Vrijdag de 13de, uiteindelijk een dag met een gouden randje!

Niet besmet met bijgeloof, besluit ik deze dag te benutten om opnieuw, maar dan met meer succes, mijn reisbestemming Noorwegen te bereiken. Eerder, de teleurstelling bij het faillissement van de Holland-Norway lines en daardoor het niet doorgaan van mijn vorige reis, heeft mijn humeur destijds enige dagen flink bepaald. 

Daarna ontstaan nieuwe plannen. De bootovertocht met HN-lines viel destijds in het water, maar ook aan de nu geplande vlucht met KLM zit een luchtje. Zelfs vliegend naar Noorwegen gaat het nu niet voor de wind. Gisteren na het inpakken van mijn rugzak komt er om 16.00 uur vanuit KLM onverwacht een sms en mailtje binnen met de tekst: “Het spijt ons dat uw vlucht KL1149 van 16.40 uur op 13 oktober is geannuleerd. Vanwege technische problemen kunnen we het vliegtuig waarmee u zou vliegen niet gebruiken. Wij betreuren deze situatie enorm en bieden onze oprechte excuses aan voor het ongemak. Uw begrip wordt ontzettend gewaardeerd.” Is er dan toch iets mis met die vrijdag de 13de? 

Dat wordt het snel handelen en ingaan op het aanbod van KLM. De varianten die worden aangeboden zijn zaterdag pas vliegen of vrijdag de 13de om 6.55 uur. Ik besluit te gaan voor optie twee en stop de laatste dingen snel in mijn bagage en bereid nog een maaltijd voor Laetitia en mij samen. Vervolgens met de trein naar Schiphol want ‘s morgens vroeg Schiphol bereiken is geen optie vanuit Breda. Het wordt één van de eerste vluchten op vrijdag de 13de om 6.55 uur. De overnachting in hotel Ibis, genoemd naar de vogel die bij de Egyptenaren als heilige vogel werd vereerd, biedt mij in ieder geval veilige zes uur nachtrust voordat ik om 4.30 uur de shuttlebus betreed die ons door de stromende regen richting KLM Cityhopper brengt. Er blijken bij de gate weinig liefhebbers te zijn voor deze vroege KLM-vlucht. Dit resulteert in veel beenruimte en optimale rust om verder te slapen. Ik beleef weinig van het dichte hemels wolkendek en de bak water onder ons die Nederland en Noorwegen van elkaar scheidt. 

Daar sta ik dan om 8.30 uur op Gardermoen, de luchthaven van Oslo en vervolgens om 9.30 uur in het centrum van Oslo. Ik heb voor twee nachten geboekt in het Karl Johan Hotel aan de gelijknamige Gata (straat) en mag bij aankomst direct al over mijn kamer beschikken. Boffen dus! 

Deze uiteindelijk “extra” dag in Oslo ga ik goed benutten. Een blik op de culturele agenda brengt mij bij een middagconcert in het Konserthus van Oslo. “Niet de eerste de beste” wat de namen betreft die daar vanmiddag het podium gaan betreden. “Oslo-filharmonien” met hun chefdirigent Klaus Mäkelä en solist Janine Jansen brengen als hoofdconcert het “Fiolinkonsert” van Jean Sibelius. Het lijkt op de website van het Konserthus een totaal uitverkocht huis op enkele achterste rijen op het balkon na. Goed kijkend zie ik nog één vrije plaats op rij 4. Snel aanklikken en ja ik heb prijs. 

Om 11.00 uur gaan de deuren van de foyer open en stroom ik samen met een overwegend grijs en bemiddeld publiek binnen. Om 11.30 uur mogen we plaatsnemen in de sfeervolle concertzaal. De eerste vergelijking is natuurlijk met ons Concertgebouw in Amsterdam, maar daar kan dit moderne gebouw architectonisch niet aan tippen.

Tijdens de vlucht las ik nog niets wetend van het verloop van deze dag in het KLM-magazine een uitgebreid artikel over ons Nederlands Concertgebouworkest. Daarin wordt de jonge Finse dirigent Klaus Mäkelä (27 jaar) al uitgebreid besproken als de gewaardeerde toekomstige (in 2027) chefdirigent van het Concertgebouworkest. Tot die tijd is Klaus nog verbonden aan Oslo-filharmonien. Wat een lot uit de loterij dat ik dan net vandaag hier getuige mag zijn van dit concert met een Noors-Fins-Nederlands accent. De kers op de taart is onze Nederlandse Janine Jansen die als solist de sterren van de hemel speelt in het “Fiolinkonsert” van Jean Sibelius. 
 

Als vertegenwoordiger van de Vereniging Nederland-Noorwegen is er toch niets mooier dan deze internationale samenwerking op hoog muzikaal niveau op mijn eerste reisdag te mogen aanschouwen en beluisteren. Ik ben geen dusdanig kenner van klassieke muziek op dit hoge niveau om mij kritisch uit te laten over details in de uitvoering, maar ik durf wel te zeggen dat het een overweldigende indruk op mij heeft gemaakt. Prachtig om te zien en horen hoe gepassioneerd de dirigent en de violist samen met het orkest hier de toehoorders muisstil laten genieten tot en met het uitsterven van de laatste tonen uit de viool van Janine.

Onlangs hebben we thuis al kennis genomen van de tot nu toe korte levensloop van deze Finse dirigent Klaus Mäkelä tijdens de tv-uitzending “College Tour” met Twan Huys. Een knul van 27 jaar, nu al met zo’n reputatie. Mijn Noorse buurman in rij 4 zegt gekscherend: “ Als wij Klaus Mäkelä in 2027 overleveren aan Nederland, krijgen wij dan Janine Jansen daar voor terug?” Wat speelt die Janine elke noot met volle overgave en expressie! Indrukwekkend om al haar handelingen zo van dichtbij op rij 4 te mogen aanschouwen. Na drie dagen achtereen hier in het Konserthus het “Fiolinkonsert” te hebben voorgedragen, wordt zij tot slot overdonderd met een eindeloos applaus hetgeen resulteert in een kort en ingetogen toegift. 

Na de pauze nemen we genoegen met de Fins-Noorse uitvoering van Sibelius zijn “Symfonie nr. 5”. Janine heeft haar viool en zichzelf tot rust gemaand en is waarschijnlijk al vertrokken richting ……..? elders in Europa of verder weg voor een volgend optreden. 

Voldaan loop ik stil en nagenietend terug naar het hotel na deze mooie start van mijn reis. Wat begon met de dreiging van een “vrijdag de 13de” eindigt uiteindelijk met een onverwacht “gouden randje”. 
 

Op de achtergrond beluister ik nu in mijn hotelkamer de klanken van de laatste 10 verkozen nummers uit de Klassieke Top 400 op de radio. Buiten neemt in de druilerige regen de vallende avondschemer het over van deze stralende muzikale dag.