Noorwegen 2018, Hei, hei, ben jij die stugge trol?

Noorwegen 2018, Hei, hei, ben jij die stugge trol?

Een tweede vooroordeel over Noorwegen is: de Noren zijn stug, ze zeggen alleen maar “hei, hei” en ze lijken op trollen.
Ik geef toe, ze vliegen me niet direct om mijn nek bij de eerst de beste ontmoeting. Waarom zou je ook bij zo’n rasechte Europeaan. Het “hei, hei” heb ik mezelf ook maar snel eigen gemaakt om het initiatief tot communicatie in ieder geval in te kunnen zetten. Verder komt de taal me niet aanwaaien. Als ik bij elke stap tot nu toe één Noors woord had kunnen opslaan, dan zou ik inmiddels vloeiend Noors spreken. Niets is minder waar. Helaas is die betreffende hersenhelft voor de taalaanleg minder ontwikkeld. 
Met de stugheid van de Noren valt het reuze mee. Ik geef toe, ik kom er op mijn pad en in de hutten weinig tegen, maar de ontmoetingen die ik heb, tonen aan dat de Noor zeer vriendelijk, belangstellend en hulpvaardig is. Komt dat nou door mijn uitstraling, door het feit dat ik zo moederziel alleen ben of doordat ik direct zeg dat ik uit Nederland kom? Geen idee. Ik doe er in ieder geval mijn voordeel mee. 
Gisteren was het thema: “stil, stiller, stilst”. Vandaag zoek ik naar het woord voor de overtreffende trap van “stilst”. Niet te geloven, tussen het moment van vertrek uit de hut deze ochtend, tot aan het naar bed gaan in de volgend hut, ontmoet ik slechts één persoon. “Hei, hei”, en vanaf die wederzijdse Noorse begroeting grijpt de Noorse dame haar kans om mij geheel op de hoogte te brengen van alles wat mij nog te wachten staat vandaag en de komende dagen. Zelfs het beschermde gebied met kuddes wilde rendieren moet ik wat haar betreft zeker niet overslaan. Mijn Noorse informant lijkt zeker niet op een trol. Ze is een sportieve atleet uit Stavanger en loopt al jaren solo door de bergen en doet daar enorm veel energie mee op volgens eigen zeggen. Ze is vanmorgen om 5.00  uur al vertrokken uit de hut waar ik nu naar toe ga, Kringlevatn. 
Wat die trollen betreft , ze zijn inmiddels het toeristisch symbool van Noorwegen geworden. Hun verschijning prikkelt ieders fantasie. In oude volksverhalen zijn het grote wezens, oerdom en zwaar behaard. Daarnaast zijn ze in en ingemeen en onbeschrijfelijk lelijk. Ze blijken vooral in de bergen te leven maar kunnen niet tegen daglicht, ze veranderen dan namelijk in stenen. Wat ben ik er vandaag dan toch weer ontzettend veel tegen gekomen. Gelukkig beperkt hun mogelijk actieve tijd zich tot enkele uurtjes van de schemerige nacht. 
De sprookjeswereld van de trollen heeft zich niet beperkt tot slechts kinderverhaaltjes en oudewijvenpraatjes, nee zelfs grote schrijvers, schilders en componisten, waaronder Hendrik Ibsen, gebruikten de trollen voor de duistere zijde van hun werk.
Uiteraard waagt zich vandaag niet één trol op mijn pad bij deze tropische temperatuur van tegen de 30°C. De ondergrond waarover mijn route gaat kan normaal gesproken nat en zelfs moerassig zijn. In deze extreem droge periode is de grond compleet ingedroogd en verschijnen er zelfs flinke scheuren in. Gelukkig is hier ook een rijkdom aan kleine en grote meren en resten van de smeltende wintersneeuw. 
Bij mijn dagelijks terugkerende rustpauzes, doe ik mezelf tegoed aan het badderen aan de waterkant. Even afkoelen voor ik weer de schaduwloze fjell opga. Pauzes zijn hier onder deze omstandigheden om de 3 kilometer hard nodig. Mijn blouse is dan weer nat van het zweer en hang ik te drogen in de wind. Voor mezelf in de eerste pauze koffie, later warme chocomel en ‘s middags een kop thee altijd aangevuld met flink water drinken. 
Tegen half vijf bereik ik de DNT-hut Kringlevatn. Prachtig gelegen aan het meer. Ik ben hier de enige gast en ga aan de slag met uitpakken, water uit het meer halen, mezelf koud afspoelen en een kledingwasje  doen. Drogen voor zonsondergang gaat vast lukken. 
De hut is gebouwd op ondersteunende rotsblokken. Nu maar hopen dat tijdens de korte duistere nachtelijke uurtjes de magische verschijning van de trol niet tot actie komt. We hebben het immers over de overtreffende trap van “stilst” en dat wil ik graag zo houden. Uit voorzorg loop ik voor het slapen gaan een rondje om de hut en zeg tegen elke ondersteunende rots “hei, hei” en doe vervolgens de deur op slot!