Noorwegen 2018, Respect voor mens en natuur

Noorwegen 2018, Respect voor mens en natuur.

De inspanning van gisteren heeft voor ons allemaal geleid tot een heerlijke nachtrust zonder enige tijdsdruk bij het ontwaken. Wijselijk heeft ook de Führer besloten om er een rustdag voor zijn padvindersgroep van te maken. Zo te merken was hij er misschien wel het meest aan toe. Ook de beschrijving in hun dagboek, vandaag geschreven door de 13-jarige Säge, geeft hun ervaring van gisteren duidelijk weer (zie 3 foto’s met zijn verslag). Ik meng me de gehele dag onder de mede hutbewoners. Overal verspreid liggen spullen van het zestal. Hun ontbijt van tegen 11.00 uur is voor mij al bijna weer de lunch, hetgeen me er niet van weerhoudt deel te nemen aan hun pannenkoekenfeest. Ik wordt volledig opgenomen in de groep. Zij spreken Duits, ik Engels en we hebben veel plezier om niets. 
Na een paar kledingstukken gewassen te hebben steek ook ik me voor de gelegenheid in het blauw. Zo pas ik beter bij de outfit van de Wiesbadener Pfadfinder Grupe. De padvinders leven super low-budget. Normaal gesproken kamperen ze, vandaag gunnen ze zichzelf deze luxe. Ze beschouwen de hut voor deze afgelopen nacht als een Hilton in de bergen. Maar het feest is al weer snel over want voor de komende nacht gaan ze om kronen te besparen hun kampement iets verder, in de buurt van het meer opbouwen. Blijkbaar kan niet iedereen leven als “God in Noorwegen”. Na mijn dagtochtje van 5 kilometer ter voorkoming van vastroestende gewrichten, besluit ik in de hut een soepje te koken. Het gehele zakje is voor vier personen bedoeld en dat ga ik deze keer niet alleen wegwerken. Ik bied de overige drie koppen soep aan, aan het drietal dat op dat moment niet slaapt, vist of zwemt. Vanaf nu kan  ik geen kwaad meer doen bij de padvinders. Ze spreken met groot respect over het feit dat ik op mijn leeftijd deze tocht onderneem. Eén van hen uit zelfs de wens om zelf ook op deze wijze oud te worden. Mijn eerste verbazing omtrent hun outfit stel ik bij. Ik ga hun keuzes begrijpen. Ze staan zo dicht bij de natuur en gaan zo respectvol om met de natuurlijke ingrediënten. Lekker vissen, poedelnaakt zwemmen, afwassen in het meer met graspollen als afwasborstel en spullen ooit gekocht of gekregen blijven gebruiken totdat ze echt versleten zijn. Duurzaamheid ten top.
Tegen de avond zullen ze mij gaan verlaten, maar zoals een kampweek meestal gepaard gaat met een afsluitende “bonte avond” nodigen ze mij uit om deel te nemen aan de groepsmaaltijd. De financiële bijdrage die ik als oude man daarvoor aanbied wordt geweigerd. Ik zet mijn gunst vervolgens in natura om en zet een extra groot blik Fruktcocktail op tafel. De ogen rollen naar de eerste schep die daaruit wordt geserveerd en binnen de kortste keren is de bodem in zicht. De maaltijd wordt geopend met het elkaar in de kring de hand te geven en gezamenlijk een uitspraak te doen die ik niet kan registreren. Navraag doen wat er nu precies gezegd werd laat ik achterwege gezien enthousiasme waarmee ieder zijn bord gevuld wil zien worden. De pan gaat tot op de bodem leeg. Voor het nagerecht wordt er buiten onder de hut vandaan een pan gehaald waarvan de inhoud al enkele uren op smaak staat te komen. Vruchtensoep of iets dergelijks, maar zeker smakelijk. Suikergehalte komt in ieder geval snel op peil. Als afronding van de maaltijd wordt de gitaar gepakt en zonder te stemmen wordt één van de padvindersliederen ingezet (zie/luister de video). 
Het is zeker een genoegen om de afgelopen 24 uur deelgenoot van dit gezelschap te zijn. Na een gezamenlijk afwasritueel aan het meer trekken de padvinders hun spoor naar de volgende overnachtingsplaats en blijf ik voor mijn “bonte nacht” van deze huttentocht alleen achter in de Grauteller. Morgen nog een dag flink aan de bak voor de laatste 16 kilometer terug naar Ådneram, de locatie waar ik vorige week zaterdag ben gestart met mijn huttentocht.
De spaarzame mens die ik de afgelopen dagen hier in de bergen heb ontmoet is naar mijn idee geen toerist maar zelf een onderdeel van de natuur. Ze laten bijna geen spoor, op de afdruk van hun schoenzolen na, van hun aanwezigheid achter. Ze vallen slechts als speldenkop op in het gigantisch uitgebreide natuurlijke landschap. Uiteindelijk zijn wij allemaal slechts zeer kort te gast in die al miljarden jaren durende geschiedenis die deze natuur heeft gevormd zoals hij nu is. Behandel hem en zijn gebruikers daarom met respect!