Noorwegen 2018, de Leki’s, mijn onmisbare partners.

Noorwegen 2018, de Leki’s, mijn onmisbare partners. 

Het klinkt eentonig, maar ook vandaag voor de zesde loopdag wordt ik wakker van het belgerinkel van de schapen. Steeds één moederschap met twee lammeren en dit variërend in veelvoud. Het kale berglandschap wordt al uren opgewarmd door het zonnetje dat zijn warming up al lang achter de rug heeft. 
Het is 06.00 uur, lichaam voelt goed, de dag kan beginnen. Stevig ontbijt, “ havregrøt med fruktcocktail” en dan al mijn selectief geselecteerde bagage opnieuw voor een tocht in mijn FjällRäven rugzak.  
Bij afwezigheid van een medereiziger tijdens deze tocht draagt niemand zorg voor mij en kan ook ik aan niemand een helpende hand bieden. Op avontuur gaan zonder je vaste maatje is een beslissing op zich. We beseffen beide dat deze keuze voor mij een verantwoorde uitdaging is. Ik zoek niet de grenzen op, maar kan ver gaan en mijn maatje Laetitia gaat liever voor zekerheid. Daarom loop ik hier nu helemaal alleen, maar zeker niet eenzaam te zijn. 
Gaandeweg zoek je toch maatjes en die heb ik al snel gevonden, een één-eiige tweeling zelfs en zij lopen al enige tijd samen met mij de zelfde richting op. Spraakzaam zijn ze niet maar ze laten wel met een vaste regelmaat van zich horen. “Tik, tik, tik, ......”.  Het zijn Leki L en Leki R. Zonder hun ondersteuning had ik de eerste dag al rechtsomkeer kunnen maken. Ik kan nu al niet meer zonder hen. Het duo is van Tsjechische herkomst maar hier op de rotsige ondergrond speelt de nationaliteit en het taalprobleem geen rol. In het dagelijks onderhoud zijn Leki L en R erg goedkoop. Overdag doen ze onberispelijk hun best om mij op de been te houden en na aankomst bij de hut nemen zij voor de avond en de nacht genoegen met elk één spijker aan de wand, waar zij zij aan zij de nacht doorbrengen. Leki L, de vriendin aan mijn linkerhand, is gedurende deze tocht de metafoor voor mijn lief Laetitia. Leki R is het verlengstuk van mijzelf, die bij elke stap geconcentreerd de landing coördineert. Één keer liet Leki R het afweten en dat was tijdens Black Monday, een misser van de eerste orde die uiteindelijk een meevallende afloop had. 
Hand aan hand de kameraden gaan we samen vandaag opnieuw vol goede vriendschap op pad. Het wordt een lange tocht naar de Grautheller hut. Uit vooraf ingewonnen informatie heb ik begrepen dat een stuk van de oorspronkelijke route niet meer begaanbaar is. Enige jaren geleden heeft een bergstorting een compleet stuk van het pad doen verdwijnen naar de bodem van het meer. Gevolg hiervan is dat een alternatief gekozen moet worden dat helaas wel 7 kilometer extra met zich meebrengt. Het totaal gaat neerkomen op 20 kilometer berg op, berg af. Eigenlijk veel te veel. Hoe gaan we dit aanpakken? Een andere hut is geen optie, want we moeten wel richting Ådneram, daar waar de tocht in het weekend eindigt. We besluiten de lange route toch te gaan begonnen. We hebben immers alles om de nacht te overleven bij ons. Slaapzak, bivakzak, eten voor 48 uur, branden/gas en drinkwater is overal gratis en vers verkrijgbaar. Het enige dat we missen zijn de twee spijkers. Het weer zal op geen enkele wijze spelbreker worden.
De rode T’s op de rotsen brengen ons stap voor stap richting het zuiden. Om de 15 à 20 meter is er constant met enige nauwkeurheid  een T-teken te zien. Deze dichtheid lijkt nu redelijk overbodig maar bij slecht zicht is deze maximale afstand tussen de tekens pure noodzaak. Honderden T-tekens verder ontmoeten we Hanna, een Finse, die voor vele weken ook alleen op pad is maar dan richting het noorden. Bijna onopvallend komt zij in haar pure gedaante tevoorschijn uit het water na het nemen van een bad. Discreet wacht ik enige rotsblokken eerder tot zij haar trekking-outfit weer heeft aangetrokken. Na de “hei, hei” hebben we een aangenaam gesprek en is Hanna erg geïnteresseerd in mijn winter ervaringen in Noord-Finland, daar waar zij woont. Wij vervolgen onze klauterroute  door een vrij smalle doorgang tussen steile rotswanden. Na 12 kilometer komt het moment van de beslissing. Een mooie open vlakte, de delta van de bergrivier die we al een tijd gevolgd hebben. Gaan we hier overnachten en morgen verder of .....? Nee, eerst maar een uurtje slapen, warm eten klaarmaken en dan zien we wel weer! Hopelijk komen mijn voeten, benen en heupen voldoende tot rust om vervolgens de laatste 7 kilometer aan te vangen. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen 17.30 uur verlaten we de delta en gaan tegen de volgende helling omhoog. Kort daarop treffen we een uitrustende en puffende Duitse brigade van zes mannelijke padvinders aan. Allemaal in padvinderstenue en het vaandel wappert in de wind. Dit treffen jaagt het gemiddelde van het aantal dagelijkse ontmoetingen flink boven de één! De groep kijkt wat bedenkelijk op hun kaart die achteraf gezien geen goede schaal heeft om mee te gaan wandelen. Onze kaart brengt uitkomst en al snel blijkt dat zij niet zitten waar zij denken te zitten. Helaas ze hebben nog minstens 4 kilometer te gaan eer ze zijn daar waar ze deken te zijn. De hut van hun einddoel voor vandaag is echt niet meer te bereiken in hun huidige conditie. Ze besluiten dan ook wijselijk om mee te gaan naar de hut waar wij naartoe gaan, de Grautheller hut. Alle zes de deelnemers, in leeftijd variërend tussen de 13 en ruim 50 jaar, zijn zeer zwaar bepakt en gaan voor drie weken op pad. Het lijkt er even op dat zij hun berguitrusting op de kop getikt hebben tijdens een verkoop van overgebleven materiaal uit de Tweede Wereldoorlog. Alles, maar dan ook alles zwaargewicht uitvoering. Kleding, tent, rugzak, potten en pannen, etc. Één draagt zelf zijn gitaar mee en houten palen voor de tent. Beversport zou hier een prachtig historisch trekking reclamefilmpje van kunnen maken. 
Gezamenlijk trekken we nog 7 kilometer op over een zwaar parcours. Er komt volgens iedereen geen eind aan. Eenmaal bij de hut aangekomen kiest ieder een ligplaats, wordt er nog een maaltijd klaargemaakt en is het hoogste tijd om te gaan slapen. Ik val vrij snel in slaap. Mijn Leki L en R hangen weer getrouw naast elkaar aan hun eigen spijker bij de ingang van de hut en wachten tot er definitieve rust in de tent komt als ook de Führer van de padvinders besluit zijn hoofd neer te leggen.