Noorwegen 2018, Aedes in memoriam.

Noorwegen 2018, Aedes in memoriam.

Respect voor de natuur heeft ook zo zijn grenzen. Menige reiziger naar Noorwegen vertrekt met enige zorg en wel om de grootste vijand van het land, de mug. Een derde vooroordeel over Noorwegen luidt: “ het stikt daar altijd van de muggen”. Bijzonder dat wij als reuze monsters eventueel wegblijven uit angst voor deze kleine gevleugelde wezens. Gewapend met anti-mugolie, al dan niet met citroenlucht, denken wij dapper de boosdoener te kunnen verdrijven. Vergeet dat maar! Dat luchtje daar hebben ze lak aan en je zal met grover geschut ten aanval moeten gaan om een zoem-vrije comfort zone voor jezelf te creëeren. Ze zeggen neem Deet, het is een paardenmiddel maar dat helpt. Dat klopt maar daar zou je zelf ook voor vluchten. Het vreet in je huid. 
Nu heeft een steek van de Scandinavische muggensoort Aenes wel het voordeel dat je er geen malaria van kunt krijgen.Dat scheelt weer pillen slikken. Het is helaas het grote aantal waarmee muggen hier meestal de aanval inzetten op zoek naar bloed ter bevordering van de voortplanting van hun soort. Uit nagezochte informatie blijkt dat de steekmug temperatuurverschillen kan registreren van driehonderdste graad. Op deze manier kan zij haar slachtoffer traceren en vervolgens toeslaan. Nu liggen bij mij de aderen zo’n beetje aan het oppervlak van de huid waardoor ik een hoog gekwalificeerde kandidaat ben als donor voor de mug.
De meren, de vele zompige moerassen en mosvelden zijn doorgaans de ideale verblijfplaatsen van de muggen. Maar ook voor de mug zit het leven niet altijd mee. Het mogelijke effect van de klimaatverandering eist ook hier voor Aenes zijn tol. Al weken, zo niet maanden is er in deze regio van Noorwegen bijna geen druppel regen gevallen. Daar waar ik normaal gesproken na een onverwachte verkeerde stap zuigend mijn schoenen omhoog moet trekken loop ik nu met gemak over de uitgedroogde moerasbodem. Deze natuurlijke omstandigheden hebben de habitat van de mug aardig in de war gebracht. Ik kan jullie verklappen dat gedurende mijn hele tocht de mug op geen enkel moment spelbreker is geweest. Ze waren er gewoon niet. Ook niet ‘s avonds of ‘s nachts in of rond de hut. Ik heb het stille vermoeden dat de muggen gezien de voor hen negatieve weersvoorspellingen collectief gekozen hebben voor zelfdoding. Kom overdag uit je schuilhut, neem
plaats op de sterk verhitte rotsblok en het crematieproces vindt vanzelf plaats. In het kader van dit treurige ritueel neem ik ter nagedachtenis aan het irritante gezoem van de Aedesmug toch een moment van stilte in acht. Deze stilte wordt echter aangevuld met het geruis van de wind, het kabbelend water in de beek en het belgerinkel van een paar passerende schapen. 
Het leven gaat door, mijn tocht ook. Ik heb vandaag nog 16 kilometer te gaan en dan is de bergtocht voltooid. Ook nu weer meer naar meer, fantastisch uitzicht na uitzicht. Geleidelijk neem de hoogte af en na 10 kilometer zie ik voor het eerst sinds acht dagen een auto rijden. De civilisatie nadert. Ik volg 2 kilometer de asfaltweg. Enkele campers en motoren passeren mij. Voor die reizigers een totaal andere vorm van bergbeleving. De stank van de uitlaat en het lawaai van de motoren staat me direct tegen. Het is kortstondig. Dan mag ik los van de weg nog even een klim over een stevige hoogte maken waarbij de T-aanduidingen ineens spoorloos zijn. Alle klautervarianten van de afgelopen week haal ik nog even uit de kast. Na deze uitdaging komt uiteindelijk de jeugdherberg van Ådneram in zicht, daar waar ik de komende twee nachten zal verblijven om uit te rusten.
Ook ik heb tijdens mijn tocht een anti-muggennetje voor mijn hoofd in de aanslag gehouden, net zoals Alfred Isendorf, hoofdpersoon uit W.F. Hermans onvergetelijke boek: “Nooit meer slapen” dat waarschijnlijk ook had. Met dat grote verschil dat tijdens zijn barre tocht in het noorden van Noorwegen de mug nog bofte met het weer en zijn prooi. Nu bof ik en voor de mug, helaas pindakaas!