Noorwegen 2018, ”Nordvegr”, de weg naar het noorden.

Noorwegen 2018, “Nordvegr”, de weg naar het noorden.

Na een eerste korte kennismaking met de havenstad Stavanger zet de trein van de NSB, Norges Statsbaner, koers richting het zuiden. Mijn bestemming voor vandaag is het kleine bergdorpje Ådneram, hemelsbreed nog geen 100 km ten oosten van Stavanger. Zonder eigen vervoer is Ådneram eigenlijk amper te bereiken maar na enig speurwerk heb ik toch een verbinding gevonden. Het oorspronkelijke plan is om in het weekend deze kant op te gaan maar dat kan ik helemaal vergeten. Het is nu of pas na het weekend, komende maandag dan weer. 
Stampvolle trein, met voor iedereen een gereserveerde zetel, brengt mij in bijna twee uur naar Gyland. De treindeuren gaan open. Één medereiziger stapt samen met mij uit. De rest raast gezamenlijk door richting Oslo. Echt “in the middle of nowhere” sta ik moederziel alleen met 17 kilo op mijn rug op een totaal verlaten stationsperron. Geen NSB-ambtenaar te bekennen om ook maar iets aan te vragen over de busverbindingen. Hier ooit nog een bus? Wanneer? Waar? Hoop doet leven en de dag is nog niet om. Een passant weet mij te bevestigen in mijn veronderstelling dat er toch over één uur een bus zal moeten komen. 
Tijd genoeg om me te verdiepen in het boekje: “Bergtochten in Noorwegen” van Jolanda Linschooten. Ik stuit al direct op het als eerste genoemde vooroordeel over dit land, nl. “Je hebt hier drie weertypes: het heeft zojuist geregend, het regent en het begint zo te regenen”. Dit lees ik dan met het zweet op mijn voorhoofd. Niets is tot nu toe minder waar. Voor mijn tocht geldt volgens de voorspelling voor de komende week eerder: “de zon heeft geschenen, de zon schijnt en de zon gaat zo schijnen”. 
En jawel er arriveert om 15.50 uur een taxibusje, lijndienst 884 bij navraag. Chauffeur blij dat  hij in ieder geval niet in zijn eentje deze bochtige rit hoeft te maken. Mijn medepassagier stapt na een half uur uit in Tonstad en ik doe een verwoede poging over te stappen op lijndienst 883 die mij volgens reisplan verder zal brengen naar mijn eindbestemming voor vandaag. Toch maar blijven zitten want de chauffeur zet nu de pet op van lijn 883 in zijn zelfde taxibusje. Samen rijden we nog eens 55 minuten in noordelijke richting, tijdens een kort traject vergezeld door een extra lokale passagier. En deze hele reis voor NOK 42, een kleine € 5,-. Het had zelfs voor NOK 21 gekund maar dan had ik mij voor moeten doen als senior en daarvoor moet je hier 67 jaar zijn. Nou daar voel ik me te jong voor!
Tegen 17.30 uur zet de taxichauffeur mij af voor mijn eerste hut van DNT, Den Norske Turistforering . Hij vraagt wanneer ik weer terug ga, waarop ik antwoord 9 juli. Dan kan ik u ‘s morgens om 7.00 uur ophalen, want dat is op die dag de enige mogelijkheid. Die afspraak leg ik direct vast en neem met een ferme handdruk afscheid van mijn privé-chauffeur. 
Aangezien ik lid ben geworden van DNT heb ik tegen gereduceerd tarief toegang tot deze onbemande hut waar al langere tijd niemand geweest is volgens het gastenboek. De sleutel haal ik op 500 meter verder in het dal en daar staat morgen ook een ontbijt voor me klaar. Dit alles voor NOK 270 (nog geen € 30,-). Hoezo Noorwegen een duur land? 
De naam Noorwegen komt van nordvegr wat oudnoors is voor “de weg naar het noorden”. 
Na mijn taxirit van vandaag zet ik de tocht naar het noorden de komende 4 dagen wandelend voort via een waarschijnlijk prachtige route van DNT-hut naar DNT-hut.