Knooppunten, plaatsen waar "wegen" samenkomen

In serene stilte en absolute donkerte vliegen de nachtelijke uren voorbij. Tegen 7 uur laten de vogels vanuit de kloostertuin hun ochtendgezang horen en met de ramen wijd open, komen de klanken samen met de frisse ochtendlucht mijn kamer binnen. Vroeger moesten de vogels op dit vroege tijdstip waarschijnlijk concurreren met het gezang van de Kapucijnen tijdens hun ochtendrituelen vanuit de kloosterkapel.

Om 8:00 uur verzamelen de gezamenlijke gasten zich in de refter. In de traditionele eetzaal staat een eenvoudig maar volwaardig ontbijt klaar. Op corona-veilige afstand nemen we plaats aan de lange tafels. Van zwijgen tijdens de maaltijd, zoals dat vroeger toch de gewoonte was in het klooster, is hier geen sprake. Ik beperk mezelf tot de maaltijd en probeer me af te sluiten van de galm veroorzaakt door een paar luid sprekende gasten. Rondkijkend naar de wanden en het plafond ervaar ik de eeuwenoude kerkelijke geschiedenis.

Het Emmausklooster is het oudste kapucijnenklooster (1645) in Nederland. Het is vernoemd naar de Bijbelse plaats Emmaus. In 2012 is de laatste Kapucijnermonnik uit het klooster vertrokken. De eeuwenoude geschiedenis leeft nog voort in het gebouw, de verhalen, de afbeeldingen en in de versleten treden van de trappen......

Ik zorg dat mijn sfeervolle kamer bij vertrek er weer net zo netjes uitziet als bij aankomst en breng tot slot nog een bezoek aan de kloostertuin. Met veel vrijwilligers en een nieuwe leefgroep in het klooster, houdt het klooster er een prachtige maar ook praktische tuin op na. Zowel bloemen als planten, maar het grootste oppervlak is beplant met een rijk scala aan Nederlandse tuinbouwgewassen. Je kan het zo gek niet bedenken of het staat er tussen. Zelfs “kapucijners”.

Het is nog even wachten op oogsten, maar ik denk dat de gasten hier regelmatig verser dan vers voorgeschoteld krijgen. Ik bekijk grondig alle zaaisels en één van de andere tuinbezoekers komt mij een compliment geven omdat de tuin er zo prachtig bij ligt. Hij gaat er vanuit dat ik de tuinman ben. Gezien mijn kleding, alles in het groen, zou dat best gekund hebben. De eerlijkheid gebiedt mij de werkelijkheid te onthullen. Samen verlaten wij de tuin en het klooster en gaan vervolgens ieder ons eigen weg.

Voor mij ligt er een traject van 20 km te wachten richting Oss. De digitale topografische GPS-kaart met alle wandelknooppunten heeft mij tot een willekeurige keuze gebracht om die afstand zo landelijk mogelijk af te leggen. Na 2 km stappen passeer ik opnieuw het gebied waar de oerrunderen, de taurossen, los rond lopen.

De reusachtige stier bewaakt in zijn eentje op korte afstand van ons de grote kudde, die overigens verder op de achtergrond vertoeft. Eén van de iets eerder vertrokken pelgrimmers uit het klooster staat hier ook haar verbazing uit te spreken over de rustige maar afdwingende blik van de herkauwende stier. We komen samen aan de praat en besluiten een paar kilometers samen op te lopen. Zij, Arina, loopt momenteel als pelgrim de “Walk of Wisdom”. Hiermee was de verbinding tussen ons beiden al snel gelegd. Met mijn herinneringen aan deze pelgrimage van 2,5 jaar geleden, samen met mijn wandelmaatje Piet, hebben we samen voldoende gespreksstof. Arina vertelt mij vanuit welke achtergrond en gedrevenheid zij deze tocht momenteel loopt. Ik spreek mijn bewondering voor haar initiatief uit en ben blij te horen dat haar “beladen” rugzak per dag wat lichter wordt. Waar zo’n meerdaagse solo-tocht toe kan leiden. Wij wisselen al lopend wederzijds de nodige informatie uit en na zo’n 3 km nemen we afscheid van elkaar, daar waar onze wegen scheiden.

Mijn pad gaat vervolgens door dorpen, langs wegen, fiets- en wandelpaden. Ik passeer weteringen, oude rivierlopen, akkers, weilanden en doorkruis enkele bosgebieden. Geheel nieuw voor mij is het bosgebied de Maashorst ten zuid-oosten van Oss. Hier bevinden zich de nodige recreatieve voorzieningen, maar ook stille wandelpaden, heide, bos en enkele vennen.
Na 13 km zie ik een mooie bank staan aan de rand van het Groot Ganzenven. Tijd voor een tweede lunchpauze. Op de bank tref ik een klein wit kaartje aan met de tekst: “voor jou”. Nieuwsgierig verwijder ik het uit de gescheurde bank en lees verrast de tekst op de achterkant.

Wat mooi om te ervaren, in deze tijd waar her en der in de wereld de mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat ook dit soort gedachten met wildvreemden gedeeld worden. Bij vertrek heb ik het kaartje weer teruggezet in de spleet van de bank in de hoop dat de volgende rustzoeker net zo verrast zal zijn als ik.
Vanaf hier heb ik nog 7 km te gaan tot aan het station van Oss. Vanaf daar zal de treinreis naar Breda het sluitstuk zijn van mijn driedaagse avontuur.

Mooi om zo dichtbij huis in je eigen provincie opnieuw kennis te maken met nieuwe, tot nog toe, min of meer onbekende landschappen, cultureel erfgoed en vooral ook de aardige, welwillende medemens. Al lopend zijn deze elementen niet te missen.

Tot slot: “In de natuur zijn alle mensen gelijk; het zijn hun gewoonten die de verschillen maken” (Confusius).