Noorwegen 2018, Zonnewende

“Zonnewende”Momenteel is het 3.39 uur in de vroege morgen. Het is al enkele uren licht en de eerste zonnestralen geven hier een knipoog boven de horizon.  Mijn zichtbare horizon wordt gevormd door het wuivende graan dat zich weids uitstrekt vanaf mijn slaapkamerraam in het “Uthus” tot zover als ik met mijn slaperige hoofd kan kijken. Ik blijf ondanks het tijdstip, nee gezien het tijdstip, rechtop in mijn bed zitten en verdiep me opnieuw in het spectaculaire fenomeen van de zonnewende oftewel de zonnestilstand (Latijn: solstitium). Ik bevind me mogmenteel in Stange, nabij de stad Hamar in Noorwegen. Ik lig hier in een zeer rustgevende omgeving op ongeveer de 60ste breedtegraad van het noordelijk halfrond. Het is zover, vandaag staat de zon loodrecht boven de Kreeftskeerkring (23 1/2°NB) en daardoor heeft in combinatie met de schuine stand van de denkbeeldige aardas elk plekje tussen de evenaar en de poolcirkel (66 1/2°NB) vandaag zijn langste “dag”, beter gezegd de langst durende periode tussen de opkomst van de zon en de ondergang daarvan. Hier in Stange gaat vandaag de “dag” 19 uur en 14 minuten duren. Mocht ik me vandaag op de poolcirkel of nog noordelijker bevinden, dan zou de “dag” zelfs precies 24 uur of nog langer duren. De vogels snappen deze jaarcyclus beter dan ik. Zij houden zich nog doodstil op dit enorm vroege tijdstip terwijl mijn biologische tijdklok van slag is en het signaal geeft: “opstaan en aan de slag”. Mijn aanwezigheid hier in Stange is op uitnodiging van Gemma, inmiddels een goede vriendin sinds mijn Pelgrimstocht via het Olavspad van Oslo naar Trondheim in 2016. Het is een genoegen hier te vertoeven. Schone lucht, prachtige omgeving, gezelligheid en prima verzorging wat kost en inwoning betreft en dat allemaal voor de wederdienst “klussen in en rond het huis”. Met veel plezier heb ik ook idit jaar de uitnodiging met open armen in ontvangst genomen. Ik lig momenteel in het “Uthus”, het buitenverblijf voor Gemma haar gasten annex haar breikamer (Strikkeriet). Glurend vanuit mijn bed richting de horizon wordt de rode buitenzijde van het “Uthus” beschenen door de eerste goudkleurige zonnestralen. “Carpe  diem” stel ik nog even uit. Deze zojuist begonnen langste “dag” geeft wel een enorme stoot energie maar nu al aan de slag tot zonsondergang is voor deze 65-jarige pensionado geen optie! Toch nog maar even de luiken voor mijn ogen dicht en slapen tot het gefluit van de vogels een beter moment  van ontwaken aankondigt. Binnen de “normale” arbeidstijden, al heb ik geen CAO-afspraken met Gemma, ga ik buiten aan de slag. Er moeten meters gemaakt worden in verband met de aanleg van een glasvezelkabel vanaf de weg tot aan het huis. Een leuke afstand van ruim 80 meter. Trots kijken we terug op de eerste 10 meters die gisteren al gegraven zijn. Het is 9.00 uur en enthousiast ga ik aan de slag met de volgende meters. Gaandeweg het spitten, plaggen steken, graven, afvoeren en sorteren van de grond komt Gemma met een blijde boodschap aanstormen. Langs de oprit, waarover zij slechts “het recht van overpad” heeft, hoven wij uiteindelijk niet zelf te graven, terwijl dat in eerste instantie wel was doorgegeven. Dat scheelt toch mooi even een ruime 40 meter graven de komende dagen. De 19 uur en 14 minuten durende “dag” vandaag verlopen verder onder wisselende atmosferische omstandigheden. Tijdens het zenit, hoogste zonnestand van de dag en vandaag ook hier zelfs de hoogste zonnestand van het jaar, laten de zonnestralen het even afweten. Het verdriet van de “wende” oftewel de terugkeer van de loodrechte inval van de zonnestralen richting de evenaar wordt met tranen beloond. Moeder natuur trakteert het inmiddels uitgedroogde Noorse landschap voor enkele uren op lichte en later stevige regenval. Maar zoals het gezegde luidt: “na regen komt zonneschijn”. Het is 21 juni, de zomer begint immers nu echt en we besluiten een flinke hoeveelheid “zomerkoninkjes” bij de biologische boer in te slaan. Schoonmaken en invriezen zodat mondjesmaat tot aan de volgende zonnewende regelmatig de zoete smaak van de heerlijke aardbei ons aan die 21ste juni kan doen herinneren. De avond wil niet vallen. Het is inmiddels 22.53 uur. De zon duikt wel weg achter de horizon. Hij keert vanaf morgen met zijn loodrechte invalshoek op het aardoppervlak terug richting de evenaar om daar op 21 september er voor te zorgen dat het overal op aarde 12 uur dag en 12 uur nacht zal zijn. Het is rondom mijn “Uthus” nog niet donker. Toch sluit ik zowel de luiken voor mijn ogen als de blindering voor mijn raam. Het graan wuift rustig voort in de wind en we zullen morgen samen met een iets kortere “dag” genoegen moeten nemen.