Noorwegen 2018, stil, stiller, stilst

Noorwegen 2018, Stil, stiller, stilst.

De nacht verloopt stil. Ondanks dat mijn hut aan het laatste stukje asfaltweg ligt komt er na gisterenavond 22.00 uur geen voertuig meer langs. Een avondje stappen vanuit hier is geen optie. Alcohol drinken mag al helemaal niet als chauffeur en de dichtstbijzijnde uitgaansmogelijkheid is denk ik minstens één uur rijden. 
De stilte wordt doorbroken door het gerinkel van mijn wekkersignaal. Kopje thee zetten en na de eindinspectie van mijn riante  domein loop ik 500 meter in richting de ontbijttafel. Alles waar mijn maag om kan rammelen is ruim voorradig op de ontbijttafel. Is dit allemaal alleen voor mij? O nee, de eigenaar van het etablissement neem zelf ook deel aan het ontbijt. De voorziening biedt ruimte aan mogelijk meer dan vijftig personen, maar waar zijn ze? Hij zegt dat het nog geen hoogseizoen is. Winter trekt meer toeristen aan en hij weet te zeggen dat vanaf volgende week de “Europeanen” gaan komen. Ik wist wel dat Noorwegen geen EU-lidmaatschap is aangegaan maar dat ze zich ook niet tot het continent Europa rekenen is nieuw voor mij. Nwexit of zo?
Mijn eerste wandeldoel  is de Taumevatn hut. Vijf uur lopen lijkt me een mooie uitdaging voor de eerste dag. Na een plezierig gesprek met de uitbater van de herberg biedt hij aan om de eerste acht kilometer mee te rijden in zijn busje. Het is volgens hem een saai eerste stuk over een rechte asfaltweg. Hij gaat vissen in een hoger gelegen meer en ik kan zover meerijden. Dat klinkt goed, want hierdoor kan ik misschien hut één als overnachtingsplaats wel overslaan en doorlopen naar de volgende hut, Storevatn. Drie uur lopen extra na het eerste ingekorte traject van ook drie uur moet te doen zijn. Mijn eerste kilometer gaat nog over het asfalt. Het wordt al stiller. Een enkele auto passeert nog maar blijkt verderop in de berm te wachten. De reden wordt duidelijk. De klimmende weg wordt ook door meerdere wintersportfanaten gebruikt. Om hun langlaufkwaliteiten op peil te houden rollen ze op korte latten met wieltjes en stokken zo snel mogelijk de hellende weg op. Het ziet er bloedserieus uit. Na de “drukte” op parkeerplaats gepasseerd te hebben begint het echte “sporen” over de fjell. Voor de niet kenners, de fjorden zijn de door de ijstijden uitgeschuurde zee-inhammen, de fjells de kale afgeschuurde  hoogvlaktes. Vanaf nu kan het niet stiller worden want ik kom gedurende drie uur niemand tegen. 
Strak blauwe lucht, kleine en grotere meren met een lichte rimpeling over het water door de wind, resten aan sneeuwvelden, en verder vooral rotsige paden, regelmatig voorzien van de rode T als merkteken van de Noorse toeristische bergtochten. Stil, stiller, stilst geldt niet alleen voor mijn omgeving, maar ook de iPhone gaat uit zichzelf op stil. Vanaf nu voorlopig geen bereik meer. Hoelang zal dat gaan duren? Ook in mijn hoofd ervaar ik complete stilte. Ik kijk rond, observeer, luister naar de stilte en concentreer me op elke  stap die ik zet. Vallen en blessures opdoen zijn hier niet welkom. Roepen om hulp is hier als roepen in de woestijn. Je zal het zelf moeten oplossen. Ik passeer de Taumevtn hut die er eenzaam bij ligt. Wel toegankelijk maar ik laat hem zoals gezegd links liggen. Op weg naar Storevatn heb ik nog enkele beken en rivieren te doorwaden. Vlak voor aankomst bij de hut heb ik even bereik maar dat duurt niet lang. Net voldoende om een teken van leven te geven aan het thuisfront. Eenmaal bij de hut ontmoet ik twee meisjes uit Stavanger. Zij geven mij informatie over de geschiedenis van deze hut! Na installeren, lekker opfrissen aan het meer, eten maken ,blog schrijven en uiteindelijk   wordt ik bij drie knullen die later zijn aangekomen aan tafel geroepen. Zij hebben hun hele verse voedselvoorraad die ze uit het dal hebben meegesjouwd im de keuken verwerkt tot een volwaardige maaltijd. Ze hebben te veel en of ik kom helpen? Ach twee warme maaltijden op één avond moet kunnen. Na wat heen en weer gepraat over alle bergavonturen stap ik in aller stilte de nacht in die ook nu weer niet donker wil worden. Het is een dag geweest om nog lang bij stil te staan.