Noorwegen 2018, Midzomernacht in vuur en vlam

Midzomernacht in vuur een vlam.

De viering van midzomernacht werd in vroegere tijden gelinkt aan de zonnewende, de 21ste juni dus. De mensen geloofden dat planten tijdens midzomernacht geneeskundige en magische krachten zouden hebben en hiervoor plukten zij tijdens deze nacht. Zelf lig ik hier al nachten in het “Uthus” onder een dekbed overvloedig voorzien van bloemen, waarschijnlijk symbool voor bovengenoemde  magie en geneeskracht . Na elke dag uren lang gegraven te hebben ontwaak ik ‘s morgens gelukkig vrij van spierpijn en andere lichamelijke gebreken. Is dit het resultaat van mijn opgebouwde conditie of toch dankzij het geneeskrachtige dekbed? Waarschijnlijk is het een combinatie van beide, aangevuld met de energie die ik opdoe vanuit het zeer verantwoorde biologische voedsel dat hier door mijn gastvrouw dagelijks geserveerd wordt.

Ook werden er vroeger tijdens midzomernacht vreugdevuren ontstoken om de mensen te beschermen tegen duistere magische krachten waarvan werd aangenomen dat zij vrij spel hadden vanaf het moment waarop het aantal uren daglicht opnieuw afnam. Toch maar een  vuurtje stoken dan, want stel je voor dat de duistere geesten gedurende die korte nacht, wanneer mijn ogen even gesloten zijn, de vers gegraven kabelsleuf met net zoveel gemak weer zouden dicht storten. Daar moet ik echt niet aan denken.

Christenen mochten vroeger niet deelnemen aan het heidense zonnewendefeest van 21 juni. Later werd dit feest verchristelijkt tot de feestdag ter ere van de geboortedag van Johannes de Doper (Sankthans) op 24 juni. Hier in Noorwegen eten de huidige  bewoners mee van twee walletjes. Zowel het oeroude feest van de langste dag (21 juni) als de christelijke feestdag Sankthans wordt gevierd. Het hoogtepunt van de festiviteiten wordt gevormd door het ontsteken van vreugdevuren en het uitbundig tot je nemen van zeer veel smakelijk voedsel en drank. Aan mijn waarneming gaan tijdens deze dagen de grote vreugdevuren totaal voorbij. Hier in de directe omgeving van Stange beperkt het zich tot opgestookte vuurkorven in de tuinen van feestvierende families. Sleuven graven kan ik goed, maar een poging om het Noorse record van 2016 van het hoogste vreugdevuur te verbreken laat ik aan me voorbij gaan. Ergens op één van de Noorse eilanden werd toen een 47 meter hoog vreugdevuur ontstoken dat was opgebouwd uit 30.000 pallets. Bouwen, bouwen en nog eens bouwen en dan de fik erin!

Nee, waar wij ons wel aan wagen op deze bijzondere dag van Sankthans is het deelnemen aan een familiefeest ter gelegdheid van de 78ste verjaardag van een bevriende buurtbewoner. Temidden van de uitgestrekte akkers waar het graan zijn voordeel doet met de vele lange uren zonneschijn, wachten rijk versierde tafels op het terras op de komst van de 25 feestgangers. Ik heb de eer om als enige buitenlandse  gast aan te schuiven aan de gedekte tafels. Noors, Engels en een beetje Nederlands gesproken taal gaat over en weer. Hier is niet de uitdaging het hoogste vreugdevuur te bouwen maar wel om zoveel mogelijk enorm verse garnalen te verorberen. Deze uitdaging is zo te zien niet aan dovemansoren gezegd en alle gasten slaan op elegante wijze toe na eerst vol waardering genoten te hebben van de rijk gevulde schalen garnalen en bijgerechten die uitgestald staan op grote tafels. Champagne, wijnen en sapjes zorgen voor het nathouden van de keel en het mogelijk doorzwemmen van de garnalen in je buik. De uitspraak van onze Nederlandse “G”  in het woord garnaal is natuurlijk een leuke uitdaging  voor mijn Noorse tafelgenoten. Tijdig ophouden met het eten van de heerlijke garnalen is een waardevolle tip van mijn buurvrouw want we moeten zorgen dat we nog wat ruimte in de maag overhouden voor de “kaffe med cake”. Het blijkt dat de bezoekers van het feest niet alleen een geschenk voor de 78-jarige hebben meegebracht, maar ook een taart hebben gebakken om gezamenlijk de gaatjes te vullen. Tot mijn verbazing neemt ieder niet één stuk taart naar keuze, maar laad men de gebaksbordjes vol met minstens drie verschillende stukjes zoetigheid die je smaakpapillen toelachen. Deze Noorse gewoonte heb ik mezelf erg snel aangeleerd. Voldaan van alle heerlijk gerechten, zoetigheden en plezierige contacten met de gasten en gastheer wachten Gemma en ik het vallen van de nacht niet af. De overige gasten zullen het ook niet donker zien worden maar helpen de jarige zeker nog een tijdje om alle bodems van de flessen in beeld te krijgen. Immers het duurt nog een lange reistijd van de zon eer deze na zijn bezoek aan de Steenbokskeerkring hier op de 79ste verjaardag van de gastheer weer zorgt voor de langste dag van het jaar en de jarige opnieuw veel voedsel en drank kan aanbieden aan zijn gasten.

De vlammen in de vuurkorf zijn gedoofd, maar het nieuwe verse zonlicht komt al bijna weer tevoorschijn tussen de halmen van het wuivende graan.