Het witte goud smelt

"Het witte goud smelt weg"

Onze laatste wandeldag breekt aan. Voor het eerst vertrekken we niet lopend vanaf Hindsæter maar worden we ongeveer 10 kilometer verder afgezet door de bus. Vanaf daar lopen we eerst een kleine 3 kilometer dwars over het licht golvend bevroren en besneeuwde Nedre Sjodalvatnet(meer). Buiten de groepsleden is in de verste verte geen mens te zien. Een panorama van 360° rondom het gigantische meer levert zicht op bijna alle toppen die wij de afgelopen week bereikt of benaderd hebben. De zon belooft de giganten vandaag ook weer royaal in het zonnetje te gaan zetten. Al sporend over het meer filosofeer ik wat na over het vanmorgen in de digitale Volkskrant gelezen artikel met de titel: “Het witte goud smelt weg”. Ook wij zijn de afgelopen week geconfronteerd met het feit dat de sneeuwdikte voor deze tijd van het jaar mager van omvang is. Hier en daar liepen we over de stenige ondergrond, dan weer over ijsplaten bedekt met een dun laagje sneeuw. Even later verdween je tot je knieën in de zachte sneeuw. Waar ik hier wel  constant van geniet is dat wij de natuurlijke omstandigheden ervaren zoals ze zijn. We leven in het hier en nu en bijna nergens is sprake van aanpassing in de natuur ten dienste van de wintertoerist. Geen hellingen kaal gekapt voor de aanleg van skipistes, nergens infrastructurele voorzieningen zoals skiliften, gondelbanen, bergstations enz. Het enige dat aangebracht is zijn de loipes voor de langlaufers en enkele spaarzame informatiebordjes over de richting en de afstand naar de volgende nederzetting. Amper gezicht-bepalend zijn de  takken en bamboestokken in de sneeuw die enigszins richting geven naar een te bereiken top. Hier is de paniek die de klimaatsveranderingen veroorzaken bij de wintersport-industrie nog niet toegeslagen zoals beschreven in het Volkskrant artikel. Het gebrek aan sneeuw wordt in de nodige skigebieden in de Franse Alpen opgevangen door het plaatsen van een batterij sneeuwkanonnen. Na alle afbraak aan het natuurlijke landschap dat daar al heeft plaatsgevonden worden nu ook nog deze extra energie verslindende operaties uitgevoerd om het tekort aan "natuurlijke sneeuw" aan te vullen met wat zij noemen "cultuursneeuw" of "technische sneeuw". Op een aantal plaatsen dreigt de gereserveerde watervoorraad voor het dagelijks gebruik door de bewoners en toeristen tekort te schieten door de waterbehoefte van de sneeuwkanonnen. 

Hier in Jotunheimen  geen sneeuwkanonnen. De Sjoa zou nog volop kunnen leveren maar gelukkig laten ze het water hier zijn normale loop. Wel wekt het hotel vanuit de langs stromende rivier zijn eigen hydro-elektriciteit op en deelt dat met de bewoners in de omgeving. 

Wij beklimmen na de meerpassage nog enkele hellingen en brengen één van de onbewoonde bergboerderijen nog tijdelijk tot leven door daar onze laatste lunch te nuttigen. Via een schitterende afdaling langs beijzelde struiken en bomen leveren we de laatste hoogtemeters in totdat we het dal van de Sjoa bereiken waar de bus ons komt oppikken. Het is ons nog net gegund een eland en een sneeuwkonijn in levende lijve waar te nemen. Na alle sporen dagelijks gezien te hebben is dit toch het werkelijke bewijs van hun aanwezigheid. 

In de Franse Alpen zal de volgende infrastructurele aanpassing misschien wel zijn dat langs de "cultuursneeuwpiste" het gehele assortiment aan verdwenen fauna in opgezette vorm illustratief wordt opgesteld voor de naar boven te slepen toerist en de naar beneden razende skiër. 

Laat s.v.p. Jotunheimen blijven zoals het is. Weer of geen weer!  Koud of minder koud! Ook hier smelt het witte goud na ons vertrek morgen gedeeltelijk weg. De temperatuur gaat enkele dagen stijgen tot +5°C. Jammer voor de nieuwe groep SNP-ers die morgenmiddag hier arriveert. Ik weet zeker dat ook deze groep door hun nieuwe gids gebracht wordt naar plekjes waar de authentieke Noorse winter nog optimaal te beleven is. 

In Frankrijk is morgen volgens de krant sprake van "zwarte zaterdag". Hier is hopelijk morgen sprake van “witte zaterdag” wanneer we langs een wit landschap terug gebracht worden naar het eindpunt van deze geweldige groepsreis: Gardermoen, Oslo's internationale luchthaven.