De stilte vaart met ons mee

In de stad wakker worden is anders dan ontwaken langs de bosrand bij de Jordbærbua op Dvergsøya. Om toch nog in de Friluftsliv-sfeer te kunnen blijven, heeft de exploitant van het hotel de totale muur achter mijn bed behangen met een bostafereel. Net geen Skogluft maar met het raam open zijn het de krijsende meeuwen die het kustgevoel overeind houden.

Tot 14.00 uur heb ik de tijd om de historische kern van Kristiansand nog eens goed te bekijken. Kijkend op de plattegrond lijkt dit stadsdeel er erg saai uit te zien. Het is vanuit de lucht een vierkant blok bestaande uit zeven straten van noord naar zuid en tien straten van oost naar west. Weinig verrassend zou je zeggen. Maar eenmaal fysiek door het alleroudste deel Posebyen lopend, ervaar ik pas hoe verrassend de bebouwing en het stratenplan is.

De huizen vormen een aaneenschakeling van charmante witte houten huizen. Groot en klein, pas opgeschilderd of binnenkort aan een nieuw verfje toe. Met de overheersende zilte zeewind heeft het verfwerk hier natuurlijk wel heftig te lijden. Deze sfeervolle wijk vormt de grootste verzameling oude, lage houten huisjes van Noord-Europa.

Via de strandboulevard, waar begin mei nog niet geflaneerd wordt, loop ik naar de jachthaven waar heel veel plek is om in het hoogseizoen de zeilboten en jachten in allerlei prijsklassen te laten aanmeren. Of de oligarchen hun bezit hier ook parkeren weet ik niet, één ding is zeker, ze zijn nu in ieder geval weg.

Op de lege kaderand van de oude vissershaven Fyskebrygga nuttig ik mijn meegenomen lunch. Restaurants zijn praktisch allemaal dicht en de enige aanwezigen die mij willen vergezellen bij de lunch zijn mussen en meeuwen die elkaar bevechten om wie de resterende kruimens mag bemachtigen (zie video).

Mijn laatste actie op het vasteland is het inslaan van eten voor op de boot. Ook  eetbare en speelbare typisch Noorse souvenirs voor het thuisfront ontbreken niet aan het laatste boodschappenlijstje. Beladen met de flink gevulde rugzak leg ik mijn laatste vijfhonderd meter richting de terminal af. De logistiek hebben ze in het havengebied nog steeds niet helemaal op orde. De Romantika ligt nog niet op zijn plaats. De ferry van de concurrent Color Line heeft oudere rechten en pas nadat deze tegen 15.00 uur vertrekt, legt onze zeekolos aan. Binnen toch wel zeer korte tijd weet men alles in te schepen en vertrekt De Romantika om 15.30 uur uit de haven.

Met een afscheidszonnetje als cadeau passeren we Dvergsøya en even later het vuurtoreneiland Grønningen. Ik kijk voldaan vanaf het dek naar de eilandjes waar mijn milieuvriendelijke “footprint” ligt. Voor menigeen aan boord die foto’s maakt van de eilandjes die we passeren, is al het land één pot nat. Bij mij nemen deze stukjes van de archipel toch wel een bijzonder plekje in.

Gestaag varen we de open zee op richting ons eigen Groningen, ons eigen Nederland. Heel bijzonder is wel het moment waarop de kapitein van het schip onze aandacht vraag voor het feit dat de vele Nederlanders aan boord op deze avond van 4 mei gewend zijn om de slachtoffers te herdenken die in WOII en tijdens andere oorlogssituaties gesneuveld zijn. Een indrukwekkende belevenis is het om in zo’n internationaal gezelschap stipt om 20.00 uur, twee minuten absolute stilte in acht genomen te zien worden4. Alles en iedereen is stil, alleen de wind en de golven rond het schip laten van zich horen. De natuur kent geen absolute stilte. Het enige andere geluid in deze stilte is het verhaal van onze gezamenlijke geschiedenis (zie video).

Morgenochtend om 9.00 uur zullen we aanmeren in Eemshaven, in ons land dat viert dat wij 77 jaar geleden bevrijd zijn. Wat gun ik die vrede aan alle mensen die momenteel een minder veilig bestaan ondergaan. Ik kijk heel tevreden en dankbaar terug op de afgelopen 10 dagen en vond het heel leuk mijn ervaringen met zoveel blogvolgers te mogen delen. Tusen takk!

 Med vennlig hilsen,

 Ronald