De paden op, de lanen in

De paden op, de lanen in

Het is al vele jaren geleden dat wij met alle neven en nichten ons hebben verdiept in de tekst en melodie van het padvinderslied “de paden op, de lanen in”. De tekst is van Antoon de Rop en de muziek van Richard Hol. Tijdens het 50-jaar huwelijksfeest van onze suikeroom en -tante brachten wij uitgedost in bergwandelaarskleding een feestelijk optreden ten tonele. Mocht je nog eens willen meezingen, gebruik dan deze link: https://youtu.be/3gs6pZF25Bc
Vandaag, tijdens mijn eerste wandeltocht komen herinneringen aan het familiefeest weer boven drijven. Ik loop namelijk een route die voor een groot deel over de paden en lanen van het Landgoed Slangenburg gaat.

Op dit landgoed, onder beheer van Staatsbosbeheer vind je bossen, akkers, lanen, grachten, vijvers en weilanden. Het middelpunt van het landgoed is kasteel Slangenburg uit de 17e eeuw. Het lanenstelsel van Landgoed Slangenburg is uniek voor Nederland en Europa, vanwege de schaal en de authenticiteit. De centrale as en oprijlaan is maar liefst 1,5 km lang. Aan weerszijden liggen twee vijvers. Een drietal 300 jaar oude rode beuken vormen een imposant voorportaal richting de toegang tot het kasteel.

Het kasteel zelf is geen eigendom van Staatsbosbeheer maar is momenteel een gastenhuis van de in de nabijheid gelegen Sint Willibrordsabdij. Ik bekijk het kasteel van alle kanten door hier en daar een iets minder toegankelijk pad te betreden, terwijl de grote groep zondagsbezoekers zich beperkt tot het parkeerterrein, de loopbrug en de horeca, om vanaf daar het front van het kasteel onder het genot van een consumptie te aanschouwen. Met een fris flesje heerlijk biologisch bessensap uit de kasteelwinkel, bekijk ik vanuit de berm langs de kasteelgracht de komende en gaande Slangenburgbezoeker. Vanaf de druk bezette parkeerplaats duik ik weer één van de vele paden en lanen grenzend aan het kasteel in om mijn tocht van 12 km voort te zetten. Zoals verwacht kom ik daar geen sterveling meer tegen. Nou dat is niet helemaal waar.

Ronddwalend tref ik daar een stenen omwalling met smeedijzeren hekwerk aan, met daarachter een door rododendrons en onkruid overwoekerde begraafplaats van de familie Passmann. Deze familie behoorde tot de laatste particuliere eigenaren van kasteel Slangenburg. Ik krijg niet de indruk dat de nazaten Passmann met enige regelmaat een bezoek brengen aan het graf van hun overleden voorouders.
De paden heb ik hier gehad, de lanen laat ik achter me liggen en geleidelijk koers ik door het afwisselende coulisselandschap richting de plek in het bos waar ik in het begin van de middag mijn minibike tussen het struikgewas verdekt hem opgesteld, in de hoop hem daar nu weer aan te treffen.

Jawel, even goed zoeken en daar staat mijn stalen ros. Al fietsend terug naar mijn gasthuis/trekkershut neurie ik nog eenmaal de melodie van “de paden op, de lanen in”. Hiermee bewijs ik nogmaals hoe ik met zeer veel genoegen terugdenk aan het feest van onze oom en tante vele jaren geleden. Misschien kunnen de huidige Passmann’s gezamenlijk als verbroedering ook hier een keer zingend “de paden op en de lanen in” ingaan en de begraafplaats van hun voorouders weer eens een eervol aanzien geven.