Op eigen houtje op pad, Magnor (deel 2)

Maandag 07.00 uur. Het eerste vliegtuig verlaat de luchthaven Kjevit. Vanuit ons riante bed met uitzicht op het fjord horen we het propellergeruis aanzwellen voor “take off”. Wij draaien ons nog eens om en zullen ook later deze ochtend de omgeving van Kristiansand voor twee weken verlaten.

Onze volgende bestemming ligt 426 km verder. Het is niet onze gewoonte om tijdens de vakantie zulke afstanden per dag af te leggen maar gezien het feit dat de volgende “hout-ontmoeting” plaatsvindt tegen de Zweedse grens aan, zullen we even kilometers moeten maken. De route gaat via de E16 door vele tunnels en langs een afwisselend landschap richting Oslo. Regelmatig worden we “geflitst”, niet gezien het overtreden van de maximale snelheid, maar steeds in verband met weer enkele Kronen die zullen worden afgeschreven van onze rekening voor het berijden van toltrajecten op de E-wegen. Na Oslo gaan we oostwaarts richting ons einddoel Magnor, grensdorp tegen de Zweedse grens aan. Na het heropenen van de Noors-Zweedse grens tijdens de Coronamaatregelen stonden hier files van vele kilometers, aangezien zowel de benzine als bijna alle producten in Zweden vele Kronen goedkoper zijn. Nu is van die drukte niets meer te merken.

Wat ga je doen in Magnor? Vroeger stond het dorp slechts op de kaart door de aanwezigheid van Magnor Glassverk. Een eenvoudige glasblazerij. Hiervoor zouden wij geen 426 km rijden, maar er is meer. Niet alleen het eenvoudige maar ook stemmige Hotel Magnor Bad lokt ons naar Magnor, nee het is “The Plus” waar we voor komen. Via wat zoekwerk thuis kwam ik op het spoor van ’s werelds meest milieuvriendelijke meubelindustrie die eerder dit jaar geopend is.

Via een mailtje kwam ik in contact met Stefan, de CEO van de firma Vestre die deze industrievestiging aanstuurt. Afspraak is morgenochtend 10.00 uur. We gaan er vanuit dat we met een grotere groep mensen worden rondgeleid door de fabriek waar met name houten buitenmeubilair voor openbare gelegenheden zoals musea, pleinen, kantoren, hotels enz. wordt geproduceerd.

De nacht brengen we als één van de weinigen door in ons witte Bad-Hotell. Enige personeelslid is een jonge dame afkomstig uit Estonia (Estland). Zij spreekt, nee zingt bijna, in razend tempo een soort van Engels. Binnen enkele minuten na aankomst heeft ze zo’n beetje de hele geschiedenis van zichzelf en het dorp Magnor verteld. We noemen haar vanaf  dit moment “Estonia” want haar ware naam hebben we niet kunnen ontrafelen. Rond 21.00 uur steek ik de stekker van mijn laptop in het stopcontact en “knal”, alle elektriciteit en dus verlichting in onze kamer stopt ermee. Na Estonia gevonden te hebben gaan we samen in alle ruimtes van het gebouw de stoppenkast zoeken om het defect op te lossen. De rest van het gebouw heeft geen last van de uitval. Mijn kennis van de mogelijke oorzaak rijkt verder dan die van haar, maar we kunnen nergens in alle elektriciteitskasten enig aardlekschakelaar vinden die niet in de goede stand staat. Estonia komt met de verlossende oplossing dat we naar een andere kamer gaan verhuizen. Na een kleine volksverhuizing kunnen we tegen 23.00 uur languit, nu niet in kamer 3 maar in kamer 5. Gedurende de nacht rond 04.00 uur worden we wakker van het harde geschreeuw van een man op straat. Buiten kijkend staan er twee rode busjes en mannen met zaklampen die rennend een achtervolging inzetten richting de tuin van het hotel. Even later blijft het rustig en besluiten we er zelf maar een verhaal van te maken wat er mogelijk aan de hand was.

Dinsdag. De auto staat er nog. Geen inbraak of beschadiging en de omgeving ziet er nog net zo uit als de dag ervoor. Dit wordt de dag van The Plus. We rijden naar het bos waarin de fabriek staat. Het gehele bouwproject is twee jaar geleden vlak voor de corona-tijd opgestart. Na kritisch onderzoek heeft men bepaald welk stuk van het bos gekapt moest worden en wel precies in de vorm van een +teken. Vandaar de naam “The Plus”. Geen boom teveel is gekapt en al het gekapte hout is verwerkt in de bouw van de fabriek.

The Plus is de grootste investering in de Noorse meubelindustrie in decennia en wil een voorbeeld zijn voor duurzame en efficiënte productie. De spectaculaire architectuur waarin bijna alleen hout is verwerkt maakt de fabriek op afstand gezien al een kunstwerk in zijn natuurlijke omgeving. Je hebt eerder het idee een museum te benaderen dan een fabriek.

We plaatsen onze auto tussen de bomen op het parkeerterrein en gaan kijken waar we ons moeten melden. De entree voor bezoekers is niet echt makkelijk te vinden maar na eerst naar het dak te klimmen, vanaf waar je een prachtig zicht hebt op de architectuur van het complex, vinden we uiteindelijk de ingang.

We worden opgewacht door de CEO Stefan en we blijken helemaal geen deel uit te maken van een groep. Buiten de werknemers om is er geen bezoeker te zien. We blijken zijn privé-gasten te zijn en hij heeft enkele uren uitgetrokken om ons alle aspecten van zijn bedrijf te tonen. In gele hesjes gehuld gaan we op pad langs alle uithoeken van het complex: noord, oost, zuid, west, boven, beneden. The Plus is ontworpen door het Deense architectenbureau BIG en heeft zijn vorm aangenomen als een natuurlijke overgang van logistiek naar architectuur. De vier produktievleugels: de verffabriek, de houtfabriek, de montage-afdeling en het magazijn, zijn geplaatst rond een gemeenschappelijk middelpunt dat het hart van het gebouw vormt.

Elke vleugel van het bedrijf staat zichtbaar in contact met het bos, met de natuur. Er is sprake van optimale transparantie. Stefan laat geen onderdeel van het productieproces onbesproken en zelfs op aanvullende vragen van ons krijgen we nadere toelichting.

Zowel via de houten trappen buiten- als binnenlangs kunnen we naar het dakterras klimmen. Vanaf daar hebben we een prachtig zicht over de plus-vorm van het gebouw.  Zonnepanelen op het dak leveren ruimschoots de benodigde energie en de daken zijn beplant met de begroeiing die verwijderd is op de plaats waar het gebouw zijn ruimte heeft ingenomen. De buitenwanden van het gebouw zijn zwart. Deze gevels bestaan uit verkoold larikshout. Deze methode is toegepast zodat het hout nagenoeg onderhoudsvrij is en tevens brand- en schimmelwerend is.

Met een kop koffie denken wij het bezoek rond 12.00 uur af te ronden. Het tegendeel is waar. Stefan stelt voor om gezamenlijk in zijn Tesla naar Zweden te rijden een daar in zijn favoriete restaurant te gaan lunchen. Enigszins beschaamd nemen wij dat aanbod toch maar aan. Rond 13.30 uur zijn we terug bij The Plus. We bedanken Stefan voor de enorme hartelijkheid waarmee hij ons heeft ontvangen en geven hem een uitgave van Kontaktlinjen (verenigingsblad van onze Vereniging Nederland-Noorwegen) aangevuld met een kruik Kruidenbitter vanuit Nederland. Met alcohol scoor je altijd in dit dure “drankland”.

Na het afscheid wandelen Laetitia en ik nog een uurtje door het bos dat de omgeving vormt van dit indrukwekkende The Plus-project met de Vestre meubelindustrie. Voor ons staat vanaf nu Magnor groots op de kaart en hopen dat dit soort milieuvriendelijke projecten binnen de industriële sector meer opvolging mag ondervinden, waar in de wereld dan ook!