Met of zonder oordeel

“We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft”. Citaat van Friedrich Nietzsche (1844-1900). Bij het openen van de gordijnen vanochtend, stelde ik al buiten kijkend mijzelf de vraag, waarom ik eigenlijk zo graag ronddwaal in dit Noorse natuurlandschap. Is het omdat ik vandaag nergens iets van wil vinden en dat de natuur mij ook aanvaardt zoals ik ben?

Binnen zetten we de thermostaat hoger of lager, buiten is het gewoon koud. Binnen is het sfeervol ingericht met een diversiteit aan voorwerpen die getuigen van wat vele generaties mensen met elkaar gecreëerd hebben. Buiten staan bomen, ligt sneeuw, drijven wolken langs en is het wachten op de opkomst van de zon. Binnen zitten we aan lange tafels aan het ontbijt en wisselen we onze ervaringen uit over het lekkere bed of het te harde of te zachte kussen. Buiten staat een lichte wind en die zorgt dat alle bomen zonder enig overleg gezamenlijk naar de zelfde kant doorbuigen. Langs het rijk gevulde ontbijtbuffet lopend, geeft iedereen aan wat hij lekker vindt of niet en maakt zijn individuele keuze hoe het bord en het lunchpakket gevuld wordt.

Buiten hebben we allemaal zicht op dezelfde horizon die voor iedereen dezelfde glooiing toont. Binnen kleedt ieder zich warmpjes aan met al die laagjes over elkaar die ooit in grote diversiteit met alle kleuren van de regenboog in de kledingrekken van de outdoor-winkels hingen. Buiten zijn alle bomen gewoon weer groen omdat hun sneeuwtooi collectief verdween toen de dagtemperatuur weer even boven de 0°C kwam. 

Om 10.00 uur staat onze groep startklaar om met de ondergebonden sneeuwschoenen die stille meningloze natuur in te stappen. Jan, onze gids voor deze week, geeft wat instructies omtrent de tocht die we vandaag gaan lopen en de looptechniek waarmee je met de minste inspanning het beste resultaat bereikt.

Vanaf nu is het stap, stap, stap en dat voor de komende 7 à 8 kilometer. De herhaling van de te zetten stappen wordt onregelmatig onderbroken door het dieper of minder diep wegzakken in de sneeuwlaag. De natuur heeft op haar eigen wijze de sneeuwlagen dikker of dunner over dit landschap verdeeld. Een ieder concentreert zich op de te zetten stappen en in de ganzenpas loopt ons gezelschap netjes in een rij achter elkaar en geniet van de rust en het uitzicht. De voorste loper zakt bij iedere volgende stap over het maagdelijk sneeuwdek het diepst weg. Elke volgende loper heeft profijt van de inklinkende werkzaamheden verricht door zijn voorganger. Gezien het feit dat ik het grootste model sneeuwschoen toebedeeld gekregen heb, kwam mij de eer regelmatig toe om spoortrekker te zijn. Knie en spieren die voorheen dwarslagen gedragen zich momenteel voorbeeldig. 

Gespoorde loipes voor de langlaufers liggen hier voor het oprapen maar als sneeuwwandelaar kies je in principe voor zelf te bepalen sporen. Het gekras van de sneeuwschoenen in en langs de wegzakkende sneeuw is het enige geluid dat getuigt van onze aanwezigheid hier. De natuur spreekt zich niet uit over het feit dat wij argeloos haar witte opperhuid beschadigen. Zij zal zich herstellen bij de eerstkomende verse sneeuwstorm of uiteindelijk definitief verdwijnen bij het aantreden van het volgende seizoen.

Tijdens de tocht geniet ik tijdens het stijgen en dalen van het uitzicht, de sfeer en de inspanning en ontspanning die daarmee gemoeid gaat. Met deze inloopdag is het lichaam voorbereid op datgene dat ons de komende dagen te wachten staat. Of mijn lichaam, ook deel van de natuur, verder een mening heeft over de inspanning van vandaag zal ik morgenochtend ervaren.