. Ook in de dorpskern van Raamsdonk laat de horeca het afweten. We lopen nog steeds op droog en nat voedsel uit onze eigen rugzak en genieten nu al van de gedachte dat dadelijk op de Markt van Geertruidenberg het schuimend bier ons zal verwelkomen.

De laatste restjes Biesboschproviand, banaan, krentenbol en water, nuttigen we op het bankje naast de afgelegen Lambertuskerk ten noorden van Raamsdonk. De kerk staat nu moederziel alleen. Tijdens de Sint-Elisabethsvloed is het toenmalige dorp vergaan maar de kerk bleef overeind. Het huidige dorp is later opnieuw opgebouwd op de iets zuidelijker gelegen zandplaat. De later aangelegde A59 vormt nu de constante geluidsbarrière tussen kerk en (mogelijke) gelovigen.

De laatste vier te lopen kilometers dienen zich aan. Dat er de nodige alternatieve verplaatsingsmogelijkheden zijn, blijkt wel wanneer er een stroom van nostalgie- minnende brommerrijders ons passeert op Zündapps, Puchs en Kreidlers. Mooie hobby, maar de kwaliteit van de lucht om ons heen staat nu enige tijd in zwaar contrast met onze eerdere frisse natuurbeleving. Zij die niet in het bezit zijn van zo’n oldtimer, hebben het alternatief voor passief verplaatsen gevonden door plaats te nemen in één van de tien Tuk-Tuk-scooters die ons tegemoet komen. Na dit alles wennen we al snel aan de stedelijke luchtkwaliteit na ook nog onder de A27 door te lopen. Raamsdonkveer leidt ons via de componistenwijk en over de Donge richting de buurstad Geertruidenberg.

Geertrudis, niet alleen de naamgeefster van de kerk maar ook van de stad, prijkt boven de overige bebouwing uit en verwelkomt ons met carillonmuziek en wapperende vlag in top (zie video). Een mooiere beloning bij het voltooien van dit Biesboschpad kan ik me niet wensen. O ja, toch wel, namelijk een goed gevuld glas schuimend bier op een luie bank op de Markt van Geertruidenberg, daar waar ik op 7 februari mijn eerste voetafdruk achterliet nieuwsgierig naar het landschap dat 600 jaar geleden drastisch werd veranderd.

Zo, Noorwegen is mooi, maar ook deze wandelervaring in ons eigen land krijgt een mooi plekje in mijn herinnering en op de boekenplank waar al de nodige LAW-routeboekjes hun jongste collega verwelkomen.

Ik hoop dat ik jou als reisblogvolger ook nu vanuit je eigen stoel op een plezierige wijze heb laten meegenieten. Mijn profielzolen zijn iets verder versleten maar nog dik genoeg voor een volgend avontuur. Waar, wanneer en met wie? We zullen het zien!