Ga ik voor alles of niets? (Biesboschpad deel 11)

Biesboschpad, traject 27, 28, 29 en 30.

Mijn auto en het kleine fietsje brengen mij vandaag naar de kade waar de veerpont Drongelen voor de zoveelste keer ook op deze ochtend weer aanlegt. Voor ik daar arriveer heb ik me eerst in de enorme stroom voertuigen begeven die de A27 en A59 voorzien van duizenden wielafdrukken. Om de overgang van hoge snelheid geleidelijk te laten overgaan in voetstappen, leg ik eerst nog vanaf de parkeerplaats in Sprang-Capelle een fietstraject van zes kilometer af tot de lantaarnpaal aan de Bergsche Maas waar de fiets voor anker gaat naast de aanlegplaats van het veer. Ik doorkruis daarvoor eerst het bedrijventerrein van Waalwijk, gelegen aan de noordzijde van de A59. Ik ben omringd door als paddenstoelen uit de grond gerezen dozen van bedrijven die ons dagelijks voorzien van “alles” wat ons hartje begeert. Kolossen gevuld met Mandemakers-keukens en sanitair die mijn huis moeten opsieren, het Spar-depot, dat vlaggend duidelijk maakt dat zij al 90 jaar actief zijn om de maag te vullen en niet te vergeten de blauwe dozen van Bol.com van waaruit 24/7 de vrachtwagens af en aan rijden om binnen 24 uur mijn pakje op de deurmat af te leveren. Wij willen “alles” hebben, “alles” mooi hebben, van “alles” veel hebben en vooral “alles” snel hebben.

Ik kies vandaag voor “niets”. Slechts een pad van 18 kilometer van A naar B. Het begint aan de Bergsche Maas en eindigt in Sprang-Capelle.

“Niets is de leegte

 het niet aanwezig zijn van iets

 een gapend gat,

 niet merk- of voelbaar

 maar een gat

 is dat wel niets?”

(deel van gedicht van Esther Verschure)

Voor mijn gevoel duik ik inderdaad in een gapend gat wat ik dan het open buitengebied noem. Een mooie rustige ruimte gevuld met akkers, weilanden, rivieren, dijken, bossen enz. Zorgeloos daal ik neer in een rustige omgeving waar inderdaad mijn gedachten mogen “nietsen”. Dat de tijd hier niet heeft stil gestaan en mij stiekem inhaalt, blijk uit alles wat mij hier omringt. Dijken zijn in de afgelopen jaren herhaaldelijk verhoogd om het dreigende water tegen te houden. Lopend over de Zomerdijk tot aan Doeveren, biedt links een vredig zicht op de uiterwaarden langs de Bergsche Maas en rechts op de oprukkende dozen van steeds groter, blauwer en hoger wordend Bol.com.

Waterstaatkundige kunstwerkjes van de afgelopen eeuwen tonen bij het Afwateringskanaal ’s Hertogenbosch – Drongelen hoe men de waterstanden al die tijd in bedwang heeft weten te houden. Kunstwerkjes met precisie ontworpen.

Vanaf Doeveren verlaat ik de dijk langs de Bergsche Maas en volg de Elshoutse Zeedijk. Goed tien jaar na de Sint-Elisabethsvloed werd hier een begin gemaakt met de herovering van het verloren gegane land. Daar waar ooit aan de westzijde van deze dijk op de open watervlakte wind en golven vrij spel hadden, breidt zich nu vanuit Waalwijk het bedrijventerrein  grootschalig uit. De dijk kronkelt door een rechtlijnig landschap en is de scheiding tussen het zand- en kleilandschap. Hij kent een droevig verleden, aangezien er verschillende dijkdoorbraken hebben plaats gevonden met als resultaat diepe spoelgaten die “wielen” worden genoemd. Deze wielen, groter en kleiner van formaat, vormen nu een aantrekkelijk leefgebied voor watervogels zoals futen, eenden, meerkoeten en ganzen. De koekoek vergezelt mij vanuit een onzichtbare positie in eindeloze herhaling van zijn vocabulaire en een voor mij niet herkenbaar zanggeluid zou van de blauwborst kunnen zijn.

Na Elshout nader ik de rand van Waalwijk en hiermee maakt de beleving van in het “niets” vertoeven al weer snel plaats voor de confrontatie met “alles”. De historie van de Spoordijk vertelt haar eigen verhaal. “Red de dijk! Red de natuur”. Enkele delen van de oude spoorbrug herinneren aan hoe het ooit was, maar de moderne architectuur wil ook zijn “ei leggen” en de infrastructuur een nieuw gezicht geven.

Het wandeltraject van vandaag loopt door de Langstraat. Een gebied met een agrarisch verleden maar ook bekend om haar nijverheid in de schoenenindustrie. Honderden, zo niet duizenden mensen hebben hier hun brood verdiend met het vervaardigen van schoeisel. “Van Haren”, niet ontbrekend in een gemiddelde winkelstraat in Nederland, begon hier klein in de stadskern van Waalwijk, maar is inmiddels ook al uitgeweken naar de “dozenwijk” aan de rand van de snelweg. Of hier nog een schoen vers van de leest komt betwijfel ik. De goedkope productielanden zullen er wel voor zorgen dat de magazijnen van “Van Haren” hier constant op voorraad worden gebracht.

Waalwijk verlatend, richt ik mij op het eindpunt van deze dag waar de Polo op mij wacht. Mijn “voetafdruk” tijdens de 18 kilometer van vandaag is geen grote aanslag op het milieu, maar op de terugrit naar Breda vraag ik me, aansluitend in de verschillende files, wel af welke kant het opgaat met ons milieu. Komen al deze verkeersdeelnemers terug van een dagje vertoeven in de “leegte van het niets”? Of dragen zij allemaal met hun bezigheden bij aan het feit dat ook ik kies voor het “alles” boven het “niets”?  Heb ik me vandaag willen verschuilen en me veilig willen voelen in dat “niets”? Of koos ik toch met veel woorden met het duiken in dat gapend gat niet voor “niets” maar voor “alles” op mijn pad? Misschien!