Noorwegen 2018, “Black Monday” met een blauwe rand

Noorwegen 2018, “Black Monday “  met een blauwe rand. 

Na een extreem rustige nacht word ik om 8.00 uur door de stilte gewekt. De trollen hebben tijdens de duisternis niets van zich laten horen. “Adventure Food Breakfast” zorgt voor een smakelijk en voedzaam ontbijt. Ik zorg dat alle bagage op de inmiddels geëigende plek in de rugzak komt te zitten. Nog even een laatste controle langs alle ruimtes van mijn hut om te bevestigen dat alles schoon is en ik niets per ongeluk achterlaat. De vegeten-mij-mee-te-nemen-fout is helaas al één keer gemaakt. Mijn amberkleurige supersnel drogende reishanddoek hangt waarschijnlijk nog steeds te drogen op een route aanwijzingsbord bij Taumevath. 
Bij constatering van deze vergeetfout tijdens mijn eerste wasbeurt in de volgende hut blijkt daar gelukkig een blauwe-ook-vergeten-handdoek van jawel, het merk Ikea te liggen. Die is nu van mij! Sopje maken, uitspoelen in het meer en de paklijst is weer compleet. Vandaag heb ik een traject van 13 km voor de boeg met als einddoel de Storsteinenhut.
De lucht is wederom strak blauw. Na 3 kilometer ben ik op zoek naar de brug die volgens mijn gedetailleerde kaart de oversteek over één van de vele beken mogelijk gaat maken. Ik kan hem nergens vinden. Ik zoek nog wat noordelijker, ga uiteindelijk met kompas, kaart en helder zicht bepalen waar ik me precies bevind. Conclusie: de brug is weg! Dan zelf maar een plek vinden waar het doorwaden van de snel stromende beek het meest verantwoord is. Meerdere opties zijn  mogelijk maar ze hebben allemaal een laatste hindernis voor ik de overkant definitief zal bereiken. Twee  keuzemogelijkheden: 1) schoenen en sokken uit, 2) juiste rotsblok kiezen voor de laatste juiste stap. Keuze 2 maak ik en deze loopt vervolgens goed fout af. Ik glijd weg, val zijwaarts door het gewicht van mijn rugzak, beide stokken geven geen houvast voor enige correctie, klap met mijn hoofd tegen een steen, lig half op mijn rug tegen de rand van de overkant van de beek. De lucht die ik boven me zie is strak blauw, maar een blik in het doorgaans ook helder blauwe water in de beek doet mij schrikken. Het kleurt gestaag rood. Zoekend naar de bron van dit onraad beland ik bij mijn rechter voorhoofd. Ik voel me redelijk nat maar verder wel goed. Dus “self first aid” actie ondernemen. Washandje in de beek en snel tegen de wond drukken. Met andere hand in de rugzak de EHBO-set zien te vinden. Gelukkig heb ik voldoende materiaal bij de hand. De selfie met de iPhone toont de hoofdwond. Een flinke jaap van wel 5 cm lengte. Met Betadinezalf, steriel gaasje en pleisters de bloedende wond tot rust gebracht. Even is het spannend hoe ik me zal gaan voelen. Los van de grotere en kleinere beschadigingen ervaar ik gelukkig nergens pijn en ook geen duizeligheid. Dat is boffen! Hoe nu verder?  Ik heb vandaag nog 10 kilometer te gaan. Ik bedenk twee opties. De negatieve houdt in: terug naar de vorige hut, slechts 3 kilometer en vanaf daar de komende dagen dezelfde route retour naar Ådneram want dit soort hindernissen gaan voor meer ellende zorgen. Optie twee, de positieve die zegt: het is prachtig weer, de lucht is nog steeds strak blauw, ik voel me verder goed en dit was hopelijk een eenmalige misstap , dus de tocht verder vervolgen. Ik kies voor de positieve optie! Daar krijg ik uiteindelijk geen spijt van. Een latere verduidelijkende analyse van de misstap levert geen resultaat op.
De rest van de dag een fantastische omgeving, sneeuwvelden, grote en kleine meren en beekjes, steile en minder steile klims en afdalingen. De uitzichten zijn adembenemend. Plotseling op het hoogste punt van de dag, 1199 meter op mijn horloge, heb ik kortstondig bereik op de iPhone. Mooi moment om aan het thuisfront te melden dat alles verder goed gaat. De val maar even niet vermeld omdat dat verder goed is afgelopen. Het bericht is weg en het beeldscherm verandert in “No service”. 
10 kilometer na de valpartij bereik ik de okergele hutten van Storsteinen. Rustiek gelegen aan het blauwe meer. Ook hier weer en drietal gebouwen. Toilethok en twee compleet ingerichte berghutten voorzien van alles wat een bergwandelaar nodig heeft. Volop bedden, volop eten. Na de maaltijd bekijk ik eens nauwkeurig met een echte spiegel wat er onder het steriele gaasje tevoorschijn komt. Oei!! dat is een flinke vleeswond. Opnieuw steriele behandeling, hechten met  drie “zwaluwstaartjes” en netjes inpakken voor de komende dagen.
Dit was echt een dagje geheel alleen met mezelf. Niemand gezien, niemand gehoord. Waarschijnlijk is dit de overtreffende trap van “stilst”.  
Van de 15 bedden in mijn hut is er voor vannacht één bezet. Daarin kruip ik tegen 22.00 uur zelf. Het gordijn en het raam staan beide op een kier. Het geluid van de naastgelegen eeuwig stromende beek doet mij herinneren aan het water dat rood werd. Het blauw in de lucht bevestigt mij in de keuze die ik gemaakt heb om door te lopen na de val. Toch denk ik dat die éne trol stiekem ook overdag actief is geweest en net verborgen zat in die één steen.